o podróży do Laponii 2013
now browsing by category
Przesilenie wiosenne na Nordkapp
Nord Kapp 20 marzec 2013 r.
Przy szlabanie wszystko wydawało się troszkę 
ekstremalne , zostaliśmy pouczeni na piśmie jak mamy zachowywać się w konwoju, wypytani szczegółowo o auto, o jego stan techniczny , czy na pewno ma napęd na 4 koła , dodatkowo Pan bardzo się ucieszył, że mamy 4 łańcuchy . Trochę się zdziwiliśmy , bo chyba nasze auto nie przypomina miejskiego ścigacza .
Snuliśmy domysły co może czekać na tych ostatnich 13 km .pachniało to jakimiś urwistymi zjazdami i karkołomnymi podjazdami . Nic bardziej mylnego , droga na NordKap biegnie co prawda przez góry , ale jej największą trudnością , jest zachowanie tempa jazdy pługa , który prowadzi konwój i to tak naprawdę jest największym ekstremum i niebezpieczeństwem bo jego prędkość dochodziła do 70 km na godzinę przy całkowicie oblodzonej nawierzchni .
Zimą jazda w konwoju jest praktycznie jedyną możliwością dotarcia na Nordkapp , poza nartami czy własnymi nogami , bowiem na odcinku ostatnich 13 km drogę grodzi bariera .
Konwoje na Nord kapp jeżdżą o godzinie 11,30 i 12,30 (ten drugi dotyczy głównie grup zorganizowanych i pasażerów Hurtigrutena) , powrót 13,30 i 14,15 .
Dziś był tylko jeden powrót o 14,15 , podejrzewamy , że z uwagi na ładną pogodę , kolumna nie musiała jechać w pełnym zwarciu .
Dziś przesilenie wiosenne 20 marca o 12 , a my praktycznie o tej porze mamy prywatną audiencję z przylądkiem , wszyscy nasi towarzysze konwoju 4 auta , poszli do muzeum , a my sami z duchami miejsca , przyrody , surowością i dzikością miejsca , miejsca które doskonali radzi sobie z tłumami turystów (szczególnie latem) zachowując siebie w momentach gdy ich nie ma .
Taka lekcja wszechświata . Do naszego 
święta przesilenie przyłączyło się stado mew , przynosząc towarzyskość, ciekawość, ruchliwość i zwinność . Połączenie żywiołów powietrza i wody . Jako mistrz przestrzeni powietrznej przynosi lekkość i zwinność w nasze życie . Ponadto pokazuje , że i w dużej grupie można zachować siebie i lekkość. Trzeba uważać, żeby nikogo nie naśladować – nawet wielkich mistrzów (już nie mówiąc o sąsiadach) – a iść swoją własną drogą .
Nie było słońca, ale my kurierzy światła , wozimy je ze sobą , prosząc chmury aby się rozsunęły i pokazało słonce , i tak jest na przylądku im dłużej jesteśmy tym dłużej pojawia się słońce . Choć czasami śnieg i niebo tworzą jedność , tak jakby nie było różnicy między niebem , a ziemią. A może nie ma ?
Wstęp na przylądek 245 koron (ok 130 zł. ) od osoby , nikt nas nie ścigał do płacenia , ale widząc ile pracy wkładają w odśnieżanie drogi i w to , aby nas tam wwieź , nie czuliśmy chęci żeby kombinować , zresztą to energią co dajemy to wraca ? Czy warto?
Pani jak poszliśmy zapłacić , byłaby mile zaskoczona naszą postawą i od razu 
pytała z jakiego kraju jesteśmy .
Po przyjeździe wycieczek 4 autokarów jesteśmy światkami robienia zdjęć ze „zdobycia” NordKappu . Czy musimy coś zdobywać ? Czy nie możemy przyjść zaprzyjaźnić się powiedzieć :
cześć ,
co chcesz mi powiedzieć ?
Co masz mi do zaaferowania ?
Tylko od razu chcemy poczuć władzę , kontrolę nad miejscem . Co nam to daje ? Czy na pewno daje większe poczucie szczęścia ?
Jest władza , zamiast współpracy .
My staramy się wybierać współpracę , choć czasem to trudne , gdy coś chcemy , a druga strona mówi NIE , może lepiej przerzucić się wtedy na władze , ale czy sami dobrze będziemy się czuć w sytuacji gdy ktoś będzie na narzucał ?
I tak nie planując dotarliśmy do prawie najdalej wysuniętego na północ miejsca 
kontynentu europejskiego , pisze prawie , bo jest troszkę rozbieżności czy to na pewno Nordkapp.
Dotarliśmy w dzień gdy energia północy , ustępuje miejsca energii wschodu , energii początków , planów, zamierzeń .
Dziękujemy za cudowną wycieczkę . Teraz już pojedziemy tylko na południe – no w czasie tej wycieczki .
Bo Nordkapp nazywany jest bramą Arktyki .
Zorza oświetla drogę na Nordkapp
Nordcap 18-20 marca 2013
Przesilenie wiosenne na NordCap
I stoimy pod szlabanem 13 km od Nordcapu , gdzie za 30 minut w kolumnie samochodów pojedziemy na przylądek . Nasze marzenie , aby wreście przestały jeździć po norweskich drogach tiry , nie realizuje się , stoją z nami 2 krótkie tiry z towarem do centrum na NordKapp
Pomysł przyjazdu tutaj zrodził się bardzo spontanicznie 
, gdy 2 dni temu wjechaliśmy do Norwegii stwierdziłam , a może by tak przesilenie wiosenne spędzić na Nordcapie, Bartek podchwycił i zaczęliśmy kierować się w stronę przylądka . Po drodze mijaliśmy piękne, wyniosłe fiordy, które powaliły nam się oglądać i fotografować .
Zmiana kraju spowodowała różne emocje , które zaczęły wypływać z nas , było pięknie, a jakże nerwowo , budziły się lęki o poczucie bezpieczeństwa , irytacje . Wszystko gdzieś wypływało w tej surowej przyrodzie , jakby się człowiek wrócił do bezpiecznego domku Susi , nie wychodził z bezpiecznego miejsca , tylko co wtedy ….?
Czy na pewno o to chodzi w życiu ?
Często zadajemy sobie to pytanie , gdy jakaś siła gna nas w świat , gdy rodzą się emocje .
A potem pojawiają się cuda wszechświata , tak jak zorza tej nocy , na początku była po prostu piękna , jedna z najpiękniejszych jakie widzieliśmy , a potem gdzieś na około minutę no może dłużej pojawiła się jak by to nazwać gruba , mieniąca się , błyskawicznie się zmieniająca , jakby lawa wulkanu z różowymi końcówkami
Tak miała różowe końcówki i miało się wrażenie, że jest biała , składała się jakby z dwóch części , tak jakby jedna część była dla mnie druga dla Bartka ,
Patrz – krzyczy Bartek
ojoj – patrze w niebo
rób zdjęcia – odpowiadam
jednak patrzyliśmy jak urzeczeni , na biegnącą baletnicę , która bulgotała kolorami wprost nad nami , jak skręcający się warkocz dymu , nie mogąc złapać powietrza już nie mówiąc o robieniu zdjęć. Była tak nisko , że gdy raz udało nam się nacisnąć migawkę okazało się potem na zdjęciu, że jest to jej maleński fragment , a robiliśmy na tych samych parametrach co poprzednie .
To było tak cudowne i magiczne przeżycie .
Przez lata marzyliśmy o zorzy , a w czasie tej wycieczki mamy iście zorzowy spektakl. Już sami nie jesteśmy w stanie policzyć ile dni była zorza , bo od kiedy jesteśmy na północy praktycznie w każdą noc .
Jak ktoś ma więcej informacji o zorzy tzn o jej rodzajach o tym co mogliśmy widzieć , będziemy wdzięczni za informacje .
Więc chyba po to przyjechaliśmy na NordKap, aby zobaczyć tę cudowną baletnicę
Saamski weeknd w Hetta
Hetta 17 marzec 2013 r.
Spędzilismy dziś dzień na weekendzie kultury Saamskiej w Hetta . Było rzucanie lassem , jazda na nartach za reniferem i na sankach, poza tym był jarmark
Wczoraj było sporo muzycznych imprez z muzyką Saamską .
Impreza odbywała się na jeziorze, po ostatnich mrozach , bardzo się ociepliło , było z – 5, ale wiało przy tym , tak, że był to jeden z najzimniejszych dni na naszej wycieczce .
Hetta to spore miasteczka w tej części Finlandii , od wielu już lat , taka impreza ma miejsce w tym miasteczku , podejrzewamy, że kiedyś była formą spotkania po długiej zimie i formą wymiany towarów , z czasem pojawiły się na niej różne zawody czy imprezy muzyczne , odpowiednie dla danego okresu.
Impreza można powiedzieć , że jest normalna , teraźniejsza , w każdym razie ta na jeziorze , nie ma ma w sobie cepelii . Zresztą uczestniczą w niej głównie Saamowie , turystów trochę, ale niewiele . Zresztą ogólnie ludzi było niewiele na jeziorze.
Po magii Lemmenjoki, tutaj było jakoś tak dziwnie , tak inaczej , tak miastowo , choć nie komercyjnie .
Wstęp na zawody 5 euro – bilet całodzienny ,
Nas bardzo interesowała jazda na nartach za reniferem , czy na sankach . Może naiwnie myśleliśmy, że będą jeździć w ludowych strojach , choć wtedy byłaby cepelia , a oni jeżdżą w normalnych kombinezonach narciarskich , w kaskach , a tego typu zawody są bardzo popularnym tutaj sportem i niektórzy jeżdżą z zawodów na zawody .
Czy nam się podobało?
Trudne pytanie , zobaczyliśmy coś innego czego nie znamy i tyle .
Samowie też woleli siedzieć w ciepłej restauracji niż oglądać zawody nad jeziorem , zamienili jazdę na sankach za reniferami , na krzesła barowe .
Taka zmiana , doświadczanie czegoś nowego. Z tego co dowiedzieliśmy się Saamowie w dawnych czasach pili wodę , nie robili żadnych alkoholi, teraz chcą widocznie doświadczyć czegoś nowego .
Gdy byliśmy na Półwyspie Kola w Rosji 5 lat temu, Rosjanie mówili o Saamach, że nie mają enzymu trawiącego alkohol , i temu szybko się upijają . Przez wieki nie był im potrzebny, teraz na pewno z czasem go wygenerują .
Saamowi to ostatni nomadzi Europy, jak gdzieś 
w muzeach oglądamy zdjęcia sprzed 50 lat , często widać życie jeszcze nomadów , życie bardzo blisko natury , ale jak „ciężkie” . Przez wieki podążali za swoimi stadami reniferów , dostosowując ich życie do własnego .
Dziś chcemy oglądać , że ludzie żyją jak wieki temu, ale czy sami chcemy tak żyć ?
Więc może pozwólmy bez narzucania doświadczać innym nowego dla nich życia.
Teraz żyją jak wszyscy , doświadczając nowej rzeczywistości .
Wietrzna odsłona Laponii
Cały dzień spędziliśmy Hetta , oglądając Saamów, o tym napiszemy jak będziemy w zasięgu szybszego internetu , żeby wkleić zdjęcia . Nie wiemy kiedy to nastąpi , bo teraz opuszczamy na chwilkę Finlandię i wjeżdżamy do Norwegii. Po doświadczeniach z tamtego roku, wiemy ,że z internetem krucho , a internet na kartę nie istnieje. Więc bądźcie cierpliwi na dalsze relacje i zaległą z Hetty .
Z Hetty udaliśmy się w kierunku Kaplisjarve na północnym zachodzie .
Już przez dzień wiało bardzo , co prawda ociepliło się nawet do -5 , ale wiatr powodował , że był to jeden z najzimniejszych dni w czasie naszej podróży.
Gdy wjechaliśmy w góry (Kaplisjarve leży w rejonie najwyższych gór Finlandii ponad 1300) wiatr zaczął się wzmagać , czasami wiało i ze 100 km na godzinę , lezący przy drodze śnieg tańczył po drodze , powodując czasami jej zawianie.
Jeszcze wzmógł się ruch szczególnie tirowy (nie wiedzieć dlaczego , w końcu niedziela) , więc jeździe daleko było od przyjemności .
Po wielu dniach słońca i pięknej pogody , wydawało nam się , że zawsze tak będzie , a tutaj los nam spłatał figla . Nie wiedzieć co nas bardziej denerwowało zła pogoda , zła nawierzchnia , czy to , że straciliśmy to co piękne.
A przecież ta pogoda też miała w sobie urok , może inny , ale też .
Jak na złość parkingów było jak na lekarstwo i jeszcze w ogóle nie oznaczone,co w bieli otaczającej przyrody powodowało , że wszystko zlewało się w jedno. A z doświadczenia z tutejszym śniegiem , wiedzieliśmy , że zjazd na nieodśnieżone pobocze może być strasznie niebezpieczny . Zresztą widzieliśmy po drodze zapikowanego przodem busa w śniegu na poboczu w fenomenalnej pozycji , przewieszonego silnikiem przez metalową barierę , z wysoko uniesionymi tylnymi kołami, może i 3 metry nad powierzchnią drogi. Drogę , którą jedziemy wybudowano dopiero w 1981 r. wcześniej , moglibyśmy o tej porze roku przedzierać się zaprzęgiem reniferów.
Znikł mróz, pojawił się wiatr , nowy żywioł w czasie tej podróży , który postanowił się z nami zaprzyjaźnić , a może jak ten na górze reniferów zmyć z nas to co stare i napełnić nową energią.
Jak mawiał Jan Paweł II gdy wieje wiatr działa duch święty, ta niewidzialna boska energia .
Może to przygotowanie nas na nowe doświadczenie .
Gdy objawił się parking przydrożny nie zastanawialiśmy się ani sekundy, czy to na pewno dobre miejsce , stanęliśmy dziękując wszechświatowi, że w tej zadymce , nie musimy już nigdzie jechać , mamy ciepły domek , dużo jedzonka i pyszny likierek z borówki .
Wiało tak, że kołysało samochodem, taka kołysanka szczególnie po likierku.
Z Lemmenjoki do Hetta
Droga do Hetta 16 marzec 2013
I opuściliśmy piękną Susi , czasami mam tak (Brygida) , ze jak wyjeżdżam z jakiegoś miejsca , mam wrażenie jakbym opuszczała kogoś dla mnie bardzo drogiego. Łezka się w oku tli, ale …. jakaś siła ciągnie dalej w nieznane .
Tym razem zdecydowaliśmy się troszkę wrócić 
na południe, gdyż od naszej gospodyni 
dowiedzieliśmy się , że w miejscowości Hetta jest weekend Saamski i będzie jazda na nartach za reniferami i trochę Saamów w narodowych strojach, więc ………… zdecydowaliśmy się tam jechać . Lubimy te etnograficzne ciekawostki , a to jedyna w marcu w Finlandii .
Gdy wyjechaliśmy z Lemmenjoki i jechaliśmy na południe w kierunku kurortu 
narciarskiego Levi słonce wyścielało nam drogę, a jazda samochodem wzmacniała światło iskrzącego śniegu . Miało się wrażenie , że światło jest wszędzie i samemu się jest światłem . Jakaś magia nieskończonej ilości „brokatu” i słońca prosto w szybę .
Aż dojechaliśmy do Levi , my dzieci z dziczy , jakoś dziwnie poczuliśmy się w tym kurorcie , choć w sklepie rzuciliśmy się na produkty, jak wygłodzone wilki .
Nadmiar produktów i nakupiliśmy pełny koszyk , ciekawe jak będzie z jedzeniem tego? Hiiiii
A kurorcik jakże inny niż nasz świat w Lemmenjoki. Skutery , zjazdówki, sklepy, restauracje wszystko co turysta potrzebuje lub może potrzebować .
Na pewno dla niektórych też magia, a dla nas przyziemność , rozpychających , 
zabieganych turystów .
Z Levi , przez Muonio w kierunku Hetty już prawie czarnymi drogami podążaliśmy już na północ , bez tej jakieś dziwnej magii , która była tam dalej na północy .
Ale pojedziemy dalej , ten przystanek to tylko zobaczenie , jak dziś „sprzedaje” się kulturę Saamską i zobaczenie zwyczajów Saamskich . Taki krok w tył, aby potem iść znowu na przód.
D5 Creation