kaukaz Gruzja
now browsing by tag
Przygoda – Niiiiiiiiieeeeee
Przygoda – mówimy NIE! 5 luty 2015
A my z Zugdidi kierowaliśmy się w kierunku Martvili poddając się kontemplacji miejsc, oglądając zadbane domki, czyste obejścia i mężczyzn przy pracy (wielka rzadkość w Gruzji, gdyż albo stoją z kolegami, albo są jednym z dyrektorów małego sklepu, a czystość wokół domu dotyczy tylko Gurii , Svanetii, Samegrero)).
Niesamowite tutaj w Gruzji jest to, że w parę godzin można zmieniać strefy klimatyczne od pięknej zimy, po praktycznie wczesną ciepłą (20 st.) polską wiosnę.
Przespaliśmy się na pagórkach podziwiając ich piękno i okoliczne majestatyczne ośnieżone góry. By potem dalej spokojnie wjechać w drogę prowadzącą przez dolinę do górskiego resortu Lebarde
Nagle drogę zagrodził nam szlaban przy którym leżał pies.
Szlaban był na wysokość naszej landrynki, nie było więc pewności czy się zmieścimy. Normalnie tak jak podjechaliśmy pod niego to nie, ale… . Zacząłem kombinować odwróciłem auto i tyłem powolutku przejechałem pod szlabanem, pozostał centymetr luzu…….przejechałem , no nie do końca, w uniesieniu nad swoją genialnością nie zauważyłem otwartych drzwi i sklinowałem je o słupek boczny konstrukcji szlabanu. Dlaczego tak się stało? Nasunęły się wątpliwości. Czy to aby nie znak, by nie kontynuować podróży, coś idzie tak jakoś na siłę . Wiemy, już to mocno doświadczyliśmy, że jak nie idzie lekko – to ta opcja jest nie na naszej drodze życia. Ale podstawowa zasadą wszechświata jest wolna wola – jeżeli ktoś chce, może doświadczać nawet przykrych rzeczy. . W analizie doszukałem się nie ostrzeżenia, ale wzrostu swojej dumy i pychy nad genialnością super kierowcy – więc ruszyliśmy dalej w dolinę!
Nie bez uwagi podeszliśmy do leżącego psa obok szlabanu. Wyglądał iście na strażnika doliny. Po dużym kawałku chleba, odszedł na bok, dając nam wolna przestrzeń na przejazd. Duchy pokarmione i ułaskawione – zakrzyknęliśmy nieco pochopnie! Dolina okazała się pięknym, niemal subtropikalnym zakątkiem , gdzie drzewa obrastały zimozielone pnącza, a po głazach wspinały się mchy i porosty. Dolinę ożywił potężny strumień górski , o mocno skalistych brzegach.
Stan szutrówki biegnącej w głąb tego zakątka przyrody mówił jasno, że tylko ograniczona liczba aut może go eksplorować.
Kocham takie miejsca, jest w nich jeszcze pierwotna dzikość przyrody, wraz z boską wibracją, na ten moment żywioły natury i człowieka muszą współegzystować. Podążaliśmy w górę drogi, forsując ciągle głębokie kałuże, lub luźne kamieniste piargi powstałe zapewne z lawin. Dolina o tej porze roku pusta, tylko jakaś zagubiona ciężarówka z sianem i idący drwal potwierdza nasze wcześniejsze obserwacje – w tym regionie Gruzji mężczyźni pracują (wyglądają bardziej na Svamów)!
Mijamy iście skrzacie miejsca, konary drzew obrastają mchy całymi poduchami, dając plener do zabaw z aparatem.
Po drodze przejeżdżamy dwa betonowe mosty. Ich rozmach świadczy o dawnej świetności miejsca do którego prowadzi droga. Na wysokości 1600 m.n.p.m., znajduje się letni, daczowy (VI-IX) kurorcik z ciepłymi termalnymi wodami. Teraz widzimy połoninę z dołu, zasypana śniegiem odpoczywa od zgiełku ludzkich zabaw.
I tak sielsko – anielsko dojeżdżamy do mostu na rzece, przypominającego te rodem z filmów o Syberii. Konstrukcja stalowa nie budzi zastrzeżeń, tylko deskowanie takie jakieś z lekka prowizoryczne.
Jednak ślady wskazują że jest użytkowany nawet przez ciężarówki zwożące drewno.
„DO ODWAŻNYCH ŚWIAT NALEŻY – JEDZIEMY PO PRZYGODĘ!”
zadźwięczało wyraźnie w mojej głowie (dźwięczało wyraźnie z butą i nonszalancją, tak jakbym wyzywał los CHODZCIE WSZYSTKIE PRZYGODY ŚWIATA – JA SOBIE Z WAMI PORADZĘ!!!).
Wjechałem na most, takie odcinki specjalne najlepiej przemierzać nie za wolno, nie za szybko. Tak aby nie obciążać jednego miejsca nadmiernie, ale też nie napierać na szybkości. W połowie mostu nagle auto wyraźnie uniosło się na tylnej osi w górę, gwałtownie zwolniło do zera i opadło w bok – tylnym kołem na sam skraj mostu!………….
Co się stało?………
Jedna z belek mostu podniesiona przednim kołem, wbiła się ponad ramę auta, a drugim końcem zaparła o most!!!………..
O cofaniu nie było mowy, pozostawało tylko rozrąbać foszta na pół. Przez myśl przeszła mi wizja pilarki, jednak składane narzędzie ala łańcuch do cięcia świeżego drewna posiadane przez nas nie zdało by tu egzaminu. W ruch poszła siekiera.
Pomiędzy belami wraz z opadającymi wiórami widać rzekę, na oko z 10 metrów wysokości. Już na tyle wysoko aby przenieść się na inny świat, ale nie aż tak wysoko aby było to pewne.
Po około piętnastu minutach jednostajnego ciągłego, prawie bez oddechowego i nie sprawiającego wysiłku rąbania, na tej bezludnej zimową porą drodze pojawiła się ciężarówka. Sympatyczni panowie docinają pilarką do połowy nadwątloną belkę.
Reszta mostu mija bez „PRZYGÓD”, a my analizujemy i stawiamy wnioski. „nie jesteśmy tu mile widziani”, „ były po drodze ostrzeżenia od wszechświata” – źle odczytane poprzez pragnienia odwiedzenia doliny. Program „PRZYGODA” to bardzo niebezpieczny dla podróżnika schemat kreacji rzeczywistości. Zawiera w sobie chęć przeżycia czegoś wyjątkowego, często trudnego i ekstremalnego. W tym przypadku lekko przygięta rura wydechowa ogrzewania postojowego, oraz niewielkie zniekształcenie nadkola to naprawdę niska cena zachowania zdrowia i życia w wymiarze ziemskim.
Podróżuję przez życie i świat, aby doświadczać Boskich wibracji przestrzeni przyrody, odkrywając i umacniając je w sobie.
Zawracamy!
Paradoksalnie, w umyśle pojawia się żal utraty możliwości zobaczenia całej doliny, podsycony jeszcze zapewnieniami drwali z ciężarówki o kilkunastu dalszych kilometrach przejezdnej drogi, przebiegającej przez piękną przyrodę. Żal o utratę czego?……. Przecież od pół godziny mogłem lub mogliśmy już nie przebywać w tym ziemskim wymiarze!
Wniosek nasuwa się oczywisty – odkładanie na mglistą przyszłość tego w jaki sposób chcemy żyć (patrząc tak od serca w głąb siebie), czy też samorealizację – w świetle dzisiejszego wydarzenia jest oczywistą bzdurą.
Obserwowałam całe wydarzenia troszkę z boku, najpierw drzwi zahaczone o szlaban, potem już na moście przy jego oglądzie jakaś niewidzialna siła wytraciła mi świeżo obraną pomarańczę z ręki. Stwierdziłam, że wrzucę ją do rzeki
– Co robisz – krzyknął Bartek
– duchy upomniały się o pokarmienie – powiedziałam spokojnie
– można było ją umyć – powiedział z żalem Bartek
Tak samo było z przejazdem przez most.
Popatrzyłam na niego, pokrzywiłam nosem, stwierdziłam, że średnio mi się podoba i że w sumie to bym przez niego nie jechała, szczególnie po znakach z drzwiami, a szczególnie z pomarańczą
– Jak się boisz to sam go przejadę – powiedział w butą Bartek
Nie czułam zagrożenia, więc wzięłam aparat i poszłam na koniec mostu.
Bartek ruszył, ja zaczęłam robić zdjęcia, nagle landrynka zatańczyła na moście i praktycznie zawisła nad przepaścią.
Cała zesztywniałam.
Podbiegłam i zobaczyłam kawał deski wbitej w błotnik i most.
Próby wyciągnięcia nic nie dały, więc Bartek powoli odrąbywał ją siekierą, a ja w tym czasie prosiłam wszystkie siły o pomoc i rozmawiałam z duchami doliny, które kazały mi wracać za szlaban i po żadnym pozorem nie zostawać tutaj na noc, wtedy wszystko skończy się bezpiecznie.
Gdy Panowie drwale pomogli nam wydostać foszta i przejechaliśmy most, Bartek nadal chciał jechać dalej, wręcz włączyło mu się jakieś kpienie z całej płaszczyzny duchowej sytuacji i znaków. Jednak stanowczo postawiłam na swoim.
Bartek za jakiś czas doszedł również do siebie i szczęśliwie wyjechaliśmy z doliny, biorąc po drodze na stopa jednego z drwali – śmiałam się, że teraz mamy jej (doliny) człowieka, to dolina na pewno nas wypuści.
Drwal nawet chciał nas zaprosić do siebie do domu, jednak jakoś energia na to poszła, i nie skorzystaliśmy z zaproszenia. Wyjechaliśmy z doliny i przed Martvili, znaleźliśmy nocleg praktycznie w rzece. Tylko teraz celowo i świadomie.
Rano zaczęliśmy ustawiać tę sytuacje i okazało się, że u Bartka wyskoczyła niechęć do życia. Bo jak żyć kiedy nie można być mężczyzną, który okazuje uczucia, nie jest zadufany w sobie, nie goni za emocjami, pokazuje lęki zamiast maskować je nadęciem. To nie mężczyzna.
Mężczyzna może być łagodny, okazywać uczucia, emocje być prawdziwy w każdym calu, a przy tym być stanowczym, wytrwałym i decyzyjnym
Gdy to ustawialiśmy przyszły do nas krowy, byki, jałówki napić się wody w rzece. Taki symbol (krowa), że gdy odpuszcza się powinności, stereotypy ma się połączenie ze swoim źródłem – można paść się na swojej wewnętrznej łące.
Za krowami przybiegły świnie (symol) przynosząc szczęście na nowej drodze.
I nagle gdy pojawił się potężny Byk, który gdy zbliżał się do miejsca gdzie była reszta towarzystwa, zaczął głośno ryczeć. Tak, tak prawdziwego mężczyznę musi być widać i słychać (!).
Krowy zastygły w bezruchu, a on jak książę wszedł między nie.
Pozwalam sobie jako mężczyzna komunikować się łagodnie ze światem z miłością, ciepłem harmonią. Komunikować się sercem.
A z tymi wypartymi emocjami przez mężczyzn, to przychodzi mi do głowy jedno z autystycznych dzieci, którym robiliśmy masaże misami, 10 letni chłopak, który w przeciągu ostatnich 3 lat zrobił bardzo duży postęp, obecnie chodzi do szkoły, pozostał mu dalej niesamowity wgląd w niewidzialną rzeczywistość.
Kiedy będziesz do końca zdrowy? – zapytaliśmy go.
Nie szybko – odparł smutno
Dlaczego – ciągnęliśmy temat
Bo nie będę mógł płakać !
Pozostawmy to bez komentarza
P.S. Bartek jednak musiał skomentować: taką tworzymy cywilizację – „Mężczyzna musi być twardy i hardy”. Widać skutek na Ukrainie……… Czas na świadome zmiany……….
Przy granicy z Osetią Południową
Przy granicy z Osetią Południową, zima w Wysokim Kaukazie 5-6-7 grudnia 2014
Przyjęliśmy zaproszenie góry wystającej z jeziorka koło Tkibuli . i pojechaliśmy w Kaukaz. Jak już pisaliśmy z Kaukazie Wysokim zakochaliśmy się 2 lata temu, będąc po rosyjskiej stronie. W Gruzji szukaliśmy czegoś co było tam, a nie było tego tu. Kaukaz wyrzucał, wręcz wypluwał nas od siebie.
Jak będzie tym razem zastanawialiśmy się. Pogoda piękna, niebieskie bezchmurne niebo i białe ośnieżone góry. Droga całoroczna, odśnieżana zresztą, poprowadzona stosunkowo nisko n.p.m..
Najpierw wspięliśmy się na przełęcz ok 1000 n.p.m , gdzie jeszcze zalegało troszkę śniegu, sycyliśmy się pięknym górskim jeziorkiem w niesamowitej scenerii. Wszystko błyszczało się i lśniło. Światło przenikało ziemię, a może pomagało jej wydobyć jej piękno?
Wszystko tańczyło w energii miłości i radości i my razem z tym.
Zjeżdżając zaprosiła nas cerkiew Nikortsminda na osobiste spotkanie. A landrynka pierwszy raz bawiła się bezpośrednio ze świniami (tutaj świnie pasą się jak krowy).
Zjechaliśmy potem do miasteczka Ambronauli w winnej dolinie na wysokości ok 500 m.n.p.m , i skuszeni przez reklamę wina, nabyliśmy je w okolicznym sklepie . Niesamowite jest to, że to dokładnie to samo wino, które kupiliśmy parę miesięcy temu w Tbilisi, a które wtedy okazało się zepsute wtórną fermentacją. http://brygidaibartek.pl/wino-gruzji/
Wino kosztowało 50 zł. To taka standardowa cena w miarę sensownego wina tutaj.
Policja wypytywała nas kolejny raz dokąd zmierzamy i po co ( w końcu jesteśmy w strefie przygranicznej z Osetią Południową )
Jedziemy do Shovi – odpowiadaliśmy zgodnie z prawdą
a są tam jakieś dobre hotele – zagadnął Bartek policjantów
Da Konieszno – zgodnie odpowiedzieli
Podążyliśmy więc doliną z winnicami w kierunku zapraszających nas pięknie ośnieżonych czterotysięczników, które iskrzyły się i migotały.
Jak pięknie pokazuje nam się ten wysoki Kaukaz – tym razem stwierdziłam
Jest jak w bajce – odparł Bartek
Za miasteczkiem Oni pieliśmy się delikatnie coraz wyżej, najpierw wjechaliśmy w wąską dolinę, by potem znaleźć się w piękniej szerokiej lesistej dolinie otoczonej z każdej strony niesamowitymi śnieżynkami. Okalające góry to 3,5 -4,5 tysięczniki, dolina jest na ok.700 do 1 tysiąca metrów,
jedziemy więc ciepłą doliną w której zlokalizowane są winnice – bajka. Słońce już zachodziło, a my po już śnieżnej drodze wjechaliśmy do Shovi znajdującego się ok 1400 m.n.p.m .
Było pięknie magicznie jednak bliskość granicy z Rosją i Osetią wywoływała we mnie lęk snu w takim miejscu w samej przyrodzie.
Czego się boisz – spytał Bartek
Nie wiem jakiś bojówek – odparłam szczerze
No to szukamy noclegu w hotelu – padła decyzja.
Może uda nam się coś znaleźć na dłużej wtedy i pochodzimy po górach.
Tutaj jednak czekało nas spore rozczarowanie. Za wsią pojawił się opustoszały o tej porze roku hotel, a na jej końcu inny, co prawda oświetlony z zewnątrz, ale nie było tam żywej duszy. Nawet portiera, który oswoiłby szczególnie mnie z najbliższą okolicą.
Kiedyś tutaj było i sanatorium.
Koło bramy jednego z domów we wsi pisało hotel.
Weszliśmy zapytać się, młody biznesmen gruziński z werwą pokazał nam w znajdującym się obok budynku pokój z temperaturą ok 0 stopni, wilgocią, brudem itp. za bagatelka 35 lari od osoby bez jedzenia (ok 70 zł.)
Mam kaloryfer odpowiedział z entuzjazmem, za godzinę się nagrzeje
Nie chcieliśmy sprawdzać sprawności jego kaloryfera, ani zostawać w tej brudnej norze dłużej.
Podziękowaliśmy i poszliśmy zostawiając zaskoczonego człowieka .
O godzinie 21, nie chcieli zostać? Dziwni.
My rozłożyliśmy się autem na nocleg poniżej wsi. Księżyc zaczął oświetlać nie tylko naszą landrynkę, ale również okoliczne góry, zrobiło się bajecznie.
Bartek miłośnik alpejskiego krajobrazu nie mógł się napatrzeć.
Poddawaliśmy się kontemplacji tego piękna. Energia zachwytu nad magią tutejszej przyrody powodowała, że zapominałam o tym, że kilkanaście kilometrów stąd jest Osetia, a potem Rosja.
Do idylli wieczoru dołączyło wino kupione w sklepie, tym razem było bardzo poprawne smakowo.
Podaliśmy się ciszy wieczoru, blasku księżyca który na początku nieśmiało oświetlał śnieg. Z czasem śnieg zaczął się tak iskrzyć, że miało się wrażenie, że jakaś magiczna siła oświetliła naszą piękną ziemię. Gdy wychodziło się na zewnątrz miało wrażenie, że stąpa po magicznej rozświetlonej przestrzeni srebrnego światła ( dlatego właśnie kochamy noclegi w naszej landrynce, hoteli w takich miejscach praktycznie nie ma, a ściana budynku oddziela skutecznie od przyrody i jej magicznej energii) .
Jestem światłem
Nagle jakieś auto podjechało ku nam. Wybiegł z niego mężczyzna
-
co tutaj robicie? Jestem szefem tutejszej policji – powiedział pytając
-
śpimy, mamy ogrzewanie, łózko – nie martwcie się odpowiedziałam spokojnie
-
czy spisywali Was na mostku – spytał
-
nikt nas nie spisywał – odpowiedziałam zgodnie z prawdą, żadnej policji nie widzieliśmy
-
to bardzo źle – odpowiedział – to mój telefon jakby się coś działo – napisał szybko na kartce i pobiegł z powrotem do swojego samochodu
I znowu pojawiły się lęki, wszechświat znowu przypomniał mi gdzie jestem.
I dlaczego tutaj nie mogę czuć się dobrze?
Znów pojawiły się lęki nad bezpieczeństwem, magia gdzieś prysnęła
Popatrz jak pozwoliłaś zniszczyć swój nastrój temu człowiekowi ? Powiedział Bartek
Tak, tak – odpowiedziałam i zaczęłam równoważyć umysł
Przecież jeżeli decyduję się na nocleg w takim miejscu, ciężko przespać go w stresie i zamiast cieszyć się magią otaczającej przyrody skupić się na własnych lękach. Przecież to nic nie da.
To wiem świadomie, jednak w podświadomości coś się ulokowało i dopominało o uwagę.
Medytując, kontemplując zdrzemnęłam się trochę, ale gdy się przebudziłam emocje gdzieś odeszły. Ze spokojem wyszłam na zewnątrz przyglądając się błyszczącej magii.
Zasnęłam już spokojna.
Ranek obudził nas zachmurzonym niebem.
Może dlatego Wszechświat nie dał nam tutaj noclegu na dłużej – powiedzieliśmy z uśmiechem.
Nabraliśmy przepysznej wody ze źródełka przy którym spaliśmy (wspaniały narzan lekko gazowany) i pojechaliśmy z powrotem do Amrolauri by potem pojechać w kierunku Tsageri
Niebo było co prawda zachmurzone, jednak okoliczne góry wdzięczyły się dzielnie.
Jechaliśmy najpierw pięknym wąwozem, by potem wjechać na przepadzistą i wąską drogę prowadzącą na przełęcz by po zboczu zjechać do Tsageri.
Było pięknie wzrokowo, droga wąska, ale przejezdna. Taki prezent od wszechświata o tej porze roku. Jednak nie było magii zachwytu, tylko jak to mówimy:
no fajnie, no nawet pięknie
Największą radość sprawiła nam hurma (kaki) na drzewach, które migotały pomarańczem. Zamiast gór, pokazywaliśmy sobie drzewa hurmowe i cieszyliśmy się nimi jak dzieci.
Tak, tak czas jechać w stronę morza na hurmę, Wysoki Kaukaz zamigotał na krótko dla nas, a teraz już wyprasza ze swoich progów. Jedziemy w kierunku tego co najbardziej się dla nas wyostrzyło czyli w kierunku hurmy.
Zjeżdżaliśmy powoli w kierunku Tskaltubo z jedej strony radując się hurmą na każdym spotkanym drzewie, a z drugiej strony jacyś zmęczeni. Na ostatniej przełęczy przed miasteczkiem
– może uwarzę kawy – powiedział Bartek
Super pomysł powiedziałam radośnie.
Postój, kawa, dały nam luzu, spokoju. Po prostu odpoczęliśmy (najprawdopodobniej od energii beznadziei wyczuwanej często w górskich wsiach), gdyby nie fakt, że była 16, a miejsce było głośne, bo przy ruchliwej drodze, pewnie zostalibyśmy tutaj na noc.
Zjechaliśmy jednak do miasteczka Tsaltubo i po jakieś szarej energii kaukaskich wiosek, tutaj znaleźliśmy się w innym świecie. Szerokie świeżo wyasfaltowne ulice, w centralnie położonym parku idący potężny remont, tak samo okalające park wielkie budynki niektóre remontowane ….
Jakaś energia wzrastania – poczuliśmy
Co to jest gdzie jesteśmy?- zaczęliśmy się zastanawiać
Przyciągnęło nas miejsce, które zniszczone, pokaleczone jak my kiedyś, teraz zaczyna żyć, zaczyna rozwijać skrzydła. Stary rosyjski kurort z cudownymi radonowymi wodami.
Na nocleg zaprosiło nas Hotel Spa Resort kiedyś Sanatorium Wojenne – wysokich oficerów radzieckich. Położone w 16 hektarowym parku z fontannami (teraz w zimie nieczynnymi) wśród subtropikalnej roślinności. Do tego temperatura ok 20 stopni. Jaka zmiana rzeczywistości po prawie 1,5 miesiąca bycia w zimie.
Pani zaoferowała nam duży pokój z łazienką i 3 razy dzienne jedzenie w formie bufetu szwedzkiego za 125 lari (240 zł/ dwie osoby) i zostaliśmy ………………
Trochę na dłużej niż jeden dzień .
A tutaj tekst ze strony http://www.stosunkimiedzynarodowe.info/kraj,Gruzja,problemy,Osetia_Poludniowa o konflikcie z Osetią.
OSETIA POŁUDNIOWA DO 1992 ROKU
Osetia weszła w skład imperium rosyjskiego w 1774 roku. W latach 1918-20 doszło do serii krwawych rebelii Osetyńców przeciw istniejącej wówczas republice Gruzji. W latach 1922-24 Osetia została podzielona na część północną, która stała się autonomiczną republiką Rosji, oraz część południową, która stała się autonomicznym regionem Gruzińskiej SRR. Położona na północy Gruzji Osetia Południowa zajmuje powierzchnię 3900 km kw. W 1989 roku liczyła 98 tysięcy mieszkańców, z czego 2/3 stanowili Osetyńcy.
Stosunki między Osetyńcami a Gruzinami gwałtownie się pogorszyły pod koniec lat 80-tych, kiedy działalność rozpoczął front Ademon Nykhas, popierający aspiracje narodowe Osetyńców. 10 listopada 1989 roku przywództwo Osetii Południowej zażądało przyznania statusu republiki autonomicznej. W reakcji 23 listopada 1989 roku nacjonaliści gruzińscy zorganizowali marsz na stolicę Osetii Cchinwali, podczas którego doszło do pierwszych starć zbrojnych z Osetyńcami. 20 września 1990 roku Osetia Południowa ogłosiła pełną suwerenność w ramach ZSRR, co natychmiast zostało odrzucone przez Gruzję. Po przeprowadzeniu wyborów parlamentarnych w Osetii Południowej Tbilisi zniosło status autonomiczny Osetii Południowej 11 grudnia 1990 roku i na początku stycznia 1991 roku doszło do wybuchu konfliktu o niskiej intensywności, któremu nie były w stanie zapobiec władze radzieckie. W referendum 17 marca 1991 roku Osetyńcy niemal jednomyślnie poparli utrzymanie ZSRR w odnowionej formie, natomiast nie wzięli udziału w niepodległościowym referendum w Gruzji 31 marca 1991 roku. 19 stycznia 1992 roku w Osetii Południowej odbyło się referendum niepodległościowe. Wojna gruzińsko-osetyńska zakończyła się porozumieniem rozejmowym wynegocjowanym w Soczi przez prezydenta Rosji Borysa Jelcyna i przewodniczącego Rady Państwa Gruzji Eduarda Szewardnadze 24 czerwca 1992 roku. W lipcu 1992 roku rozpoczęła działalność Wspólna Komisja Kontroli, złożona z przedstawicieli Gruzji, Osetii Południowej, Osetii Północnej i Rosji oraz Wspólne Siły Pokojowe, złożone z żołnierzy gruzińskich, rosyjskich i osetyńskich pod dowództwem rosyjskim. Efektem konfliktu było wysiedlenie ponad 50 tysięcy Osetyńców (głównie do Osetii Północnej) i 10 tysięcy Gruzinów. Osetyńcy odnieśli zwycięstwo w wojnie i uzyskali de facto niepodległość, czego nie uznało jednak żadne państwo na świecie.
AKTUALNA SYTUACJA W OSETII POŁUDNIOWEJ
Sytuacja w Osetii Południowej była stabilna aż do gruzińskiej „rewolucji róż” z listopada 2003 roku. Nowe władze Gruzji określiły przywrócenie integralności terytorialnej kraju swoim nadrzędnym celem. Po udanym obaleniu adżarskiego watażki Asłana Abaszidze w maju 2004 roku Tbilisi skierowało swoją uwagę na Osetię Południową, wierząc w powtórzenie sukcesu z Adżarii. Podjęto działania zmierzające do ograniczenia przemytu z Rosji (m.in. zamknięcie głównego rynku Ergneti), licząc na odcięcie reżimu osetyńskiego od funduszy niezbędnych do wykonywania niezbędnych funkcji i w konsekwencji odwrócenie się ludności od władz. Jednak zostało to nieprzychylnie przyjęte przez większość Osetyńców, gdyż efektem było skurczenie się ważnego, niekiedy jedynego, źródła dochodów. Od czerwca 2004 roku zaczęły się mnożyć incydenty zbrojne, których największe nasilenie miało miejsce w sierpniu. Zginęło wówczas kilkanaście osób po każdej ze stron i ostatecznie Tbilisi postanowiło wstrzymać działania przeciw władzom osetyńskim. Doszło do względnej stabilizacji, aczkolwiek w październiku 2004 roku pod ostrzałem znaleźli się żołnierze sił pokojowych w Osetii. 5 listopada 2004 roku w Soczi prezydent Osetii Południowej Eduard Kokoity i premier Gruzji Żurab Żwania podpisali porozumienie o demilitaryzacji strefy konfliktu.
Władze Osetii Południowej dążyły do połączenia z Osetią Północną (mimo iż oba terytoria dzielą potężne góry Kaukazu) w ramach Federacji Rosyjskiej. Wielu wysokich urzędników osetyńskich jest Rosjanami (w tym Kokoity) lub posiada bliskie związki z Rosją. 12 listopada 2006 roku w Osetii Południowej wraz z wyborami prezydenckimi przeprowadzono referendum, w którym 99% głosujących opowiedziało się za secesją od Gruzji.
Rosja, aczkolwiek oficjalnie nie popierała separatystycznych dążeń, wspierała autonomię Osetii Południowej, wydając jej mieszkańcom rosyjskie paszporty, zezwalając na swobodny przepływ ludzi, szkoląc kadry, udzielając pomocy finansowej i humanitarnej. Walutą używaną w Osetii Południowej jest rubel. Rosjanie postrzegają Osetyńców, jedyny północnokaukaski lud wyznania chrześcijańskiego, jako naturalnych sprzymierzeńców w kłopotliwym regionie.
Gruzja oczywiście nie zgadzała się na secesję Osetii, gdyż podważyłoby to integralność terytorialną państwa i spowodowało, że wielu Gruzinów znalazłoby się za granicą. Nową inicjatywą Tbilisi było zainstalowanie w listopadzie 2006 roku „tymczasowej jednostki administracyjnej” dla Osetii Południowej pod kierownictwem Dmitrija Sanakojewa, byłego premiera Osetii Południowej. Administracja ta miała siedzibę w zamieszkałej przez Gruzinów wsi Kurta i miała stanowić alternatywne centrum władzy wobec rządu Kokoity.
Problem Osetii Południowej przybrał na sile w kontekście uzyskania niepodległości przez Kosowo. 15 lutego 2008 roku, na 2 dni przed deklaracją niepodległości Kosowa, rosyjskie MSZ zapowiedziało zmianę polityki wobec Abchazji i Osetii Południowej, w związku z czym gruzińskie MSZ zażądało wyjaśnień od ambasadora Kowalenki. 3 kwietnia 2008 roku rosyjski prezydent Władimir Putin zapowiedział w liście wysłanym do przywódców Abchazji i Osetii Południowej zwiększenie wsparcia Rosji dla tych terytoriów. W lipcu 2008 roku incydenty w Osetii Południowej zaczęły się mnożyć. 10 lipca Tbilisi odwołało z Moskwy swojego ambasadora gdy Rosja przyznała się, że jej samoloty myśliwskie przeleciały parę dni wcześniej nad Osetią Południową, rzekomo w celu „zapobieżenia rozlewowi krwi.”
Rosnące napięcia znalazły swoją kulminację w ataku gruzińskim na Osetię Południową 7 sierpnia, po którym już następnego dnia Rosja przystąpiła do zmasowanej interwencji zbrojnej przeciw Gruzji, bardzo szybko wypierając Gruzinów z obszaru konfliktu i okupując niektóre obszary Gruzji właściwej. Krótką wojnę gruzińsko-rosyjską formalnie zakończyło wynegocjowane przez Francję 6-punktowe porozumienie rozejmowe, podpisane przez prezydentów Saakaszwiliego i Dmitrija Miedwiediewa odpowiednio 15 i 16 sierpnia. 2 sierpnia Rosja ogłosiła o zakończeniu wycofywania się z terytoriów gruzińskich przy pozostawieniu „posterunków kontrolnych w strefie bezpieczeństwa.” 8 września Miedwiediew na spotkaniu z prezydentem Francji Nicolasem Sarkozym obiecał wycofać wojska z Gruzji właściwej w ciągu miesiąca; postanowiono też o wprowadzeniu do tzw. stref buforowych w Gruzji 200-osobowego zespołu europejskich monitorów. Rozpoczęli oni monitorowanie gruzińsko-rosyjskiego zawieszenia broni 1 października, ale bez prawa wstępu do rosyjskich stref buforowych na terytoriach Gruzji właściwej przyległych do Abchazji i Osetii Południowej; wojska rosyjskie wycofały się z nich 8 października.
Najpoważniejszą konsekwencją wojny było umocnienie niezależności Abchazji i Osetii Południowej i zacieśnienie ich więzi z Rosją. 26 sierpnia prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew podpisał dekrety o uznaniu przez Rosję niepodległości Abchazji i Osetii Południowej, 9 września Rosja nawiązała stosunki dyplomatyczne z oboma prowincjami, a 17 września Miedwiediew i liderzy Abchazji i Osetii Południowej, Siergiej Bagapsz i Eduard Kokoity podpisali na Kremlu traktaty o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, przyznające Rosji prawo do utrzymywania baz wojskowych na obu terytoriach. 30 kwietnia 2009 roku Miedwiediew, Bagapsz i Kokoity podpisali na Kremlu porozumienia dające Rosji bezpośrednią kontrolę nad granicami obu prowincji na okres co najmniej 5 lat. 13 lipca 2009 roku Miedwiediew złożył swoją pierwszą wizytę w Osetii Południowej. 26 sierpnia premier Putin i Kokoity oficjalnie otworzyli w Moskwie nowy rurociąg gazowy biegnący z rosyjskiej Osetii Północnej do Osetii Południowej, omijający terytorium Gruzji. 15 września w Moskwie podpisano porozumienia o współpracy wojskowej między Rosją a Abchazją i Osetią Południową, a 1 lutego 2010 roku – porozumienie o podróżach bezwizowych. 7 kwietnia Rosja i Osetia Południowa podpisały 49-letnie porozumienie o ustanowieniu stałej rosyjskiej bazy wojskowej.
D5 Creation