dźwięki mocy
now browsing by category
Verna – objęciach św. Franciszka
Verna – w objęciach świętego Franciszka 4 lipca 2018
Wczoraj w sklepie skrzacim jego właściciel bardzo zapraszał nas na skrzaci festival. Gdy stwierdziliśmy, że to jeszcze parę dni. On poinformował nas, że obok jest piękny Foreste Casentinesi.
Zerknęliśmy potem na mapę i dojrzeliśmy dwa klasztory: Verna i Erem Camaldoni.
Verna śniła mi się potem w nocy, że mam tam jechać.
Więc pojechaliśmy ………………
Drogami przez Park Narodowy prowadzącymi przez lasy.
I późnym popołudniem dotarliśmy pod klasztor. Wszędzie są tu zakazy kampingowania i informacja, że klasztor czynny jest do godziny 18.
Nie zważając na tę informacje poszliśmy w stronę klasztoru, aby być grzecznym na początku ominęliśmy wejście na główny taras widokowy (gdyż znajduje on się na skale) i poszliśmy na okoliczne wzgórza. Słońce zmierzało ku zachodowi rozpryskując tysiącami promyków energii, informacji pożywienia.
Bycia w świetle. Z radością patrzyliśmy w te promyki pozwalając im napełniać nasze ciało.
Pozwalam sobie na lekkość i subtelność,aby móc odżywiać się światłem.
Zaprzyjaźnieni z miejscem, prowadzeni przez niewidzialne siły nieśmiało weszliśmy na główny taras, a potem plac bazyliki.
Czułam się cały czas skrępowana tym, że tu jestem już po godzinie zamknięcia klasztoru.
– Przecież pisze, że czynne do 18 – podpowiadała pacynka – Zaraz Cię oper……… – dodawała z naciskiem.
– I co z tego, co się stanie – pytałam.
– Przez prawie miesiąc pobytu we Włoszech zobaczyłaś,że ten kościół jest łagodny. Pokazuje się Ci tak jakby zasada miłosierdzia bożego była w nim bardzo żywa, więc czego się boisz? – pytała bardziej analizująca część umysłu.
Przychodziły obrazy agresywnych zachowań ludzi związanych z kościołem z dzieciństwa, gdy złamało się jakieś zasady zachowania w miejscu czci.
– Czy nie czujesz, że jesteś we Włoszech, a nie fanatycznej religijnie Polsce – dialog nie cichł…
– Ale Polskę znam, a o tym kraju wiem niewiele, więc na pewno agresji nie brakuje… bleee………….. – dialog bez końca.
Wręcz zapomniałam, że to święty Franciszek mnie tutaj zaprosił, a on uczy mnie i innych miłości, a nie agresji.
A La Verna to jego ulubione miejsce kontemplacyjne – tutaj w czasie postu od archanioła Michała dostał stygmaty, więc dlaczego miałby pokazać Ci to miejsce z poziomu nietolerancji i nieakceptacji? – pacynka dokazywała dalej.
Tymczasem na klasztorny taras wyszli franciszkanie, siostry zakonne różnych zakonów będące tutaj na rekolekcjach i mieszkający tutaj turyści (administratorzy cenią to miejsce koszt z obowiązkowym śniadaniem i kolacją 50 euro od osoby) – panika pacynki się wzmogła, moje ciało było napięte, wręcz sztywne.
Dopiero teraz uzmysłowiłam sobie ile agresji doświadczyłam od kościoła, jaki mam lęk przed nim, przed jego presją.
Odpuszczam lęk przed kościołem
Pozwalam sobie czuć jednością z każdym kościołem, bez względu na to czy do niego należę, czy nie
Fanatyzm innych ludzi nie ma na mnie wpływu, pozwala mi być bezpieczną i stać w swojej sile.
A Franciszek cudowny gospodarz zaprosił nas na niesamowity organowy koncert do bazyliki la Verna.
Koncert nieoczekiwanie zaczął się chwilę później, tak jak byśmy o tym wiedzieli i na niego specjalnie przyjechali….
Przy niektórych utworach odlatywałam w niebiosa, a może zabierał mnie tam na spacer sam Święty Franciszek pokazując że tutaj na ziemi można tak żyć?
Gdy żyje się w prostocie w pełnym przepływie, w stabilności własnego umysłu, umysłu przez który przemawia Bóg.
Tak wracałam z niebios na ziemię gdy pojawiały się bardziej skomplikowane utwory.
Pozwalam sobie na wewnętrzny raj w prostocie przepływu.
Posłuchajcie zresztą sami.
Jakie przyjęcie. Franciszek nie pierwszy raz pokazuje nam, że jesteśmy dla niego cennymi, oczekiwanymi gośćmi.
Elista życie to szczęście – radosny pobyt w mieście
Elista życie to szczęście – radosny pobyt w mieście 10.09.2017
Cieszyliśmy się jak dzieci ze spacerów po mieście.
Mongolia, Mongolia ……….
– Patrz skarpeteczki takie jak w Mongolii – cieszyłam się spacerując po targu.
Nawet napiłam się kałmuckiej herbaty (gotowana herbata z mlekiem, z dodatkiem soli i masła) – zapraszam na tę herbatkę na roślinnym mleku po przyjeździe.
Jedzenie tak podobne jak w Mongolii i porcje dużo większe niż w Rosji.
Chodzimy po mieście ciesząc się, jak mijają nas ludzie о mongolskich rysach twarzy.
Ludzie też cieszą się, że nam się podoba.
– A wiecie jakie mamy piękne stroje – mówią.
– Wiesz może pójdziemy do teatru zobaczyć tradycję – pada pomysł.
– Zaraz popatrzę gdzie teatr – zerkam do internetu.
Okazało się, że przejeżdżając spod datzanu do centrum miasta, stanęliśmy pod teatrem.
Niesamowite.
Jeszcze bardziej niesamowite jest to, że o godzinie 18 jest spektakl na rozpoczęcie sezonu pokazujący kulturę kałmucką, jego reżyserem jest człowiek, który dostał dużo nagród za swoją twórczość.
Przed spektaklem jedziemy jeszcze do miasteczka szachowego wybudowanego na olimpiadę szachową w latach 90-tych.
A skąd tradycja szachowa w kałmucji?
Prezydentem był szachista i bardzo propagował swój ulubiony sport w tym kraju.
W miasteczku spotykamy chłopaka, który opowiada nam o filozofii starych kałmuków.
Życie to szczęście
Wszyscy jesteśmy powiązani
Zobaczcie filmik z moim tłumaczeniem . Dla osób, które znają rosyjski mogą doczytać więcej o ich filozofii.
Nasz rozmówca prowadzi mini muzeum. Zwraca uwagę na zapożyczoną wojskową czapkę przez polskie wojsko przedwojenne.
Miasteczko szachowe jest miejscem gdzie przyjeżdżają młodożeńcy fotografować się , częstują nas szampanem.
Kałmucja – jej gościnność jest fizyczna, ale i na poziomie energetycznym. Czujemy się jak w raju, nawet w mieście.
Wracamy do centrum na nasz spektakl pokazujący historię narodu kałmuckiego od czasów szamanizmu do dzisiaj. Historię, która często nie była lekka.
Bardzo nam się spektakl podoba.
Naładowani mocą wychodzimy z teatru i jedziemy na nasze ulubione noclegowe miejsce pod datzanem.
Kochamy Elistę i i ona kocha nas.
– Pokaż Kałmucję innym – słyszę nieśmiały głos z przestrzeni.
Jasne, pokażę jak cieszę się ze spotkania z cudownym przyjacielem. A przecież to dopiero początek spotkania …..
Spotkania z ludźmi – Paweł z Warszawy koastudio
Spotkania z ludźmi – Paweł Warszawa 25 maja 2016
W czasie naszego czteromiesięcznego pobytu w Polsce były osoby z którymi widzieliśmy czy słyszeliśmy się często niezależnie od miejsca zamieszkania, ale były też osoby mieszkające w Bielsku z którymi kiedyś się widywaliśmy, a teraz nie szła na to energia.
Na początku było nam jakoś dziwnie, że pewne osoby nie chcą się z nami spotkać, jednak jeżeli chcemy być w przepływie to przecież spotkania z ludźmi nie mogą być wymuszone.
Jedni przychodzą – drudzy odchodzą, wszechświat nie lubi pustki.
A wszystkie spotkania były szczere, niewymuszone i zazwyczaj radosne, pozytywne.
Pojawiali się nowi wspaniali znajomi podążający po podobnej drodze jak my lub bardzo otwarci na świat i innych. Dzielący się swoim światem i otwarci na świat innych.
Z Pawłem znamy się lata – robił wszystkie nasze piękne filmiki:
Tym razem również wymyślił, że zrobi filmik o naszej Landrynce. Wczesną wiosną umówiliśmy się z nim w Gaju u Bartka ojca.
Wyszedł genialnie, zobaczcie sami:
I teraz wyjeżdżając na kolejną podróż odwiedziliśmy go w Warszawie, widząc się z nim kolejny raz w czasie tego pobytu. Dziękując za filmy i ciesząc się ze spotkania.
Mimo gościnności i zaproszenia Pawła , postanowiliśmy późno w nocy wyjechać z Warszawy, aby znaleźć sobie nocleg, gdzieś…..wyszło że na stacji benzynowej. I tak naprawdę powoli rozpoczynać podróż.
Spektakl nocy na Gobi
Noc przy diunach na pustyni Gobi.
.jpg)
Są takie chwile w czasie naszych podróży które głęboko zapadają w pamięci. Przykładem może być dzisiejszy świt . Gdy jeszcze noc gościła na pustyni, i tylko w sposób symboliczny światło dnia wdzierało się odsłaniając kontury otaczających gór i wysokich diun, jakaś niewidzialna siła skłoniła mnie do wyjścia z auta (obudził nas pisk ptaka lub gryzonia, a może był czas na siusiu…..).
Po przepięknym słonecznym i ciepłym dniu, oraz wyjątkowo ciemnej nocy – teraz był czas na nową odsłonę tego pustynnego miejsca.
Pierwsze zaskoczenie po wyjściu z wnętrza samochodu to miłe ciepło które otulało i zapraszało do kontemplacji tej chwili. Zaskakujące ciepło, ponieważ mimo ciepłych dni z temp. ok. 20 kilku stopni, noce w ostatnim czasie oscylowały w okolicy zera stopni (nawet z przymrozkami). To zasługa zapewne wieczornego nasuwającego się wieczorem frontu z chmurami. Teraz do zaspanego ciała i umysłu docierało więcej informacji. Do uczucia ciepła dołączył zupełny brak ruchu powietrza i towarzysząca mu cisza. Cisza tak głęboka że po wsłuchaniu się w nią był wyczuwalny tylko wewnętrzny szum moich własnych fal mózgowych. Brak dźwiękowych bodźców zewnętrznych……, słaba widoczność – blady świt……, ani chłodu ani wyczuwalny gorąc…. To chwila w której nie ma się na czym na zewnątrz zaczepić umysł. To chwila dla każdego z nas kto tego doświadcza. To chwila która nas wypełnia i towarzyszy przez resztę życia……, to chwila świadomego powrotu na łono natury – jako miejsca gdzie zachowała się niezmieniona przez człowieka wibracja Stwórcy i Stworzenia………….
Jakie było zaskoczenie kiedy wysoko w powietrzu nad diunami pojawił się krzyk sowy, przemieszczający się wraz z lecącym ptakiem.
Teatr się zamknął gdy po kolejnych kilku minutach przyleciał chłodny zefirek……
Nad Bajkałem powitały nas Buranowskie babuszki
Buranowskie babuszki radość bycia 19 września 2015
.jpg)
Gorjaczinsk kurort nad Bajkałem.
Do miasteczka przyjechaliśmy parę godzin wcześniej.
Jest 15,45 po spacerze nad Bajkałem idziemy oglądnąć sanatorium i zapytać o ceny procedur.
Dziewczyna w recepcji informuje nas bardzo sympatycznie o wszystkim, łącznie z tym, że są tutaj organizowane wczasy głodówkowe (w sanatorium oficjalnej medycyny!).
Na koniec pokazuje maleńki plakacik i mówi:
– Dziś u nas w klubie są Buranowskie babuszki .
Robimy wielkie oczy
– Nie znacie – pyta zaskoczona .
– Nie – odpowiadamy zgodnie z prawdą.
.jpg)
Jednak ciągnieni niewidzialną siłą idziemy do klubu, w końcu przyszliśmy dokładnie na występ (mogliśmy przecież pierwsze iść do sanatorium, a potem nad Bajkał).
Wchodzimy na sale klubu wyglądającego jak z czasów komunizmu, po brzegi wypełnionej ludźmi (wstęp 150 rubli – 9 zł.).
– O nieźle – stwierdzamy.
Na scenie produkuje się jakiś zespół z buriackich strojach, patrzymy po sobie ……..
– No dobra po coś duchy nas tutaj posłały.
.jpg)
Gdy nagle ten zespół zaprasza na scenę, witając chlebem i solą, główna atrakcję popołudnia czyli Buranowskie babuszki.
Od razu zmienia się energia, na scenie pojawia się 6 kobiet, z czego większość ma po 70-tce.
Śpiewają międzynarodowe szlagiery, dając w to niesamowitą radość istnienia. Radość bycia i świeżość.
Jak same mówią – jechały tutaj 3 dni pociągiem, czasem i ciśnienie skakało. Jednak sama myśl występu dodawała im siły.
A skąd znane są Buranowskie babuszki.
W 2012 roku zdobyły 2 miejsce na festiwalu Eurowizji, a potem wystąpiły na Olimpiadzie w Soczi.
Zresztą z Soczi związana jest niesamowita historia. Najpierw komitet olimpijski zaprosił babuszki na olimpiadę, jednak potem dostały informacje, że nie ma pieniędzy na ich występ.
Jedna z babuszek, była nauczycielka przedszkolna, stwierdziła jedźmy za nasze pieniądze – cerkiew poczeka (budują za pieniądze z występów chram ) – ja zawsze chciałam wystąpić na olimpiadzie.
I pojechały ……. i wystąpiły, a wszystkim sportowcom rosyjskiej federacji podarowały własnoręcznie wykonane na drutach kukiełki – ich firmowy symbol szczęścia. Potem już na zakończenie zostały zaproszone przez rosyjską federację, parę dni wcześniej.
Właśnie czy na olimpiadzie mogą występować tylko sportowcy?
.jpg)
A co z kościołem ?
Cała ich historia związana jest z kościołem, gdyż zespół istnieje 40 lat. Jakiś czas temu jakieś 10 lat lub wcześniej, ktoś dał ich występ na youtube.
We wsi w której mieszkają (ok. 700 mieszkańców) był zniszczony kościół, który bardzo chciały (nie tylko one) odbudować i gdy tak myślały jak to zrobić zadzwonił telefon z prośbą o nagranie kilku przebojów w ich wykonaniu (tłumaczą też międzynarodowe szlagiery na język udmurcki) z zaznaczeniem, że dobrze za to zapłaci.
I tak zaczęła się ich historia. Większość honorarium przeznaczają na odbudowę cerkwi w ich rodzinnym Buranowie, która już prawie jest dokończona.
.jpg)
Cieszą się z tego co robią pokazując światu radość działania w podeszłym wieku (bez wypierania się chorobami – bo też je mają).
Jedna z babć opowiadała, że jest po operacji kolan, na scenie stoi tylko 2 godziny, resztę siedzi. Więc bez problemu daje radę…….
Oczywiście cała historia babuszek nie obyła się bez skandalu (o tym dowiedziałam się przeszukując internet, na koncercie podkreślano wiele razy, że jesteśmy PRAWDZIWE BABUSZKI (czego nie rozumiałam, myślałam , że chodzi o wiek)
W sierpniu 2014 roku ich manager postanowiła wymienić skład babuszek na bardziej zdrowy i profesjonalny – z lepszymi głosami, lepiej ruszające się na scenie, inaczej mówiąc pod znaną już nazwą zrobić profesjonalny zespół, nie pochodzący z tej miejscowości.
Na początku babuszki się obraziły, a teraz z tego co widzę są dwa zespoły.
adres do prawdziwych babuszek http://www.buranovskie-babushki.ru/
My mieliśmy właśnie to szczęście trafić do tych prawdziwych, czasami i prawie 80 letnich gwiazd estrady, tych które występowały w Soczi i na Eurowizji. Mieliśmy okazję nakarmić się radością prostego działania, dlatego że działam.
Bez przymusu robienia wielkiej kariery i zarabiania dużych pieniędzy.
Uwalniam się od przymusu zrobienia wielkiej kariery w tym czym się zajmuję
Uwalniam się od przymusu zarabiania wielkich pieniędzy w tym co robię
Uwalniam się od przymusu osiągania czegoś w tym co robię
Pozwalam sobie robić swoje rzeczy z radością
.jpg)
Właśnie przykład babuszek pokazuje, że nawet w dzisiejszym agresywnym świecie Show Biznesu można przyjść z nikąd – gdy prowadzi wszechświat i ma się serce na dłoni (kiedyś znajomy mi biznesmen – bardzo bogaty człowiek promował córkę piosenkarkę – jej nazwisko jest znane w Polsce – powiedział – zawsze myślałem że chamstwo, podchody, agresja wobec innych itp. jest największa w klasycznym biznesie, ale show biznes bije go kilkakrotnie)
Teraz są dwa zespoły – jeden serca, a drugi profesjonalny, każdy może wybrać jakiej energii potrzebuje.
Boimy się działać z sercem, dlatego zasłaniamy się profesjonalizmem. Oczywiście jedno z drugim może iść z parze.
Choć sama nazwa profesjonalista – przesiąknięta jest silną dawką EGO.
Uwalniam się od przymusu bycia profesjonalistą w tym co robię
Pozwalam sobie działać z radością
.jpg)
I tak pochłonęliśmy się koncertem, wtopiliśmy w jego niesamowitą energię, na sali bez specjalnej akustyki i nagłośnienia. Pozwoliliśmy się z stopić z kobietami, z ich radością robienia tego co robią.
Gdy koncert się skończył byłam przepełniona energią.
To może taka rada, popatrzcie jak czujecie się po koncertach, filmach, oglądaniu tego przy czym macie odpoczywać – czy dodaje Wam to energii czy tylko jak krytycy troszkę zmęczeni tym co zobaczyliście mówicie:
NO FAJNE…..
A w duszy czujecie coś innego.
Nie wierzcie autorytetom, intelektualistom – słuchajcie tylko siebie, przecież do baku samochodu nie wlejecie świadomie paliwa po którym samochód będzie w sposób senny i zmęczony jeździł. Od razu wiedzielibyście, że jest złe. I co ważne, nie ma rzeczy które w danym momencie podnoszą energię wszystkim. Każdy z nas potrzebuje innej energii, w danym czasie. Zresztą to co dziś obniża naszą energię, jutro może podnosić i odwrotnie.
Uwalniam się od przymusu wierzenia autorytetom, intelektualistom
Uwalniam się od wstydu za to jaka jestem
Pozwalam sobie na to co sprawia mi przyjemność, dodaje energii – niezależnie co o tym myślą o tym inni.
I tak z wielkim przesłaniem tych niesamowitych kobiet, robiąc zdjęcia z nimi i kupując kalendarzyk (30 rubli – 1,8 zł), napełnieni energią radości pojechaliśmy nad Bajkał na nocleg .
.jpg)
Moje działanie przepełnia radość, inicjatywa
a tu kilka piosenek tych niesamowitych kobiet
dziękujemy za to piękne spotkanie, za spotkanie z osobami które robią to co mają robić
A na koniec opowiadana anegdota
Zapytano jednej z babć co myśli, jak do ich popularności odnosi się Ałła Pugaczowa
babcia trochę zdezorientowana pytaniem odpowiedziała:
– Ona ma swoją robotę, ja mam swoją.
D5 Creation