Nord Kapp 20 marzec 2013 r.

Przy szlabanie wszystko wydawało się troszkę ekstremalne , zostaliśmy pouczeni na piśmie jak mamy zachowywać się w konwoju, wypytani szczegółowo o auto, o jego stan techniczny , czy na pewno ma napęd na 4 koła , dodatkowo Pan bardzo się ucieszył, że mamy 4 łańcuchy . Trochę się zdziwiliśmy , bo chyba nasze auto nie przypomina miejskiego ścigacza .

Snuliśmy domysły co może czekać na tych ostatnich 13 km .pachniało to jakimiś urwistymi zjazdami i karkołomnymi podjazdami . Nic bardziej mylnego , droga na NordKap biegnie co prawda przez góry , ale jej największą trudnością , jest zachowanie tempa jazdy pługa , który prowadzi konwój i to tak naprawdę jest największym ekstremum i niebezpieczeństwem bo jego prędkość dochodziła do 70 km na godzinę przy całkowicie oblodzonej nawierzchni .

Zimą jazda w konwoju jest praktycznie jedyną możliwością dotarcia na Nordkapp , poza nartami czy własnymi nogami , bowiem na odcinku ostatnich 13 km drogę grodzi bariera .

Konwoje na Nord kapp jeżdżą o godzinie 11,30 i 12,30 (ten drugi dotyczy głównie grup zorganizowanych i pasażerów Hurtigrutena) , powrót 13,30 i 14,15 .

Dziś był tylko jeden powrót o 14,15 , podejrzewamy , że z uwagi na ładną pogodę , kolumna nie musiała jechać w pełnym zwarciu .

Dziś przesilenie wiosenne 20 marca o 12 , a my praktycznie o tej porze mamy prywatną audiencję z przylądkiem , wszyscy nasi towarzysze konwoju 4 auta , poszli do muzeum , a my sami z duchami miejsca , przyrody , surowością i dzikością miejsca , miejsca które doskonali radzi sobie z tłumami turystów (szczególnie latem) zachowując siebie w momentach gdy ich nie ma .

Taka lekcja wszechświata . Do naszego święta przesilenie przyłączyło się stado mew , przynosząc towarzyskość, ciekawość, ruchliwość i zwinność . Połączenie żywiołów powietrza i wody . Jako mistrz przestrzeni powietrznej przynosi lekkość i zwinność w nasze życie . Ponadto pokazuje , że i w dużej grupie można zachować siebie i lekkość. Trzeba uważać, żeby nikogo nie naśladować – nawet wielkich mistrzów (już nie mówiąc o sąsiadach) – a iść swoją własną drogą .

Nie było słońca, ale my kurierzy światła , wozimy je ze sobą , prosząc chmury aby się rozsunęły i pokazało słonce , i tak jest na przylądku im dłużej jesteśmy tym dłużej pojawia się słońce . Choć czasami śnieg i niebo tworzą jedność , tak jakby nie było różnicy między niebem , a ziemią. A może nie ma ?

Wstęp na przylądek 245 koron (ok 130 zł. ) od osoby , nikt nas nie ścigał do płacenia , ale widząc ile pracy wkładają w odśnieżanie drogi i w to , aby nas tam wwieź , nie czuliśmy chęci żeby kombinować , zresztą to energią co dajemy to wraca ? Czy warto?

Pani jak poszliśmy zapłacić , byłaby mile zaskoczona naszą postawą i od razu pytała z jakiego kraju jesteśmy .

Po przyjeździe wycieczek 4 autokarów jesteśmy światkami robienia zdjęć ze „zdobycia” NordKappu . Czy musimy coś zdobywać ? Czy nie możemy przyjść zaprzyjaźnić się powiedzieć :

cześć ,

co chcesz mi powiedzieć ?

Co masz mi do zaaferowania ?

Tylko od razu chcemy poczuć władzę , kontrolę nad miejscem . Co nam to daje ? Czy na pewno daje większe poczucie szczęścia ?

Jest władza , zamiast współpracy .

My staramy się wybierać współpracę , choć czasem to trudne , gdy coś chcemy , a druga strona mówi NIE , może lepiej przerzucić się wtedy na władze , ale czy sami dobrze będziemy się czuć w sytuacji gdy ktoś będzie na narzucał ?

I tak nie planując dotarliśmy do prawie najdalej wysuniętego na północ miejsca kontynentu europejskiego , pisze prawie , bo jest troszkę rozbieżności czy to na pewno Nordkapp.

Dotarliśmy w dzień gdy energia północy , ustępuje miejsca energii wschodu , energii początków , planów, zamierzeń .

Dziękujemy za cudowną wycieczkę . Teraz już pojedziemy tylko na południe – no w czasie tej wycieczki .

Bo Nordkapp nazywany jest bramą Arktyki .