Gościnna Ładoga 29 czerwca do 1 lipca 2016

I pozwoliłam dopełnić się energii Ładogi, po wyjeździe z parku Ruskeali skierowaliśmy się z powrotem w kierunku jeziora, tym razem bliżej jego północnego brzegu. Gdy jedziemy na północ, odkrywamy coraz to dłuższe dni, coraz krótsze okresy między wschodem, a zachodem słońca, dla nas to najdłuższy dzień w roku, święto miłości trwa. Cieszą nas te białe noce niesamowicie.

Wielu pyta co Wy tam robicie w tej przyrodzie???

No właśnie co???

Obserwujemy niekończący się wschód i zachód słońca – na przykład.

Takie wtopienie się w nowe zjawiska, w nowe energie generowane przez wszechświat. Obserwowanie ich, tak jak może kiedyś pierwsi ludzie, którzy nie wiedzieli, że coś takiego jest – tylko doświadczali świata z własnych obserwacji przepuszczając te energie przez siebie. Nie nazywali ich tylko.

Bo coś wiedząc przepuszcza się te energie tylko przez umysł, a doświadczając każda komórka ciała dostaje informacje na temat tej energii.

Czasami mam wrażenie, że dzisiejszy świat jest mistrzem w doświadczaniu zła, a wiedzy o dobru.

A co by się stało jakby to obrócić.

Doświadczać dobra, wiedząc że jest zło???

Co Wy na to???

Uwalniam się od przymusu doświadczania zła

Pozwalam sobie doświadczać dobra, wiedząc że zło istnieje

Otwieram się na dobro w moim życiu.

Otwierając się na dobro, wjechaliśmy w kolejny raz w dróżkę prowadzącą nad Ładogę, minęliśmy parę rozwalających się budynków (nazywam to ruskim photo shopem) i znaleźliśmy się na brzegu, gdzie stało już parę samochodów. Jeszcze nie przywitaliśmy się z miejscem, gdy nasi nowi sąsiedzi przyszli się przywitać. Okazali się kajakarzami z Kurska.

– Друзя захадите к нам (przyjaciele chodźcie do nas) – powiedzieli po dwóch zdaniach – u nas ognisko, gitara.

Czy trzeba nam było 2 razy mówić – to ostatnio rzadkość. W tym rejonie ludzie są bardziej zamknięci, nad rzekami jeziorami jest więcej alkoholu i muzyki głośnej i agresywnej – niż spotkaliśmy na Syberii rok temu. Nawet często nie odpowiadają na uśmiech czy dzień dobry. System jak w Europie Zachodniej. Dlatego takie szczere zaproszenie od Rosjan z południa nas bardzo ucieszyło. Posiedzieliśmy, pośpiewaliśmy, a może bardziej posłuchaliśmy pieśni z pogranicza Rosji i Ukrainy, bo przecież pieśń nie zna granic. Jak miło pobyć z ludźmi. Może innymi niż my, ale przecież podróż otwiera na tę inność, uczy tę inność akceptować. Zresztą tak naprawdę każdy z nas jest inny.

Akceptuję to, że każdy człowiek jest inny

Pozwalam każdemu być inny niż ja

I znów z radością zatopiliśmy się w magię Ładogi wtapiając się tym razem w kolejną jej odsłonę w widokiem na kilka wysp.

Cudowna magia.

I w tej cudownej magii zostaliśmy kolejny dzień.

I tak w gości przyszła do nas mieszkająca we wsi obok – Ludmiła, Ukrainka z pochodzenia. Jakie gościnne miejsce, pokazujące nam się w jakieś rosyjskiej gościnnej otwartej szacie.

Dziękuję za tych cudownych ludzi.

Jednak to nie koniec cudowności tego dnia.

Był mecz Polska – Portugalia, dzięki pobliskiej wiosce udało nam się złapać połączenie na rosyjskim internecie na tym dzikim brzegu jeziora, fajnie było oglądać mecz – do tego w rosyjskim języku . Cudne było określenie na Lewandowskiego :

красавец, молодец — piękny, zuch!!

I jeszcze komentarz bez emocji, że nasi muszą wygrać. Popatrzcie jaki był plener meczu. Bajka…..

W przerwie przyszła Ludmiła z dwoma wnuczkami, przyniosła nam świeże naleśniczki z truskawkami, warienie z malin, zieleninę z ogródka i magnes z klasztorem na Waalanie, gdzie od czasu do czasu pracuje. Gościna miejsca była magiczna.

Ludmiła tęskni za Ukrainą, za energią którą tam zostawiła. Rok temu przeprowadziła się tutaj do wsi nad jeziorko z innej pobliskiej wsi – bez jeziorka. Niesamowita kobieta.

Dziękujemy za ten czas.

Людмила большое спасиба, большое …..

Благодаря людям мир становится лучше

Tak dzięki takim ludziom wszędzie na świecie ma się przyjaciół i czuje, miłość i wsparcie. Namawiam do dawania innym, nawet nieznajomym drobnych prezentów. W naszym świecie może to ludzi na zewnątrz krępować, ale myślę, że w duchu będą czuli wielką radość. Dzielmy się swoją radością z innymi również w drobiazgach. Dziękujemy za ten czas gościnę miejsca. Było niesamowite. Poza darami innych ludzi, karmiło nas grzybami – kozaczkami z których robiliśmy zupkę i kotleciki (grzyby, piure ziemniaczane i przyprawy do smaku, smażone na kokosowym oleju). Ideał………

Jedynym mankamentem były komary, wcześniej prawie ich nie było, no tyle co w Polsce. Teraz zaczęły pojawiać się roje, nie tylko gryzły, ale i brzęczały. Drażniło mnie to brzęczenie, próbowałam przyglądnąć się temu, jednak rozdrażnienie się potęgowało. Przecież można ich brzęczenie potraktować jako fajną muzykę przyrody. – Dlaczego to takie trudne? – rodziło się pytanie. Tyle pokoleń przodków zapewne nie znosiło komarów, tym bardziej, że przecież jeszcze do II wojny światowej były sprawcą malarii również i u nas. Uwalniam się od lęku przed komarami Traktuję ich brzękot jak najlepszą muzykę przyrody Będę ćwiczyć. I właśnie one, a bardziej nasze rozdrażnienie na nie wygoniło nas z tego niesamowicie gościnnego miejsca. I kolejny raz spięcie między nami oddzieliło nas od boskiej wibracji rajskiego zakątka przyrody.