Landrynką przez piaski. 11 październik 2013

I podążyliśmy w kierunku Merzougi drogą pokazaną przez właściciela hotelu . Jechaliśmy drogą gruntową gdy nagle zagrodziły nam ją wydmy .
Nastąpiła konsternacja
czy na pewno tędy mamy jechać – zastanawialiśmy się ,
chyba nam coś źle pokazali
Jedzie Tuareg na motorku ,
Do Merzougi tędy – pytamy
tak tędy pokazuje ślady opon

Oferuje pomoc przy przeprowadzeniu , bo też jedzie do Merzougi .
Jak w Maroku nic gratis .
Pan oferuje również pomoc przy przeprowadzeniu nas kultową pustynną drogą do Zagory ok 230 km , tutaj już z ciekawości pytamy o cenę , bo droga nas interesuje a nie mamy przecież GPS-a z mapami.

Pan pisze na piasku cenę odpowiadajacą 1000 euro !!!
– za drogo – mówię
– a ile dasz – pyta Pan
– szanuję Twoją cenę i Twoją wartość – odpowiadam dusząc się ze śmiechu

Żeby zachować powagę, o cenę pokazania drogi do Merzougi nie pytamy , bo mogłaby być równie ciekawa.
Spuszczamy powietrze z opon . Po piasku jeździ się z ciśnieniem około 1 atmosfery lub nieco poniżej , jeżeli opona jest oponą twardą typu MT

I ruszamy , ślady po kołach są ledwo widoczne , ponieważ dzień wcześniej wiał wiatr i zasypał je piaskiem , jednak szczególnie w dolinkach diun (wydm) widać je wyraźnie. To pierwszy raz jak naszą landrynką wjeżdżamy na kopny piasek, rośnie więc adrenalina, pokonujemy kolejne wydmy o wysokości 10-30 metrów .

Trasa przejazdu wiedzie krótkimi zjazdami i krótkimi dość ostrymi podjazdami . Czasami podjazd jest przechylony na jedną stronę co sprawia wrażenie, że się za chwilę przewrócimy. Jednak przy zachowaniu pewnej prędkości nasza landrynka bardzo sprawnie pokonuje kolejne diuny . Od czasu do czasu zatrzymujemy się na szczycie diunki tak aby łatwo było ruszyć dalej i odpoczywamy ……

…..głównie od emocji
Ponieważ nie każdy podjazd idzie tak dobrze jakbyśmy chcieli . Czasami ściąga nas na bok – na dno wąwozika , sprawiając wrażenie, że już ugrzęźliśmy. Mamy ze sobą trapy , jednak nigdy z nich nie korzystaliśmy ,  jest to tylko wiedza teoretyczna.

Po kilku kilometrach takich hopków dojeżdżamy na większą polanę , która kończy się dość wysokim i ostrym podjazdem . Jedziemy po nim trawersem , auto ma słabą prędkość przy niepotrzebnie lekko skręconych kołach . W związku z czym grzęźniemy nie dojeżdżając do szczytu . Na szczęście wszystko dzieje się w dość dużej dolince i wstecznym zawracamy , a potem objeżdżamy ją dookoła . W sumie niezła zabawa .

Ale tak naprawdę najfajniejszym jej elementem jest moment kiedy podczas postoju , mija nas karawana wielbłądów . Spotkanie światów . Tego dzisiejszego i tego starego.

Stojąc na szczycie diun i patrząc w ogrom złotego piasku , który styka się z błękitem nieba , ma się wrażenie , że ziemia człowieka , spotyka się z Bogiem – Ojcem niebem . Wszystko w ulotności materii, a może jej duchowości , a może materii ducha ……. Magia , magia , nieważne , że żar leje się z nieba , nam to teraz nie przeszkadza .

Choć nie do końca starego , bo zapewne wielbłąd radzi sobie o wiele lepiej na pustyni niż najlepsze samochody . Tu na Erg Chebbi jest wykorzystywany tylko do wożenia tyłków turystów.
Lekcja jeżdżenia po luźnym piasku na diunach jest bardzo cennym doświadczeniem . Ponieważ po raz kolejny pokazuje , nieprzeciętne zdolności do jazdy w terenie naszej landrynki .

Okazało się, że zamiast do Merzougi objechaliśmy Erg Chebbi dookoła , wjeżdżając w pewnym momencie na czarną pustynię w kierunku Taouz (skąd zaczyna się szlak przez pustynię ) . Fantastyczny widok złotego piasku stykającego się z czernią kamiennej pustyni . Kontrasty natury .
Dziękujemy za cudowny chwile , tak rzadkie tutaj w Maroku chwile magii .