Archipelag Kuzowa
now browsing by tag
Pożegnanie Kuzowa nieść radość w świat
Pożegnanie z Kuzowa 1-2 sierpnia 2016
Przy każdej wycieczce miejsce odsłaniało kolejne ścieżki kolejne miejsca. Idąc któryś już raz tą samą ścieżką mieliśmy wrażenie, że jest inna. Nic nam się nie nudziło. Jednak gdzieś w głębi czuliśmy , że czas rozstać się z wyspą. Okres pobytu trwający ponad 3 tygodnie w potężnym miejscu siły, gdzie każdego dnia wszystkie żywioły tańczyły ze sobą swój radosny, pełny radości, przejrzystości taniec szczęścia.
Łezka kręciła się w oku na sam moment rozstania, jednak ….
Zapadła decyzja czas jechać, Zachar obiecał nas odwieść do Kem, gdyż ja nie chciałam płynąć z Igorem (imprezowiczem z którym płynęliśmy w tamtą stronę), jednak ostatnimi czasami Zachar podpijał (czego nie robił przez pierwsze 2 tygodnie naszego pobytu) i odsuwał z dnia na dzień wspólny wyjazd. A może my sami nie mieliśmy determinacji do wyjazdu…..
Po ulewnym deszczu, połamaniu masztów w naszym namiocie, pożyczenia z tutejszej wypożyczalni innego , przenieśliśmy się na wschodni brzeg – przy izbiczcze strażników przyrody i głównym miejscu dobijania małych łódek do wyspy.
Więc zawsze będziemy wiedzieć kiedy coś przypłynie, łamiąc namiot wszechświat powiedział na ten moment dość, idźcie w świat, w inne energie. Chcieliśmy płynąć w poniedziałek, jednak Zachar stwierdził – że nie dzisiaj. Przyjęliśmy to z pokorą. Jednak jutro płyniemy – czy z Zacharem, czy nie – zapadła decyzja.
A w poniedziałek poszliśmy na spokojnie pożegnać się z całą przestrzenią. My żegnaliśmy się z nią i ona z nami.
Posyłaliśmy najlepsze życzenia jakie mogliśmy, dostaliśmy na pożegnanie jeden z piękniejszych zachodów słońca, super smaczne borówki, tyle grzybów, że mogliśmy je przyrządzić dla wszystkich znajomych.
Takie piękne „do widzenia” z dwóch stron.
Ostatnia noc …….
I nadszedł poranek…. jakaś parka przyszła na brzeg z plecakami.
– Dokąd płyniecie? – zapytaliśmy .
– Do Kem – odpowiedzieli .
– O której wasza motorówka będzie? – dopytaliśmy.
– Jedenastej – dorzucili.
– A możecie poczekać kilka minut, abyśmy i my mogli się pozbierać, bo jest już 10,45 – zapytaliśmy.
– Jak kapitanowi to nie będzie przeszkadzać nie ma problemu – dodali.
Super i zaczęliśmy się szybko pakować.
Zachar schował się ze wstydu (przecież od dwóch tygodni obiecywał nasze odwiezienie, a teraz wtopił z tym alkoholem), a my zdając się na duchy miejsc liczyliśmy, że nie przyjedzie Igor tylko Żenia, choć czekająca parka zamawiała łódź przez centrum turystyczne – a więc Igora. Ojjj…. tutejsze łódkowe machinacje.
O 11,15 byliśmy spakowani, jednak łódki nie było, 12 łódki nie ma, 13 łodki nie…… Parka chodzi wściekła, próbuje interweniować telefnicznie , na szczęście pociąg mają dopiero wieczorem, a wyspa nie chce wypuścić, a może ……..
Żegnamy się z Zacharem, Wanią, Jarkiem kolejny raz z duchami wyspy i zdajemy na prowadzenie, chcemy w bezpieczny, spokojny sposób wydostać się w wyspy. Od rana jest cisza na morzu, więc fajnie byłoby już……
O piętnastaj przypływa Żenia – wysadza pięciu wojskowych w mundurach….z bronią. Jednemu nawet w czasie wyskakiwania z pontonu na plażę wypada w piasek automat ……(ojj.. widać, że nasz czas się tu skończył!).
Bartek intuicyjnie od razu pyta – to na niedźwiedzia? – ale odpowiedzi brak. Karabiny , pistolety , noże, mundury…..napięte, srogie miny…. jak to się czuje po 25 dniach w przyrodzie, w miejscu wysokowibracyjnym. Uczulamy na to strażników.
Żenia obiecuje przypłynąć za godzinę, bo teraz musi dalej jechać na Sołowki po ludzi.
Tak Żenia wiedziałam, że on przyjedzie, wszyscy opowiadali o nim dobrze, poza dowozem motorówką na wyspę – również odwozi na dworzec, czy odbiera z dworca, można się z nim dogadać aby zrobił zakupy żywności (ale o tym dowiedzieliśmy się 2 dni przez wyjazdem ).
O 16-tej podpływa Żenia, a z łódki już witają się z nami nasze znajome z Krymu Natalia i Irina. Jakie piękne pożegnanie,
Zachar podwozi nas pontonem do motorówki i ….. „Dowidzenia”, gdzieś łezka w oku się kręci, jednak Natalia z radością macha do chłopaków na wyspę, a potem zanurza się w radosnych opowieściach.
Z radością żegnam przeszłość
Z radością odpuszczam miłe chwile, piękne miejsca, z radością idę w nowe.
Natalia dziękuję
I tak po około 40 minutach „wylądowaliśmy” w port Kem w cywilizacji, nie widzianej od 25 dni. Gdy przyjechaliśmy sezon się zaczynał, teraz widać że jest w pełni. Pełen parking samochodów (jest strzeżony ) i masa ludzi. Inny świat.
Jednak ten z pozoru „inny świat” miał od razu dla nas przekaz, piękną tęczę która rozprysła gdzieś nad lądem mówiąc :
Doświadczyliście piękna, raju, jesteście nim, nieście je dalej …….
dziękujemy za to powitanie.
A teraz może refleksja odnośnie łódek pływających na Kuzowa.
Są dwie małe motorówki Igora i Żeni.
Z Igorem jechaliśmy na Kuzowa, strasznie niemiło, butnie, alkohol w ręce, wiele razy widzieliśmy jak spóźniał się na umówiony przyjazd czasem i o godzinę czy dwie. Czy tak jak po tą parkę wracającą z nami z Kuzowa – wcale nie przypłynął. Układ z nim ma informacja turystyczna w porcie. Poza tym alkoholik, pił jak nas wiózł.
Żenia młody chłopak, przesympatyczny pływający od roku, odbiera z dworca kolejowego samochodem i również tam odwozi. Punktualny, rzeczowy, otwarty na współpracę.
Podaję telefon tylko do niego – nr telefonu +79210135598 – łódka Nowaja Ładoga.
Cena 1100 rubli (70 zł.) – przy normalnym kursie przy większej ilości osób. Przy 1-3 osoby – ceny ustalane indywidualne. Jednak z tego co słyszeliśmy to, Żenia z 2 osobami jechał za 3000 rubli, a Igor gdy przyjechał po ludzi w czasie ulewy to chciał 7500 rubli.
P.S. Bartek myślał że włosy siwieją jak jakiś egzemplarz włosa jest stary i ze starości się odbarwia. A tu na jego brodzie niektóre centymetrowe też białe…
Magia Morza Białego i jego wysp
Magia wysp archipelagu Kuzowa 8 lipca – 2 lipca 2016
Nasz magiczny czas pobytu na wyspie to również 4 wycieczki morskie, może za dużo powiedziane wycieczki – takie przejażdżki.
Dwa razy na naszą cudną wyspę Alieszyn z labiryntem i maroszką, ale o tym będzie kolejny wpis.
Kolejne to po morzu o zachodzie słońca i na wyspę Kuzow Rosyjski.
Tak, morze z jego magią z jego wyspami na które człowiek zagląda z rzadka przygląda się człowiekowi i jest mu ciekawe.
Sezon jest tu krótki 3-4 miesiące, a i tak jak spotka się dziennie dwie łódki to i tak dużo.
Na 4 wyspach archipelagu Kuzowa mieszkają ptaki podobne do pingwinów, które widząc łódkę wzbijają się do lotu.
Wtopienie w siebie – nawiązujemy wspólny taniec radości. Przelatują blisko i nisko. W pełnym zaufaniu do człowieka, bo teraz, gdy jest rezerwat nikt na nie już nie poluje, ani nie podbiera jaj. Przyglądają się, czując energię zachwytu na swoim pięknem, swoją wyjątkowością.
Pozwalam innym zachwycać się moim pięknem i moją wyjątkowością.
Ile radości ze wspólnego spotkania, wody, ziemi, powietrza, które zapraszają do wspólnej zabawy.
W morzu biełuchy (delfin północy) i foki – tiulenie.
Nam pokazała się foka, gdy nasz przewodnik Zachar zagwizdał, ona wyciągnęła dwa razy główkę z wody, dla naszej wspólnej radości.
Nie macie pojęcia ile radości daje zobaczenie dzikiego zwierzęta tak blisko siebie, takiego zaufania jeden do drugiego.
Może będę się powtarzać, ale dopiero gdy przestaniemy zjadać się nawzajem, czyli mięso zniknie z menu człowieka jest szansa na bycie ze zwierzętami w pełnej jedności.
Czuję, że dużo ludzi tego chce, tylko po prostu boi się przestać jeść mięso, albo je z nawyku. Bo przecież większość nie chce już tego oglądać jak ich paróweczka od początku do końca jest robiona, nie chce widzieć cierpienia zabijanego zwierzęcia.
Wierzę, że to początek do zmian, do tego, aby tego cierpienia nie wprowadzać w siebie wraz z pokarmem.
Uwalniam się od przymusu wprowadzania energii cierpienia do mojego ciała
Pozwalam napełniać moje ciało zdrowiem, młodością, miłością i radością
Wspólne bycie, jedność wszystkich na ziemi. Bo przecież jak my ludzie przestaniemy zjadać się nawzajem – za tym podażą zwierzęta i …..
Świat się zmieni.
Takie spotkania zawsze powodują we mnie takie refleksje, poza niesamowitą radością i wdzięcznością ze spotkania
Informacje o foce w książki siła zwierząt J. Ruland
Foka może żyć w wielkim zimnie, jest duchem opiekuńczym i mądrą przewodniczką przynoszącą Ci przesłanie ze świata zmarłych, pierwotną żeńską siłę i wiedzę z zatopionych przed wiekami kontynentów. Zna tajemnice podwodnych światów. Przynosi rozpoznanie tego do czego powracała Twoja dusza we wcześniejszych wędrówkach. Budzi nowy potencjał, przynosi pierwotne zaufania, miłość, porozumiewanie się bez słów, percepcję głębi, postrzeganie większych powiązań, siła oczyszczania słoną wodą. Foka zwiastuje pokojową, łagodną, biorczą, żeńską drogę stworzenia.
Ufam sile we mnie
Jestem pewna ochrony i pomocy na drodze
Tummo, brak jedzenia czy to wszystko nie przenika się z przesłaniem tego niesamowitego zwierzęcia……
A zachód słońca na morzu, gdy kolory przenikają wodę i gdy nie widać rozgraniczenia wody i nieba – jest tylko jedność. Jedność różu, pomarańczu, światła, które trwa. Ono tylko pozornie zachodzi, jednak nie będzie nocy, nie będzie gwiazd na niebie. Słońce tylko troszeczkę weszło za horyzont odpocząć, jednak mimo że go nie widać, że powiedziało idę spać dalej – rozświetla przestrzeń swoim blaskiem.
Pozwalam sobie na swój blask, nawet gdy mnie nie widać.
Świat ludzi, świat Bogów i cisza. Tylko dźwięk silnika naszej łódki przypomina, że na morzu jest człowiek.
Wieczór, a morze noc wycieczki po morzu była w magicznej ciszy przy bardzo spokojnym morzu. Morzu, które odbijało wszystko co dookoła bez zniekształceń, które było prawdziwym lustrem tego co jest. Czasami gdzieś zafalowało a wraz z nim kolory zachodu.
Magia, a może raj – brak słów na opisanie tego, bo to wszystko działo się między słowami, na poziomie ducha w pięknym połączeniu. Bo tak gdzie łączą się dusze, słowa nie są potrzebne. Ingerencja wszechwiedzącego, oceniającego umysłu jest tutaj zbędna.
Łączę się z przestrzenią, ludźmi na poziomie duszy
Przyroda jest bardzo prosta w swoim połączeniu, gdy to co w duszy to i na zewnątrz, człowiek natomiast przysłania swoją duszę licznymi maskami – wiele razy zauważyłam, że gdy łączę się innymi osobami na poziomie duszy, często widzę osobę o 180 stopni inną niż chce się pokazać. Ego, kariera, to co muszę zrobić, co muszę ukryć – przysłania prawdę o duszy, czy bardziej o tym co w duszy gra i kim się jest naprawdę.
Żyję tak jak mi gra w duszy z odwagą i szczerością wobec siebie
W czasie takich wycieczek czasem zawitaliśmy na wyspy, czy tylko po to aby zerwać troszkę Iwan Czaja, czy aby tak jak na Kuzowie Rosyjskim wyjść na pagórek wyspy i w oddali zobaczyć orła na drzewie.
Opis Orła wg książki Siła zwierząt J. Ruland
Dzięki jego pomocy można działać szybko jak strzała z nastawieniem na cel. Orzeł pokazuje tkwiący w Tobie potencjał, wskazuje narzędzia jakie masz do dyspozycji, aby ochronić własną pozycję, rozwinąć i zachować siłę, ugruntować zaufanie do siebie samego. Na jego skrzydłach zdobędziesz wolność i dotrzesz do krainy nieograniczonych możliwości. Orzeł uczy Cię mądrości stworzenia, reprezentuje światło, świadomość, kosmiczny ogień , wolność, szybkość, władzę, siłę , wyższe przeznaczenie. Wzywa Cię do podążania za nim, abyś mógł odnaleźć swoje przeznaczenie i nim żyć. Orzeł wzywa do wyprostowania się i powiedzenia „tak” nieograniczonemu stwórczemu potencjałowi.
Człowiek z siłą orła przynosi światu przesłanie Wielkiego Ducha. Otrzymuje wyższe zadania, jakie ma do spełnienia w służbie ludzkości. Wzywa do podążania za siłą serca i wskazówkami od wielkiego ducha, do odpowiedzialności za siebie i reprezentowanie własnej drogi.
Mówię „tak” nieograniczonemu potencjałowi tkwiącemu we mnie
Przez cały nasz pobyt na wyspie orzeł przyglądał nam się z daleka, a my cieszyliśmy się, że właśnie teraz zasiadł na wysokim drzewie tutaj na wyspie, aby się z nami spotkać.
Dziękujemy za to spotkanie, przesłanie.
Przesłanie tych niesamowitych przestrzeni, gdzie wszystko łączy się ze sobą, a porosty pod nogami tworzą najwspanialsze dywany świata (na wyspach gdzie nie ma ludzi, nie ma ścieżek), stopy zapadają się aż po kostkę.
Dziękujemy za ten piękny czas, na pewno takie wycieczki powodują tęsknotę za przemieszczaniem się łódką po takich brzegach.
Bartek żeglarz, może zechce za jakiś czas tak zwiedzać świat i mnie do takiego doświadczania ziemskiego ogrodu zaprosi…….
I kolejny raz nasz filmik o magii Kuzowa
Jedzeniowe refleksje z wyspy na morzu Białym
Jedzeniowe refleksje Kuzowa 8 lipca do 2 sierpnia 2016
Na Archipelag Wysp Kuzowa pojechaliśmy z małą ilością własnego jedzenia, dzikie miejsce – zero sklepu, restauracji. Za to źródełko z pitną wodą, grzyby w lesie,
jagody, laminaria (morska kapusta) i fokus w morzu (kulki smakujące jak ogórki małosolne)
iwan czaj (wierzbówka kibrzyca na herbatkę). I dobrzy ludzie.
Zresztą mogliśmy testować bycie na czystej pranie, gdybyśmy chcieli zostać, a nie byłoby co jeść. Nie było jednak takiej konieczności. Rękami aniołów wszechświat niemal wciskał nam pożywienie. A będąc w miejscu wysoko wibracyjnym programy wychodziły i tak same szeroką rzeką.
Zresztą to co pokazał nam świat dookoła było niesamowite.
Już drugiego dnia pobytu na wyspie przyszedł kucharz gotujący dla wycieczek jednodniowych przypływających na wyspę na zwiedzanie z obiadem – z biura „Karelia Tour” mówiąc – dziś grupa nie przyjedzie jest sztorm, zabierzcie chociaż trochę zupy (nie dołożyłem tam mięsa) szkoda jej – inaczej się zepsuje, warzyw, chleba – miało być 45 osób.
Na nasze stwierdzenie – „mamy mało jedzenia” – dostaliśmy szybką odpowiedź – zostańcie na wyspie, tu Was nakarmią!
Uwalniam się od lęku, że nie będę miała co jeść
Mam świadomość, że wszechświat się o mnie troszczy, gdy jestem na swojej drodze
Zresztą od razu zauważyliśmy, że gdy tylko pojawiła się świadomość braku jedzenia, mimo że nie nastąpiło to jeszcze na planie fizycznym – to zaczęły wychodzić różne, silne programy.
U mnie, że nagle bałam się dzielić z innymi tym co miałam.
Uwalniam się od lęku, że gdy mam mało, nie mogę dzielić się z innymi, bo dla mnie zabraknie.
Mam świadomość, że wokół mnie jest wszystkiego pod dostatkiem i wszechświat jest dla mnie hojny
Bartek zaczął znów dużo jeść, jakby chcąc zgromadzić w sobie zapasy
Uwalniam się od przymusu gromadzenia zapasów również w swoim ciele
Uwalniam się od przymusu obciążania swojego ciała, psychiki zapasami
Żyję w pełnym zaufaniu, że wszechświat o mnie dba i dostarcza ich we właściwym momencie
Tak, tak daje to co właściwe, a nie to co nasz umysł chce.
Pragnienia umysłu, jego programy często powodują, że mimo że jest dostatek wokół nas – nam wydaje się, że nic nie ma.
Bo nie ma tej jednej rzeczy, której pragniemy!
Pamiętam jak jeszcze kiedyś Bartek wpadał do kuchni, na kuchence garnki z jedzeniem, pełna duża lodówka warzyw, serów itp., w szafkach kasze, w zamrażalniku pierogi, krokiety z grzybami – ale w chlebowniku nie było chleba.
– Nie ma co jeść!!! – mówił w emocjach.
– Co Ty robisz – mówiłam do niego – obrażasz Boga, Wszechświat za ich chojność.
Jednak mimo że miał tego świadomość, brak chleba był równoznaczny dla niego z brakiem jedzenia.
I co kreował???
Tylko należy zauważyć, że nie mówił – jestem głodny i chcę jeść, tylko nie ma co jeść.
Ciało jeszcze jedzenia nie potrzebowało tak naprawdę, na razie jeść chciały tylko zapisane lęki, programy.
A jedzenie to był chleb.
Tego dnia i następnego wszyscy turyści na wyspie jedli zupę z „Karelii Tour”. Nawet następnego dnia poczęstowaliśmy nią poznanego w porcie kajakarza z Moskwy – Żenię, który w międzyczasie ze swoją dziewczyną przypłynął na wyspy. Symbolika tego wydarzenia była wielka – nie mieliśmy wcześniej, a chwilę potem to my częstowaliśmy , cuda…
Po czasie pojawiała się potrzeba smaków i ona chyba była najsilniejsza. Bo na samych borówkach moglibyśmy spokojnie przeżyć, jednak umysł szukał atrakcji.
Nawet suchy chleb smakował jakoś inaczej, inaczej – bo miał inny smak .
Uwalniam się od ciągłego przymusu doświadczania nowych smaków
Fakt, że jak dowiedzieliśmy się na wykładach z fizjologii jedzenia od R. Sułtanowicza (profesora fizjologii uniwersytetu w Petersburgu) im więcej smaków i informacji jedzeniowych dostarczamy do siebie tym więcej organizm tworzy przeciwciał (tutaj mogłam namieszać, ale czegoś na pewno tworzy) i dzięki temu nie mamy skłonności do alergii.
Zauważyłam mechanizm, że jak ciało się nasyci jakąś informacją jedzeniową, to potem już jej nie potrzebuje, więc chyba warto obserwować, to do czego organizm ciągnie, zamiast zmuszać go do ograniczenia pewnych potraw (na chwilę nie ma problemu, ale na dłużej jest).
I właśnie zauważyliśmy, że chleb szczególnie biały wek nam tu na wyspach smakuje, a nawet gdy dostaliśmy kilogram mąki – zrobiliśmy na ognisku żyngelow hasa – placek z ziołami rodem z Nagornego Karabachu.
Pisaliśmy o nim :
http://brygidaibartek.pl/nagorny-karabach-powitanie-i-kulinarne-odkrycie-wyjazdu-zjengjalow-has/
http://brygidaibartek.pl/zielona-potrawa-dlugowiecznych-karabachow-zhengyalov-has/
Robiłam pierwsze w życiu pierogi z grzybami i borówkami…też na ognisku.
Jeszcze jakaś potrzeba mąki jest, jej informacji – szczególnie w sytuacjach gdy pojawia się brak. Taki prosty program tego za czym tęsknili w czasach głodu nasi przodkowie.
Rodziła się w nas pokora do tego co oferuje wszechświat pod postacią okolicznych ludzi. Szczególnie dotyczyło to Bartka, który od dziecka bronił się przed spożywaniem pewnych pokarmów i często również gdy inni chcieli go częstować tym czego nie chciał – reagował wręcz nieprzyjemnie agresywnie – odrzuceniem gościny. Wszystkich traktował jak swoją matkę, czyli osobę która wpycha mu to czego nie chce jeść.
A gdy z czymś walczymy to to wzmacniamy.
Zrezygnować z czegoś można tylko wtedy gdy świadomie zaakceptujemy, że tak jest i będziemy chcieli to zmienić.
Następna naszym zdaniem zasada, aby z czegoś zrezygnować należy mieć do tego szacunek, gdy się go nie ma cały czas się jest uzależnionym od tego.
Po prostu pogodzić się z tym jak jem i świadomie z tego zrezygnować, bez przejmowania się otoczeniem.
Więc jeszcze raz:
Akceptuję mój aktualny sposób odżywiania i mam szacunek do spożywanej żywności, niezależnie jaka jest.
Jak mówił R. Sułtanowicz najbardziej służy naszemu zdrowiu to co nam smakuje. I gdy przestajemy jakieś jedzenie uważać za złe, zakazane, za jakiś czas nasycamy się tym i nie sięgamy po nie.
Poza tym jedząc i krytykując to co jemy, jaką energię w siebie wprowadzamy???
Uwalniam się od przymusu agresywnego odrzucania tego czym chcą ugościć mnie inni,
Z szacunkiem, wdzięcznością odmawiam darom wszechświata, gdy nie mam na nie ochoty
Mam świadomość tego, że każdy gości mnie na swoim poziomie.
Uwalniam się od wstydu, braku akceptacji przed swoim sposobem odżywiania
Akceptuję moją drogę odżywiania
Podróż, a już tym bardziej pobyt na wyspie uzmysłowił nam fakt, że pewne – nawet chemiczne, przetworzone produkty smakują nam jedzone od czasu do czasu – jak makaron z borówkami, czy ziemniaki piure z torebki z grzybami, czy nawet zupka w proszku. Zresztą R. Sułtanowicz też o tym mówił, że większość ocen co dobre czy złe dla zdrowia, nie jest robione z uwagi o dbanie o nasze zdrowie, ale z uwagi na możliwość większej sprzedaży produktów.
Najlepsze jedzenie to takie jakie mi smakuje i służy mojemu ciału.
To moja główna zasada i nie znam innej. Ileż razy powtarzam, czy do swojego samochodu wleje się paliwo, po którym samochód będzie ociężały, pierdział i ledwo jechał????
Pod względem obserwacji właśnie programów jedzeniowych był to niesamowity czas. Czas również zgody na siebie samego pod tym względem. Szczególnie dla Bartka, gdyż ja od dziecka mogłam jeść co chciałam (mięso zaczęłam jeść ze względów społecznych, nie rodzinnych), on natomiast był zmuszany do jedzenia.
Obserwowaliśmy jak dbano o nas, główny strażnik wyspy Zachar, widząc, że krępujemy się brać od innych jedzenie, przynosił nam chleb mówiąc:
– Jaka różnica u kogo się zeschnie.
Czasami strażnicy przyrody gościli nas pomidorami, ogórkami, cebulką, nie mówiąc o pomarańczy czy nektarynce, które były największymi darami wszechświatami.
Takim innym smakiem.
Jak się potem okazało takim zachłyśnięciem się innym smakiem.
Chwilową atrakcją.
Nie ciągnęło nas do mięsa, ryb, tłuszczy, troszkę pojawiał się nabiał jako mleko do kawy, Bartkowi zasmakował raz na warsztacie makaron z tartym w pył jak parmezan – serem z Himalajów.
Pojawiła się niesamowita radość z gotowania na ognisku. Ochroniarze pożyczyli nam blaszankę i patelnię. Bez tego nie bylibyśmy w stanie ugotować wody, gdyż jedna butla campinggazu dawno by się skończyła. Taka prostota życia. Ciepło…
Rosjanie to mistrzowie gotowania na ognisku, praktycznie nikomu nie przyjdzie do głowy aby ugotować wodę na gazie (często w ogóle go nie mają), tylko pierwsze szukają gdzie rozpalić ognisko.
Cieszyło mnie to niesamowicie, grzyby z cebulką z trochą wody, czasem do tego ziemniaczek, czasem szczawiowa zupka z ziemniaczkiem, czasem z laminarią (morską kapustą ).
A laminaria, która rośnie w morzu do spożycia najlepsza jest po wysuszeniu. Nie wiem dlaczego sama z siebie świeża jest napompowana wodą i nie zbyt dla nas smaczna. Już po lekkim podsuszeniu robi się dobra, a gdy się ją wysuszy to można dodawać do potraw, wtedy znów ciągnie wodę i staje się większa. Lub można jeść tak jak uwielbiał Bartek – jako prawdziwe, najbardziej prawdziwe na świecie Sushi, bez żadnych przeróbek. Owijal nią co tam miał. Czasami chleb, ogórek, czasami kiszoną kapustę.
Dostaliśmy trzy małe główki i w butelce po 5 litrowej wodzie – ukisiliśmy.
Rodził się też szacunek do najmniejszego kawałka jedzenia. Szacunek, wdzięczność. Tak wdzięczność, bo można z czegoś świadomie zrezygnować, ale niekoniecznie to wcześniej opluwając, i odrzucić nie będąc pogodzonym z tą rzeczą , człowiekiem, sytuacją… (np. wierzeniami naszych rodziców, przodków)
Jestem wdzięczna za to wszystko co nam do jedzenia, czym wszechświat chce mnie karmić, niezależnie czy z tego skorzystam czy nie.
Piliśmy kawę – jak była (zresztą Zachar jak się dowiedział, że lubimy kawę dbał abyśmy ją mieli).
Zachar pozwolił nam nazbierać Iwan Czaj na jednej z sąsiednich wysp, przefermentowaliśmy go potem i zrobiliśmy pyszną herbatkę – niedługo będzie filmik o Iwan Czaju w której rozgotowywaliśmy borówki i wychodziła super.
Innym razem na warsztacie tummo pozbieraliśmy porzucony bez szacunku Iwan Czaj – nazbierany na jakieś tam imieniny i przez solenizantkę od razu rzucony w kąt. Taka bezmyślność, tym bardziej, że został pozbierany z pięknego kawałka malutkiej łąki, który sycił oczy każdego kto tam przechodził.
Sama zauważyłam, że od jakiegoś czasu nie mam ochoty zbierać kwiatów na wianki, patrzę na nie i pozwalam im żyć do końca ich dni.
Mam nadzieję, że przyjdzie taki moment, że nie będę musiała zbierać jagód, grzybów i innych darów przyrody. Tylko będę mogła patrzyć na oblepione jagodami krzaki, i między tym grzyby. Może od czasu do czasu poczęstować się listeczkiem czy jagódką, ale tyle……
Nie macie pojęcia, jak pięknie wygląda las pełen grzybów, borówek itp.
Zresztą już wiele razy pisałam o tym, w sprawie zwierząt. Przecież te, na które nikt nie poluje są blisko człowieka, przyglądają mu się, a gdy następuje walka i polowania uciekają – jak mogą głęboko – w las.
Żyję w harmonii z otaczającym mnie światem
Na koniec może parę słów o warsztacie tzn. o jedzeniu na nim, bo rozpisałam się bardzo, ale jak opisać 25 dni krótko, gdy tak wiele rzeczy w tym temacie się działo.
Na warsztacie jedzenie przygotowywane było na ognisku przez kucharkę, której codziennie pomagali dyżurni.
Jak na rosyjskie jedzenie (porównuję do tego z innego warsztatu, którego gdzieś wcześniej doświadczyłam) – było bardzo bogate.
Na śniadanie zupa mleczna, czy makaron z np. serem z Himalajów, czy kasza nawet z kawałkami moreli, czy rodzynek. Do tego kromka chleba posmarowana masłem z grubym kawałkiem sera, często po łyżce surówki z marchewki przyrządzanej po rosyjsku z czosnkiem .
Na obiad sałatka najczęściej z kapusty lub buraków – też łyżka,
zupa – zazwyczaj z dodatkiem na cały kocioł dwóch konserw jakieś mielonki, aby miała posmak mięsa.
kasza, makaron również z aromatem smakowym mielonki….
Kolacja już jedno danie – kasza, makaron, ryż zazwyczaj z mielonką…
Troszkę było wariacji herbacianych
Zazwyczaj było jedno danie w ciągu dnia bez mięsa, więc jedliśmy jedną łyżkę na 2 osoby (czytaj łyżkę – nie chochlę) + ewentualnie łyżkę sałatki.
Czytając ten opis należy mieć świadomość, że rosyjskie porcje są na poziomie przedszkolnych za moich czasów, czyli ok. 200 ml zupy czy kaszy, makaronu na śniadanie, obiad to: ok 100 g sałatki, zupa ok 200 ml, drugie danie z 3 łyżki…..czegoś. Kolacja też 2-3 łyżki kopiaste i tyle, do tego kromeczka chleba. Wszystko mało tłuste i mało mięsne. Ważny smak. Jakby u nas ktoś dodał łyżkę czy dwie skwarek do 10 litrów zupy.
Jest jeden wyjątek ryba, wtedy je się ją nawet bez niczego – samo mięso.
Mnie zaraz się przypomina, jak poznałam Bartka, a jego mama myślała, że jak do potraw doda mało mięsa, uda się jej okłamać mnie właśnie taką łyżeczką, która tutaj jest po prostu mięsem w standardowej ilości. W Rosji się po prostu tak jada…., nie z biedy tylko przekonania… że tyle wystarczy. I tak mówią że tu szczególnie na północy jedzą tłusto – bo jest zimno i muszą mieć mięsna dietę.
Zresztą po co dużo jeść???
Czy to znowu nie wymysł marketingu, podchwycony przez nadopiekuńcze matki???
Po co przerzucać przez siebie takie ilości pożywienia. Zresztą czy takie jedzenie zachowuje zdrowie???
Chyba wyraźnie widać po Amerykanach – co powoduje i co napędza (suplementy, lekarstwa itp.).
My sami ostatnio mało jemy, szczególnie Bartek przestał przez siebie przerzucać dużych ilości pożywienia, a powoli zaczyna mieć odwagę sięgać tylko po to co mu smakuje.
Uwalniam się od przymusu jedzenia dużych ilości pożywienia
Jem tyle ile to służy mojemu ciału
Uwalniam się od lęku jedzenia tego co mi smakuje – „zaszkodzi mi, jest niezdrowe, będę po tym chory „
Najzdrowsze jedzenie jest takie jakie mi smakuje. Ufam swojemu ciału w tym zakresie
I tak można byłoby pisać i pisać …… jednak może na tym zakończę i z pełną wdzięcznością jeszcze raz podziękuję wszystkim istotom, które nas karmiły, wszystkim produktom, które zechciały stać się częścią naszego pożywienia, a przy okazji częścią nas. Sobie, że pozwoliliśmy to sobie zobaczyć, duchom wyspy, morza, że wspomogły nas w tym procesie.
Ugruntowanie energii 3 tydzień na Kuzowa
Kuzowa tydzień 3, ugruntowanie energii 23 lipca – 2 sierpnia 2016
Skończył się warsztat i wyszło słońce. Na początku wręcz zrobił się upał. Pojawiły się mgły, a w noce przestały być polarnymi dniami, a stały się białymi nocami. Nawet gdzieś nieśmiało zaczęła przebijać się gwiazdeczka.
Obfite deszcze spowodowały wysyp grzybów, szczególnie kozaków, borówki po deszczach troszkę zwiększyły swoją objętość i nabrały w siebie więcej wody. A maroszka jak jeszcze gdzieś była to w ostatniej fazie konsumpcji. Obserwowaliśmy jak wszystko dzieje się szybko. W krótkim lecie przyroda pragnie się szybko zaprezentować.
I znów dni mijały na kontemplacji ciszy, słońca , ciepła głazów na brzegu, gdyż przenieśliśmy się znów na południowy bezludny brzeg (prawie wszyscy turyści wyjechali jak się zrobiła słoneczna pogoda). Były dni, że pogrążałam się na całe dni w medytacji.
Bartek biegał za grzybami, przynosił wodę, zbierał borówki. A ja kontemplowałam ciszę , zanurzając się już bez większego stresu w kochane morze białe. Pierwsze morze, które pielęgnowało moją skórę.
Na wyspę pojechałam bez olejku do twarzy, uzależniona trochę od tego specyfiku na początku trochę „cierpiałam” wydawało mi się że ściąga skórę itp. Po tygodniu nie używania, skóra zaczęła szukać w sobie naturalnego nawilżenia i problem się skończył.
Uwalniam się od przymusu stosowania kosmetyków
Skóra posiada naturalne zdolności ochrony i tworzenia kolaganu w każdym wieku, dlatego jest młoda, jędrna i dobrze nawilżona.
W morzu obok nas na płyciźnie były przepiękne ogrody morskiej roślinności. Poza laminarią (morską kapustą), był również jadalny fokus (z maleńkimi końcówkami o smaku ogórka kiszonego) i całe bogactwo północnego morza.
Zresztą popatrzcie sami.
Mnie cieszyła możliwość chodzenia i godzinę po morzu, bez uczucia marznięcia stóp, co kiedyś było dla mnie normą. Dziękuję, za kolejną możliwość głębszego korzystania z życia.
Raz na morzu niedaleko naszej plaży pojawiła się foczka – tiuleń, najpierw płynęła w jedną stronę, a za jakąś godzinę w drugą. Przyglądając się beztrosko okolicy.
Niesamowite widzieć ją tak blisko, przyszła nam przypomnieć o naszych subtelnych uczuciach.
Uwalniam się od zakazu okazywania uczuć
Z subtelnością okazuję swoje uczucia.
Chodziliśmy poza tym po wyspie, pojechaliśmy jeszcze raz na labirynt i maroszkę na Alioszynie – o tym oddzielny wpis.
Wszystko jednoczyło się ze sobą, świat ludzi i bogów. Szczególnie było to widoczne gdy horyzont morza gubił się we mgle.
Wszystko jest jednością
Powietrze, ziemia, woda i ogień przenikały się ze sobą w różnych kombinacjach. To wiatr tańczył z wodą i ogniem ogniska, to znów następowała cisza i słychać były tylko dźwięki palącego drewna.
Przypływy odpływy przynosiły coraz to nowe informacje.
Jeden przypływ przyniósł nam zegarek wodoodporny Tissot, czyżby czas wracać do cywilizacji? A może zaprzyjaźnić się z czasem? Dar przyjęliśmy. Choć powiem szczerze miałam jakiś dylemat, że biorę go komuś (na plaży nie było nikogo od kilku dni).
Uwalniam się od lęku przed braniem darów wszechświata, nawet jeżeli wcześniej należały do ludzi.
Pozwalam sobie brać dary, które leżą na mojej drodze i są mi potrzebne.
Przez dłuższy czas byliśmy sami na południowym brzegu, potem pojawiła się Barbara z Kostią. Barbara dziesiąty raz na wyspie, która jest dla niej potężnym miejscem mocy – zresztą tak właśnie jest.
Po pierwszej rozmowie żyliśmy obok siebie, nie chodząc do siebie nawet na kawę. Koło namiotu rosły nam grzyby, specjalnie dla nas.
A Zachar przynosił nie tylko chleb, ale i czekoladki. Dziewczyny z Krymu częstowały kawą.
Takie dary wszechświata.
Przyjmowanie raju, nasycanie się nim.
Aż przyszła 12 godzinna ulewa z wiatrem w niedzielę, najpierw zrobiła nam się kałużę pod namiotem, która zaczęła przeciekać do środka. Nad namiotem mieliśmy roziętą plandekę od Zachara, a gdy próbowaliśmy przenieść namiot w inne miejsce poryw wiatru go podłamał. Co robić?
– Barbara z Kostią mają dwa namioty może użyczą jednego? – wpadłam na pomysł .
Byliśmy cali przemoczeni, może i zmarznięci, ale bardziej w umyśle niż naprawdę.
– Ja nie idę prosić – powiedział stanowczo Bartek. Mi wstyd, że z takim namiotem pojechałem na wyspę.
Uwalniam się od potrzeby posiadania najwyższej klasy sprzętu, aby móc prosić o pomoc
Uwalniam się od niemożliwości popełniania błędów
Pozwalam sobie prosić o pomoc, niezależnie czy popełniłam błędy czy nie.
Ja poszłam. Bez problemu użyczono nam namiotu. Mogliśmy troszkę zrównoważyć umysł w suchej przestrzeni.
– Kiedy przestanie padać? – zadawaliśmy razem ze znajomi pytanie.
Tego nie wiedział nikt, czy dziś czy jutro, a może za tydzień. Zapalenie ogniska, mimo że Barbara miała plandekę nad nim również okazywało się problemem.
– Wiesz czytałam w ofercie, że można tutaj na wyspie wypożyczyć namioty i śpiwory. Może mają jeszcze.
Bartek już cały przemoczony łącznie z majtkami, poszedł ok. 700 metrów po śliskich kamieniach do strażników.
A ja równoważyłam umysł w namiocie prosząc o najlepsze rozwiązanie.
– Masz to poprawi nastrój – Barbara podała mi kieliszek wódki i chleb z cebulą. Była chyba godzina 15, a ja nie tylko nic nie jadłam, ale i nie piłam.
Wzięłam dar wszechświata, delektując się nim. To taka magia w ulewnym deszczu w przemoczonym ubraniu pić wódkę i zagryzać suchym chlebem z cebulą.
Chyba fakt paranoi tej sytuacji spowodował, że zrobiło mi się nie tylko weselej, ale i bardziej sucho.
– Namiot już rozłożony koło izbiczki chłopaków, możemy iść – wrócił Bartek z dobrymi wieściami. Spakowaliśmy rzeczy i za jakąś godzinę delektowaliśmy się suchym śpiworem z wypożyczalni.
Rodziła się niesamowita wdzięczność, za ten dar, za tę możliwość.
Wdzięczność rozświetlała okolicę , w pewnym momencie była tak silna, że chmury rozstąpiły się i w jakiś magiczny sposób wyszło słońce.
Dziękujemy za tą lekcję z deszczem, chłodem. Kiedyś mieliśmy tyle programów chorobowych takiej sytuacji, że zapewne skończyłoby się to i mnie i u Bartka co najmniej przeziębieniem.
Teraz ……. uśmiechem na ustach z tego co było.
Wzmocnieniem naszej wiary w to, że z chłodem, deszczem już sobie radzimy.
Uwalniam się od przymusu bycia chorą gdy przemoknę
Kapię się w zimnej wodzie, biegam po zimnym wietrze, moje ubranie może być mokre i powoduje to, że jestem coraz zdrowsza.
Wierzę w siłę mojego ciała
I takimi przesłaniami zakończył się pobyt na wyspie. Następne dni to było już piękne pożegnanie. Tutaj filmik o naszym kochanym Kuzowie wyspie i archipelagu o jego magii.
Archipelag Kuzowa – zapoznanie z magią
Archipelag Kuzowa powitanie 8-18 lipca 2016 tydzień pierwszy
Kuzow Niemiecki powitał nas znajomym kajakarzem Białorusinem poznanym w porcie Kiem i zaproszeniem od naszych znajomych z którymi dotarliśmy tu motorówką na samogona. Białorusin pokazał nam część wyspy i poopowiadał którędy wyjść na najwyższy szczyt.
Kuzow Niemiecki znajduje się w Archipelagu Wysp Kuzowa w skład który wchodzi 14 niezamieszkałych wysp, z czego Kuzow Niemiecki i Kuzow Rosyjski są wspaniałymi miejscami widokowymi – ich wysokość przekracza 100 metrów ponad poziom wody.
W archipelagu znajduje się labirynt, tron kamienny, sejdy.
Główną wyspa archipelagu to Kuzow Niemiecki uznawana kiedyś za świętą wyspę, znajdują się na niej kamienne sejdy, pozostałości (prawie nie widoczne) starego labiryntu i inne kamienie. Tutaj wiele osób szuka (może i znajduje zagubioną Atlantydę).
Miejsce iście magiczne.
Zresztą wyjście na jeden z wierzchołków i popatrzenie na okalające morze w setkami wysp uzmysławia nam, że jesteśmy w „naszym raju”. – o nim oddzielny wpis
Na wyspie jest miejsce biwakowe, obsługuje tą przestrzeń 3 strażników przyrody. Gdyż cały archipelag jest zakaźnikiem (miejscem chronionym). Strażnicy również oprowadzają po wyspie i można z nimi popłynąć na wycieczki na inne wyspy archipelagu.
Pilnują porządku i przyrody. Na wyspach obowiązuje zakaz polowań, śmiecenia, rozpalania ognisk w miejscach do tego nie wyznaczonych. Ogień to potężny wróg przyrody, zarówno od ognisk, które Rosjanie rozpalają zawsze, gdyż na nich gotują, jak również od niechlujnie rzucanych niedopałków. W czasie naszego pobytu widzieliśmy jak jedna z dziewiczych wysp płonęła (prosiliśmy o deszcz i padało potem dokładnie tydzień), zapalona najprawdopodobniej od niedopałka.
Na wyspy znajduje się las, laso-tundra, tundra, bagna, czyli wszystkie biotopy północy. Rośnie zarówno roślinność leśna,tundrowa, bagienna, jak i morska.
Wyspa z dwóch stron sąsiaduje z innymi wyspami, co powoduje, ze tworzą się tam przytulne zatoki.
Na wyspie są trzy strefy gdzie można rozstawiać namioty (no może 4 – ale przy bagnie komary). Dwie od zatok, są tam biesiedki (zadaszenia z miejscami na ognisko i ławkami), WC.
W jednym miejscu jest źródełko z wodą. Oraz trzecie miejsce, południowe, najbardziej magiczne, oparte o górę z widokiem na bardziej otwarte morze.
Sama wyspa ma ok. 500 metrów w najszerszym miejscu szerokości i 1000 metrów długości. Jednak przejście z jednej strony na drugą nie jest tak szybkie jakby się wydawało. Strzegą go bowiem wzniesienia ok 100 m.n.p.m i kamienistymi ścianami. Na najwyższy szczyt nawet zrobiono ścieżkę z linami.
Pierwszy wieczór to gościna naszych znajomych z łódki, niestety alkoholowa i mimo że uczestniczy w niej lekarz i profesor obarczona jest brakiem chęci dbania o zdrowie i szydzeniem ze wszystkiego czego nie rozumieją.
Bartkowi wychodzi program, że „co to za mężczyzna który nie pije”.
Zresztą wyniósł go z domu, gdzie ojciec nie tylko nie pił, ale również niechętnie uczestniczył w imprezach. Nieakceptacja tego zachowania przez otoczenie doprowadziła do izolacji.
Uwalniam się od przekonania, że prawdziwy mężczyzna musi pić alkohol
Uwalniam się od przekonania, że gdy nie piję alkoholu jestem nieakceptowany przez otoczenie
Nie piję alkoholu i otaczam się ludźmi, którzy to akceptują i szanują
Tak, nie trzeba było długo czekać na realizację tego programu. Zachar – główny strażnik wyspy bardzo pilnował, wręcz nas chronił przed alkoholem ze strony innych „przyjaźnie nastawionych” turystów. Sam miał problem z alkoholem, więc Bartek był dla niego przykładem tego, że można być normalnym, fajnym i nie pić. W sumie nie tylko nie pić, ale również nie zabijać zwierząt po to by je zjadać (a widać było że już mu to nie odpowiada).
Bardzo cieszyła go możliwość oglądania fok, biełuch, ptaków, które podpływały blisko człowieka. Zdawał sobie doskonale sprawę, że zjadanie zwierząt niszczy ten kontakt.
Zresztą Zachar to stary szaman, czujący jak mało kto okoliczną przyrodę, słyszący ją, widzący, czujący.
Mu udało się sfilmować niedźwiedzia, który przepływał z wyspy na wyspę, to on pierwszy zobaczył ze wyspa płonie, on czuł na kogo uważać na wyspie, a kto szanuje przyrodę i można mu pokazać pewne miejsca.
Tak, bo szaman to ten co ma moc, ale również ma czucie tego co dookoła.
Tak, tak kochani „szamani” dzisiejsi – poza mocą i znajomością techniczną rytuałów trzeba czuć, widzieć, słyszeć …
Widzę, słyszę, czuję to co wokół, zarówno to widzialne jak i niewidzialne
Szamani mieli w zwyczaju posiłkowania się energią z zewnątrz, ziemi, przodków, energią roślin, zwierząt – z nich uzyskiwali moc.
Uwalniam się od przymusu jedzenia, picia , aby czerpać stamtąd energię
Jem i piję dla przyjemności, a życiodajną energię czerpię z boskiej prany
Pozwalam aby moje ciało przyswajało pranę
Kolejny program tego magicznego miejsca.
Po pierwszym dniu pobytu na wschodnim brzegu z naszymi pijącymi znajomymi, nie wiedzieliśmy co robić dalej, miejsce nam się bardzo podobało jednak „impreza” nie.
Gdzie przenieść się, aby nie być zdanym na pijących obok.
Bo wyspa maleńka.
I niespodzianka, nasi znajomi jadą na parę dni na wyspy Sołowieckie. Nastał spokój. Był dzień, że na całej wyspie byliśmy tylko my i 3 strażników. Magia spotkania człowieka i wyspy.
Gdy nasi znajomi wrócili przenieśliśmy się na południowy, najbardziej magiczny brzeg i będąc znów tam sami, zatapialiśmy się w ciszę tym bardziej, że miejsce jest odizolowane od turystów z jednodniowych wycieczek. Tylko my, morze, wyspa.
Morze z jego przypływami i odpływami.
Wszystko płynie, a ja napełniam się ciszą
Pogoda dopisywała, było cieplutko, z rzadka popadywało, a polarne dni napełniały nas światłem nawet wtedy gdy spaliśmy. Czas przestał mieć jakieś znaczenie.
Noc, dzień kto to wymyślił? Przecież może tego nie być. Może być tylko 24 godzinny dzień, za parę miesięcy właśnie tutaj będzie 24 godzinna noc.
Uwalniam się od przymusu spania bo noc, działania bo dzień
Pozwalam sobie żyć we własnym rytmie
I tak właśnie żyliśmy, gotowaliśmy na ognisku, zbieraliśmy maroszkę, borówki, grzyby, jeździliśmy na morskie wycieczki z cudownym szamanem Zacharem poddawaliśmy się tej magii w różnych miejscach – o tym osobne wpisy.
Chodziliśmy na najwyższy szczyt poddając się jego magii i właśnie tego dnia schodząc z góry zahaczyłam nogą o wystający korzeń, praktycznie się w nim zaplątałam, krzywo stanęłam i skręciłam nogę w kostce.
Praktycznie zaraz, jak pierwszy ból ustąpił – zrobiliśmy ustawienie, okazało się, że – „Boję się być cały czas w raju, chcę zmian, nieważne jakich, ale zmian”
Uwalniam się od przymusu zmian
Pozwalam sobie nasycić się rajem
Tak nasycić, wiele razy zauważyłam, że gdy nasycę się jakimś miejscem, jedzeniem, energią nie ciągnie mnie już potem do niego, a gdy go sobie odmawiam, to ma „wieczny” niedosyt
Niech raj – błogostan, magia, szczęście, zdrowie młodość przenika każdą komórkę mojego ciała.
Drugą rzeczą która wyszła w związku ze skręceniem nogi, było uwolnienie energii spowodowane skręceniem nogi wiele lat temu w Chorwacji. Tak jakby energia która wtedy została zachwiana, wróciła teraz na swoje miejsce.
Chyba z 2 dni miałam silne przepływy energii przez moje ciało
A co to była za energia….. zawiści innych osób
Uwalniam się od przymusu brania do siebie zawiści innych osób
Uwalniam się od przymusu krzywdzenia siebie gdy czuję zawiść innych
Uwalniam się od przymusu rezygnowania z siebie gdy czuję zawiść innych
Korzystam ze swoich talentów, możliwości, otrzymanych darów i zawiść innych ludzi nie ma na to żadnego wpływu
Niestety po tygodniu pobytu, od 16 lipca przyjechało ok. 70 osób na naszą maleńką wyspę i zrobiło się ciasno. Fakt, że jedna grupa był to ekspedycja jogi i Tummo (gdzie po rozmowie z organizatorką mogliśmy uczestniczyć), to i tak postanowiliśmy pojechać na 2 dni na sąsiednią bezludną wyspę.
Bezludna to ona była, jednak wrzaski turystów z Kuzowa niosące się po wodzie spowodowały, że nie czuliśmy się jak na bezludnej. Moja świeżo co skręcona noga, nie pozwalała mi na wycieczki po wyspie .
Plusy były dwa, obok wyspy gniazdowało wiele ptaków, które były praktycznie na dotknięcie i na wyspie były najlepsze borówki świata, duże jak amerykańskie i wygrzane w słoneczku.
Wyspę nazwaliśmy potem „niedźwiedzią wyspą”, gdy godzinę potem jak odpłynęliśmy z wyspy, pojawił się tam niedźwiedź (widziały go jednocześnie cztery osoby).
Słoneczko, które do tej pory świeciło nam prawie non stop, teraz postanowiło sobie zrobić przerwę, a niebo zasłonić deszczowymi chmurami.
To pewnie z powodu palącej się wyspy.
I tak minął nam pierwszy tydzień poznawania wyspy i jej ciszy, jej lekcji otrzymanych w warunkach raju.
Pozwalam się nasycić energią raju
D5 Creation