SKRZATY I ELFY

now browsing by category

 

Park Ruskeala – uwolnij swój luksus

Park Ruskeala – uwolnij luksus w sobie 28-29 czerwca 2016

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

W emocjach żalu, że coś straciłam odjeżdżając znad Ładogi, czułam się taka opuszczona, wręcz zmuszona do zostawienia najlepszego przyjaciela. Czasem tak mam – zauważam to, że gdy tracę komfort wpadam w panikę, a co za tym idzie w emocje.

Już po północy na nocleg przygarnął nas leśny parking przy wodospadzie Ahvenkoski niedaleko marmurowego kanionu. Dając wytchnienie i pozwalając puścić z siłą wodospadu stare energie z przeszłości, stare lęki.

Bo przecież złość, agresja, pretensje przykrywają lęk!!!

Uwalniam się od lęku przed nowym

Z radością żegnam stare dziękując mu za lekcje i idę w nowe nieznane.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

7

9

Coś krzyczało ja chcę nad Ładogę – jeszcze nie czas było wyjeżdżać, energia tam się nie dopełniła.

Bo zauważyłam, że gdy pozwolę, aby jakaś energia się dopełniła ta energia również odchodzi i jest miejsce na nowe.

Trzymanie i dobrych i złych energii nie jest dla mnie właściwe i jak każde przywiązanie tylko mnie ogranicza. Dopiero wyjście z własnej strefy komfortu daje szansę na zmiany.

Uwalniam się od przywiązania do własnej strefy komfortu

Pozwalam sobie na zmiany

10

11

12

8

Wodospad poprosił, aby Wam go pokazać na filmiku, abyście mogli się z nim połączyć w medytacji

Uwolnieni od emocji podjechaliśmy pod Kanion Marmurowy do parku Ruskeala, jednej z większych atrakcji turystycznych koło Ładogi (www.ruskeala.info).

Jest to kanion powstały sztucznie, gdyż pozyskiwano z niego marmur do budowy pałaców carskich w Petersburgu.

Obok budki z pamiątkami, wyrobami rzekomo z szungitu, który nie brudzi rąk i z marmuru, który wygląda jak plastyfikator. Zresztą figurki z szungitu i marmuru są podobne tylko w innym kolorze. Świat iluzji.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

 

A sam kanion można zwiedzać na dwa sposoby obchodząc go dookoła ścieżką po górze (wstęp 200 rubli – 12 zł od osoby) lub pływając po jeziorku na łódeczce (400 rubli – 25 zł za łódkę za godzinę – max 4 osoby) . Wybieramy tylko ten drugi wariant i po odstaniu w kolejce po łodeczkę ok. 1,5 godziny, wsiadamy do niej, a uśmiech praktycznie nie schodzi z naszych ust. Miejsce radości.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Czasem mnie samą zaskakują moje reakcje, bo przecież z umysłu patrząc, tutaj właśnie zły człowiek rąbał ziemię dla swoich egoistycznych potrzeb.

A, z drugiej strony miejsce z radością dawało i cieszyło się, że przeszło transformację w rękach człowieka w piękne dzieło.

Cieszyło się, że może być wydobyte na zewnątrz i docenione w całej krasie.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Kiedyś już to czułam w kopalni ametystów w Finlandii, lub oświetlonej pięknie jaskini w Gruzji – dokładnie to samo uczucie.

Ziemia cieszy się gdy wydobywamy z niej materiały tworząc coś pięknego – co sprawia nam ludziom długotrwałą radość i pożytek, jednak gdy wydobywamy z niej materiały dla chwilowego kaprysu nie tworząc nic sensownego ani dla siebie, ani dla innych, czuje się zła – dlaczego ma dawać i dawać.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Dlaczego ma dawać na coś co dla osoby która to otrzymuje nie jest nic warte??? Wtedy się denerwuje.

Dlatego może ludzie wprowadzili pieniądz, bo wielu ciężko było docenić to co mają, gdy ktoś nie ocenił ile to jest warte.

Uwalniam się od przekonania, że ktoś musi oceniać moją wartość

Jestem cenna i wartościowa sama dla siebie

Jestem wdzięczna za to co otrzymuję i wszystko co otrzymuję pożytkuję dla szczęścia, radości, zdrowia mojego i innych.

Miejsce mówiło popatrz gdy z radością i wdzięcznością bierzesz luksus – nie jest to niczym złym.

Uwalniam się od przekonania, że luksus jest czymś złym

Pozwalam sobie na luksus w moim życiu, taki mój własny luksus, zgodny z sercem.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

A czym jest własny luksus dla mnie. Jest tym, że pozwalam sobie na wszystko co jest dla mnie ważne w najwyższej dla mnie jakości. Niezależnie od ceny i wartości dla innych. To jest dla mnie luksus. Jabłko od dobrej „babci” z sadu – dane z sercem – jest dla bardziej luksusowe niż obiad w modnej restauracji. Jednak to każdy sam musi ocenić co mu tak naprawdę sprawia mu radość, podnosi energię.

W grocie na jeziorku przyszedł czas na krótką medytację, na którą teraz zapraszamy.

Spacerując łódeczka po jeziorku przyglądaliśmy się jego życiu z bliska, ptaki mewy żyły w jedności z człowiekiem nikt nie był dla nikogo wrogiem czy pożywieniem, nikt nie był podporządkowany drugiemu, każdy żył obok siebie szanując siebie nawzajem. Pierwszy raz widziałam młode mewy, które jeszcze nie latały stojące w zaufaniu pół metra ode mnie.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Zaraz powstawał w umyśle świat idealny, gdy cała dzika przyroda nie będzie miała lęku przed człowiekiem i człowiek lęku przed nią. Wszyscy będą żyli w miłości i radości obok siebie.

Powiecie – to iluzja, popatrz jak dzika przyroda walczy ze sobą.

Tak walczy o przetrwanie…….., jednak gdy człowiek jako gatunek na samym szczycie drabiny ewolucji, o najwyższej świadomości i wibracji odpuści walkę o przetrwanie przechodząc na odżywianie praniczne, to i przyroda „dzika” biorąc przykład z niego przestanie zjadać się nawzajem….

Uwalniam się od przekonania, że aby przetrwać muszę zjadać innych

Pozwalam żyć sobie w harmonii z innymi mieszkańcami ziemi napełniona boskim światłem.

A czyż życie w boskim świetle nie jest największym luksusem …???

14

Powitanie Karelii

Powitanie Karelii 28 czerwca 2016

Ładoga rozpieszczała nas sobą, jednak drogi wokół niej były różne. Zazwyczaj słabe lub z gatunku tych najsłabszych dziurawych. Jakie było nasze zdziwienie, gdy obwód leningradzki pożegnał nas zdezelowaną szutrówką, a Karelia powitała nowym asfaltem.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

O Karelii marzył podróżujący z nami skrzat zwany Młody. O, jakże ucieszył się gdy zawitał w te strony.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Sama autonomiczna republika Karelia jest prawie połowę mniejsza od Polski i zamieszkuje ją ok 700 000 mieszkańców, głównie Rosjan. Ludność miejscowa nie została wysiedlona czy zgładzona, a po prostu nastąpił napływ ludności rosyjskiej, i miejscowi zasymilowali się z nią.

Pamiętajmy, że to północ trudno kiedyś dostępna, poprzecinana rzekami, jeziorami, a przede wszystkim bagnami. I dopiero pojawienie się tutaj przemysłu spowodowało napływ ludności rosyjskiej, zbudowano też im infrastrukturę.

Karelia ma bowiem 66 tysięcy jezior, które zajmują 25% jej terenu, reszta to lasy, bagna , prawie bez pól uprawnych. Znajdują się na niej częściowo dwa największe jeziora Europy Ładoga i Oniega. Przez jej teren jeziorami i rzekami biegnie jeden z najciekawszych kanałów żeglugowych łączący morze Bałtyckie z Białym.

Kraina również komarów, meszek, gzów i innych sympatycznych owadów.

My też już dawno o niej marzyliśmy, a teraz prosząc o gościnę wjechaliśmy do niej z radością.

Mongolia po raz trzeci – ciekawe powitanie

Mongolia po raz trzeci – ciekawe powitanie 6-8 październik 2015

 

 

Mongolia zaprosiła nas do siebie po raz trzeci. Gdy 2,5 miesiąca temu byliśmy tutaj pierwszy raz nie nasyciliśmy się pustynią Gobi (temperatury oscylowały koło 40 stopni i praktycznie nasze ciała zniosły tylko kilka dni (ok. dziesięć w sumie) w tych temperaturach. Brakło wtedy kontemplacji miejsca. Teraz przyszło zaproszenie właśnie na Gobi, aby nacieszyć się nią w promieniach słońca bez obawy o usmażenie.

Granica przebiegła dość szybko i spokojnie po 4,5 godziny znaleźliśmy się po mongolskiej stronie.

– Musimy mieć jakąś traumę do tej granicy – zaczęliśmy się zastanawiać gdy zobaczyliśmy, że po mongolskiej stronie nie ma żadnego samochodu w kolejce do przejazdu na rosyjską ( a my zawsze stoimy po kilka godzin).

Może kiedyś się i tak uda.

 

Pojechaliśmy na nocleg na nasze znajome miejsce 50 km od granicy, śmiejąc się, że niektóre miejsca powinniśmy wpisać w nawigację jako ulubione.

Mongolia ma w sobie jakąś energie, która powoduje, że każda noc niesie w sobie bezmiar spokoju, a przede wszystkim odpoczynku.

Takiej wewnętrznej ciszy.

 

 

 

 

Dalsza droga w kierunku Ułan Bator pokazywała nam kolejną odsłonę Mongolii tym razem późno jesienną z przysypanymi po ostatnich załamaniach pogodowych białym śniegiem. Wszystko nabrało trójwymiarowości, a białe jurty piękne komponowały się z białym śniegiem.

 

 

 

 

W Darhanie zaprosił nas targ, Bartkowi udało się kupić jego ulubione spodnie z bocznymi kieszeniami – z góry bawełna, a środek podszyty polarkiem. Niesamowite tutaj jest to, że nawet leginsy w wersji zimowej są podszywane polarkiem od środka.

Pokręciliśmy się po targu, zresztą jednym z większych jakie spotkaliśmy w Mongolii i ……

 

 

Jakie było nasze zdziwienie, gdy jakiś pijaczek pokazuje nam, że z bagażnika naszego samochodu zniknął nasz tylni namiot i rury kominowe od piecyka.

Do tej pory w Mongolii czuliśmy się bardzo bezpiecznie……. Stawialiśmy ją pod tym względem wyżej niż kraje skandynawskie!

Pijaczek zaczął pokazywać w jedną stronę za złodziejami, a w drugą na policję.

Czuliśmy że chciał okup za rzeczy.

Ja zaczęłam krzyczeć : Policja…… i jakie było moje zdziwienie – w innych sytuacjach mili i pomocni Mongołowie zaczęli się ode mnie odwracać, wręcz uciekać!

Nie mogłam uwierzyć w to co zobaczyłam……

Przypomniało mi to moje dzieciństwo, gdy moja mama biła mnie i wyganiała z domu, ja krzyczałam, płakałam, a nikt z sąsiadów nie miał odwagi się „wtrącić”. Udawali, że nie widzą. Czułam się wtedy bardzo samotna, opuszczona.

Jedna z sąsiadek przed swoją śmiercią opowiedziała mi historię (chyba jej było strasznie głupio, że wtedy nie zareagowała), jak miałam z 3 latka i mama w upał wyrzuciła mnie z domu, chodziłam dookoła płakałam, aż w końcu zwinęłam się kłębek na balkonie i zasnęłam.

Nie macie pojęcia, jak ja potrzebowałam pomocy, nie wiedziałam jakiej, ale potrzebowałam wsparcia. Ojciec nie wtrącał się w metody wychowawcze mojej mamy – w końcu nauczycielki.

I tak samo teraz wszechświat pokazywał mi głęboko zakopane emocje bezradności, bezsilności, samotności…

 

Uwalniam się od bezradności, bezsilności, samotności.

 

Wszystko zawsze dzieje się po coś.

 

 

Właśnie czy wtrącać się w sprawy innych czy nie????

O, to jest pytanie………

Pytanie na które nie ma prostej i jednoznacznej odpowiedzi. Za każdym razem pytać Boga, wszechświat o to czy to robić czy nie. I bezwzględnie stosować się do odpowiedzi. To moim zdaniem jedyna słuszna odpowiedź.

Czy byłabym bardziej szczęśliwa dziś, gdyby inni wtedy powtrącaliby się w moje życie????

Na pewno wyglądałoby inaczej, ale czy wniosłoby większy rozwój???

Raczej nie, bo skoro przez lata nie pojawił się nikt kto chciałby pomóc, najprawdopodobniej była to lekcja którą musiałam przejść sama. Oczyszczając ją właśnie teraz.

 

Tutaj ochroniarz targowiska na szczęście mówił troszkę po rosyjsku i zaprowadził nas do budki policji, gdzie pomógł opowiedzieć o kradzieży.

Policjanci zaczęli wypytywać tego niby życzliwego pijaczka o szczegóły, ale w końcu skierowali nas do siedziby głównej policji w miasteczku.

Tam nikt nie znał ni angielskiego, ni rosyjskiego, na szczęście jeden z policjantów był w miarę inteligentny i po jakimś czasie dzięki translator google – nawiązaliśmy kontakt.

A za jakiś czas nawet wezwali – chyba jedynego pracownika, który biegle znał rosyjski (studiował w Rosji) i mógł odebrać od nas zeznania.

Patrzyłam na ten cały administracyjny bałagan przypominając również czasy mojej pracy w UKS, współpracy z Policją czy CBŚ. Kolejne retrospekcje……….

Szanse na to, aby zaczęli coś robić w sprawie odnalezienia naszych rzeczy oceniałam bardzo nisko. Zresztą jak sam powiedział przesłuchujący mnie chłopak – kwota niewielka, więc i szkodliwość żadna (to nie tylko jest tak w Polsce).

Opowiedziałam mu również sytuację na targu, gdy krzyczałam: Policja – a ludzie uciekali.

Stwierdził, że wszyscy boją się tych menelków, bo jak się wtrącą to mogą nawet zabić. Naszym zdaniem policja, która nie panuje nad menelkami to już żadna policja.

Jedno co wzbudziło szacunek policjantów, a tym samym dało szansę na to, że się wykażą i znajdą namiot – to moje wykształcenie (prawnik) i znajomość pewnych mechanizmów działania takich służb.

Obiecali szukać, a my postanowiliśmy spędzić noc pod komendą, tym bardziej, że gdy wyjeżdżaliśmy z targowiska (zdecydowanie odrzucając propozycję zapłacenia haraczu) inny menelek z wielką złością groził nam pięścią. Ale nawet za cenę utraty namiotu , uważamy że wchodzenie w takie relacje – okupu ze złodziejami stawia na przegranej pozycji kolejnych turystów, na których będą chcieli zarobić i przestępstwa będą się mnożyć – bo jak jeden zapłacił……

Wieczorem pojechaliśmy do nowej części miasta oddalonej parę kilometrów od targowiska. Poszłam do supermarketu i nagle zauważyłam, że patrzę z niesamowitą pogardą na ludzi, i to tylko dlatego że są Mongołami, nawet nie tymi którzy nie chcieli zareagować gdy potrzebowałam pomocy.

Tak, tak program zrodził się w dzieciństwie, gdy jak pisałam wcześniej nikt mi nie pomagał, bo nie chciał się wtrącić.

Zaczęłam to szybko uwalniać, w sumie to będąc wdzięczna złodziejowi za zabranie namiotu.

 

Uwalniam się od pogardy do ludzi

 

Pozwalam się ludziom nie wtrącać w moje sprawy i zachowywać jak chcą

 

Szanuję innych ludzi bez względu na to jak się zachowują

 

Emocje powoli opadały. Prosiliśmy wszystkie istoty światła, skrzaty, elfy o znalezienie namiotu.

Bardzo smutny z zaistniałej sytuacji był podróżujący z nami strażnik naszego samochodu elf Giro. Stwierdził, że zapomniał, że należy również pilnować to co na dachu i poprosił o szukanie namiotu wszystkie skrzaty, elfy mieszkające w okolicy.

Bartek znowu miał swoją lekcje z menelkami, którymi oddawał bardzo często swoją energię, uwagę i moc.

Nigdy nie bał się się złodziei, ale menelków tak, że mu ukradną metal itp. I teraz też nie zrobił ponoć tego złodziej – tylko jakiś pijaczek (policja go po czasie namierzyła, czekali aż wytrzeźwieje). Bartek miał zawsze bardzo dużo lęków o materię. Dla jej ochrony był w stanie dużo poświęcić. Tym razem wykazywał duży spokój.

 

Uwalniam się od lęku przed pijaczkami, menelkami

 

Jestem bezpieczny we wszechświecie

 

Ufam, że każde doświadczenie jest po coś dane.

 

Uwalniam się od przywiązania do materii

 

Pozwalam by dobra materialne przepływały przez moje życie, pojawiając się w momentach kiedy są potrzebne i odchodząc kiedy już nie są

 

Kocham tę część siebie , która kradnie

 

 

Tutaj, ani ja ani Bartek stawiając samochód pod targowiskiem nie czuliśmy żadnego zagrożenia. Choć Bartek wyjątkowo zapakował lustrzankę i komputer do plecaczka. Ewidentnie to doświadczenie było dla nas lekcją, która pomagała w naszym rozświetlaniu.

W moim na pewno.

Na sam wieczór trafiliśmy do pizzerii. Chcieliśmy gdzieś wejść, oderwać się od energii namiotu, policjantów i energii urzędów , lub po prostu mieliśmy dość zmagań z komunikacją z Mongołami którzy nie znają języków i poszliśmy się uciężyć jedzeniem.

Jakie było nasze zdziwienie gdy zobaczyliśmy potężny piec opalany drewnem (pewnie jedyny w Mongolii), a przemiła o bardzo fajnej energii przygotowująca pizze dziewczyna mówiła po angielsku!!!!!! W PIZZERII !!!!

 

Rzeczy nie są takie jak nam się wydają, ale nie są też inne – jak mawiają mistycy wschodu.

 

 

Znak, że wszystko jest na właściwej drodze. Zamówiliśmy pizzę która okazała się również bardzo dobra. Można rzecz, że nawet lepsza niż włoska pizza z bielskiej restauracji http://www.alcaminetto.pl

 

Chyba pierwszy raz spaliśmy pod komendą policji i jakie było nasze zdziwienie, gdy w okolicach świtu ktoś zaczął wspinać się na nasz bagażnik dachowy!!! Szybko zaczęłam trąbić klaksonem…….

Okazało się, że policjant, któremu przekazano tę sprawę do prowadzenia przyszedł sobie zrobić zdjęcie dachu auta! O świcie – z lampą błyskową…

Kreacja policji nie zna granic…….

Zaczęliśmy się śmiać – jest szansa na namiot – stwierdziłam – wszechświat nas wysłuchał, policjanci pracują nad sprawą – i zasnęłam smacznie.

Rano chłopcy z komendy robili sobie z nas jaja, odsuwali umówione spotkanie z nami z godziny na kolejną godzinę …

Tak, ze napisałam do nich list przez translator google (ciekawe co wyszło), że jedziemy i mamy dość czekania, a jak będziemy wracać z Gobi to wstąpimy, może znajdą namiot, bo rurom komina nie dawaliśmy większej energii (można je kupić wszędzie za ok 50 zł). Ale namiot jest specjalistyczny do konkretnego typu zadaszenia i nawet menelkom ciężko będzie za niego dostać kasę na flaszkę.

Gdy byliśmy z 20 km za Darhanem, i już pożegnaliśmy się z namiotem i wizją ciepłej łazienki na Gobi – otrzymaliśmy telefon, że namiot jest i mamy po niego wracać!

Popatrzyliśmy mile zaskoczeni po siebie i zawróciliśmy.

Namiot był bez głównego pokrowca, z kilkoma dziurkami od noża – połatamy. Najważniejsze, że jest i możemy jechać na pustynię ciesząc się jego wnętrzem.

 

 

Gdy po jakimś czasie go rozłożyliśmy okazało się, że ma parę czy paręnaście kilkucentymetrowych przecięć. Najprawdopodobniej rozcinali główny pokrowiec chcąc zobaczyć co jest w środku i poprzecinali namiot.

To drobiazg, najważniejsze, że tak szybko udało im się go znaleźć, że wszystkie pomocne nam istoty, energie pomogły w jego odnalezieniu – dziękujemy im i policji. Rury to już prezent dla złodziei.

I dziękując za odnalezienie namiotu pojechaliśmy do Ułan Bator, gdzie od razu udało nam się kupić rury (co prawda większej średnicy), ale na drugi dzień zdolny spawacz pięknie nam wszystko połączył.

 

Jeszcze raz dziękujemy za tą niesamowitą lekcję dzięki której zyskaliśmy wgląd w kolejne części naszej istoty.

 

 

Magiczny las nad Chubsugul

Magiczny las po przymrozkach 8-14 września 2015

 

 

 

 

Jeszcze niedawno był skrzaci, jednak podróżujący z nami Elf Giro zaprosił wszystkie leśne ludki do wspólnej zabawy, bez podziału skrzaty, elfy, gnomy …….

Na zawody bez wygranych.

I tak wszystkie stworzonka poddały się jego inicjatywie i razem z kaczkami latali nad jeziorem co chwilę nurkując w jego przestworza.

Był śmiech i radość , który tak jak wycie wilków napełniał przestrzeń.

– A dlaczego nie zrobicie zawodów? – pytam Giro.

– A po co? – zapytuje udając ciekawość, a znając moje intencje.

– Będzie więcej ……. – odpowiadam i się reflektuję .

– Wiecej ……..? – ciągnie Giro.

Robię głupią minę.

– No czego więcej – nie ustepuje nasz widzialny niewidzialny towarzysz.

– Napięcia – odpowiadam zgodnie z tym co czuję.

– No tak zrobić zawody, aby być bardziej napiętym, smutnym i lepszym czy gorszym od innych – dodaje Giro.

– Ale wtedy idzie rozwój – mówię z ludzkiej perspektywy w jakiej mnie wychowano.

– Rozwój czego ? – zapytuje Giro sarkastycznie.

– Można szybciej, bardziej dokładnie…… itp. – kombinuję coś z umysłu.

– Czy nikt Ci nie mówił, że szczyt swoich możliwości osiągasz na rozluźnieniu i byciu Tu i Teraz – troszkę rozczarowany moją osobą stwierdza Giro .

– Tak, ale jak to osiągnąć? To trochę górnolotne dla mnie i jeszcze radość i dobrą zabawę – odpowiadam zaciekawiona.

 

Wejdź w to co robisz na 100%, nie rozpraszaj na boki, nie kontroluj, nie bój, po prostu leć w świat tylko Twoich własnych możliwości…

 

– Giro wiem, zawody dają koncentrację na 100% bo trzeba, wypada, ale jak na 100% koncentrować się na zabawie – to takie dziecinne – stwierdzam przeszukując mój umysł z kolejnych programów.

 

Uwalniam się od wstydu przed byciem dziecinną

 

– Tak Giro, gdy człowiek jest mały tak bardzo chce być dorosły, że wypiera te wszystkie wartości, które przynosi tutaj na ziemię!

 

Uwalniam się od przymusu bycia dorosłą w rozumieniu innych, pozwalam sobie być dziecinna

 

– Bo czy widziałaś dziecko małe, które nie jest w tym co robi na 100%? – ciągnie Giro.

 

A las ……. jak zwykle zostawię bez komentarza, słuchając rad Gira, aby pozwolić sobie być dziecinnym i w tym co robicie na 100% udajcie się na spacer.

Najpierw przez zmarznięty świat, który pojawił się jednego ranka, jednak słońce szybko rozmroziło go, zmiękczając strukturę grzybów, ocieplając koloryt lasu.

 

 

 

 

 

 

 

Można pozwolić wychodzić kolejnym programom w kolorycie jesieni. Przyglądając się , podziwiając i odpuszczając jako kolejną cząstkę siebie której doświadczyliśmy, a na ten moment wolimy doświadczać czegoś innego.

Udanej podróży w głąb siebie, swojego istnienia…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skrzaci las przy rajskiej plaży

Skrzaci las koło rajskiej plaży 30 sierpnia – 7 września 2015

 

 

 

 

 

 

Skrzaty leśne zaprosiły nas na grzybową ucztę, pokazując las i swoje królestwa, koło rajskiej plaży nad Chubsugul. . Zapraszając do wspólnego stołu. Podróżujący z nami elf Giro latał z kaczkami po jeziorze zagłębiając się bardziej w wodne otchłanie niż leśne, jednak na jego życzenie skrzat Beno odsłonił nam leśne sekrety.

 

 

 

 

 

 

Las to dom dla milionów, a może miliardów istnień, mikrokosmos, gdy skoncentrujemy wzrok, weźmiemy dłuższy obiektyw odsłania przed nami kolejne światy – wcześniej niewidzialne i tak dalej, dalej ……. w kierunku koncentracji i zobaczenia całego wszechświata w pręciku kwiatu, czy listku roślinki.

Mikro i makro kosmos przenika się w jednej chwili w jednym momencie .

I każdy zobaczy to co może, potrafi, jest mu potrzebne.

 

Uwalniam się od przymusu widzenia świata jak inni, jak wypada

 

Widzę świat własnymi oczami, własnym sercem z odwagą i radością

 

 

 

 

 

 

 

 

Tylko to co widzę, czuję, doświadczam… mogę pokazać innym, właśnie nasz blog jest obrazem naszego świata jaki widzimy, jest nami.

A my widzimy ten las jako kolejny odsłaniający się pejzaż, każde zagłębienie terenu wraz ze zwalonym pniem obrośniętym mchami , porostami, pękami grzybów daje spektakl w mieniącym się słonecznym świetle. To podróż w makro, co krok inna scena, inni aktorzy, inne przesłanie……

 

 

 

 

 

 

 

A teraz popatrzcie na skrzaci las własnymi oczami, bez potrzeby zobaczenia czegoś specjalnego, w ogóle bez potrzeby zobaczenia czegoś. Pozwólcie sobie poczuć go sercem, a potem już bez tego co powinno się zobaczyć – popatrzcie na zdjęcia – jak dzieci, a może mieszkańcy odległej galaktyki, którzy pierwszy raz widzą taki obraz rzeczywistości.

A wierzycie w skrzaty, elfy …. i inne niewidzialne duszki?

Jaki jest Wasz stosunek do nich, czy do osób które w nie wierzą?

Czy jesteście pewni, że widzicie jedyną właściwą rzeczywistość?

 

 

 

 

 

 

 

My dziękujemy za cudowny spacer z Benem przez leśne ostoje, ogrody, ziołowe polanki, grzybowe stoły. Za spacer po świecie niewinności, radości, zabawy…… Świecie gdzie mogę widzieć to, co naprawdę widzę.

Dziękujemy za to piękne spotkanie.