Kartka z zakurzonego pamiętnika – Karnawał w Wenecji 15-16 luty 2010

 

 

 

Karnawał w Wenecji , gdy słyszałam te słowa zawsze chciałam tego doświadczyć i to nie jako widz, ale jako uczestnik.

Zresztą miałam takie przekonanie, że na czas karnawału do Wenecji nie wpuszczają tych ubranych normalnie.

Pożyczyliśmy stroje z Bielskiego teatru, takie troszkę za duże (aby można było włożyć cieplejsze rzeczy pod spód , w końcu luty) po kompletowaliśmy dodatki i pojechaliśmy.

Wenecja przyjęła nas bardzo gościnnie dając darmowy parking w Mestre, gdzie przez najbliższe dwa dni mogliśmy stać naszą Landrynką.

Ubraliśmy się i pojechaliśmy pociągiem do Wenecji i …………

Pierwszy szok…

 

 

 

Wszyscy normalnie ubrani…

A może trzeba mieć akredytacje, aby ubrać się w strój? – kombinowała pacyna.

Szliśmy spokojnie, a przechodnie prosili o możliwość zrobienia zdjęcia.

Im zbliżaliśmy się do placu Świętego Marka – tym ubranych festiwalowo było więcej.

Ale i tak w tłumie turystów były ty pojedyncze osoby.

Na początku czułam się nieswojo, gdy w jednym momencie 20 aparatów fotograficznych celowało w moją stronę.

Maska chroniła mimikę oczu, czułam się za nią bezpieczniej.

Tak jakbym pod maską była bezpieczna. Inni chcieli widzieć moją maskę, nie mnie.

Czy nie przypomina to życia?

Widź moje maski, a nie prawdę o mnie.

I potem już samemu zapomina się jakim się jest.

 

Uwalniam się od przymusu zakładania masek

 

Pozwalam sobie widzieć prawdę o sobie

 

 

 

 

 

Spacerowaliśmy po Wenecji, kłanialiśmy się innym ludziom z epoki, a oni kłaniali się nam.

Przemierzaliśmy wiele wieków, tych pięknych i tych strasznych (Wenecjanie sporo rabowali)

 

Uwalniam się od przekonania, że piękno tworzy się na krzywdzie innych

 

Pozwalam sobie tworzyć piękno z szacunkiem i miłością do wszystkich istot.

 

Jak cudnie, że mogę tego doświadczać, że mogę tu być.

Teraz po latach jesteśmy w pobliżu Wenecji i gdy piszę ten tekst mam jeszcze większą wdzięczność za to, że tam byłam, że miałam strój, bo nie wiem czy dziś by mnie to tak samo cieszyło jak wtedy……..

Marzenia są na dany moment, gdy my się zmieniamy – one też

 

Odpuszczam stare marzenia

 

Żyję w przepływie mojej duszy.