Przygoda Landrynki 10 marzec 2013

Podążając dalej na północ , dojechaliśmy do Parku Narodowego Lemmenjoen , gdy zobaczyliśmy drogę w głąb Parku do zagubionej wioski Lisma , nie omieszkaliśmy tam skręcić . wizyta w Parku Narodowym zawsze jest dla nas gratką . 20 km w głąb tajgi, a może tajgo- tundry . Od razu pojawiała się większa ilość śladów zwierząt i pierwszy raz na tej wycieczce widzieliśmy wolno biegające renifery . Wioska, faktycznie pogubiona jak się potem okazało z 7 zamieszkanymi domami , jakoś nie chciała nas przygarnąć na nocleg , więc postanowiliśmy pojechać dalej czyli z powrotem. Przy wyjeździe z wioski mijaliśmy się z innym autem, droga jest tutaj wąsko odśnieżona , mijanie z drugim autem trzeba wykonać na małej szybkości .

Mając do dyspozycji auto terenowe podjeżdżamy pod samą krawędź wału śnieżnego odgarniętego przez pługi z ulicy, jakie wielkie jest nasze zdziwienie , jak nagle coś nas łapie i wciąga w pobocze , auto pikuje przodem w zaspę i wpija się w nią po górną krawędź maski. Zawisamy w dziwnej pozycji mając jedno tyknie koło na drodze i dziób samochodu wbity głęboko metr niżej w zaspie śniegu .

Podobną przygodę mieliśmy rok temu w Norwegii , ale tam był inny rodzaj śniegu , podobny do polskiego mokry, ciężki , zbity , wystarczyło założenie jednego łańcuszka na tyknie koło stojące na lodzie , zapięcie blokady i po 3 minutach byliśmy wolni.

Tutaj jednak jest inaczej , droga biegnie wypiętrzona ponad teren z ostrymi skarpami wypełnionymi śniegiem w postaci drobnego suchego pyły, który nie daje oparcia , nie ubija się , leżymy więc na podwoziu zaczepieni jedną „nóżką” o górną nawierzchnię jezdni . Wychodzimy z auta, kobieta z którą się mijaliśmy podchodzi do nas i obiecuje przysłać skuter śnieżny, bo jest silniejszy w takich sytuacjach od samochodu.

W międzyczasie odkopujemy auto i zakładamy łańcuchy na tylni oś . Przy odkopywaniu, auto osuwa się i przechyla , wyraźnie nie ma oparcia w tym na czym stoi . Przyjeżdżają kolejni mieszkańcy wioski , robi się niezła „imprezka „ , zapalamy nasze nowe lampy robocze na dachu, laso tundra ożywa światłem, gwarem rozmów , rykiem skutera.

Mimo reduktora , zapiętej blokady mechanizmu różnicowego i łańcuchów na kołach oraz pomocy skutera i furgonetki , nie możemy wyszarpać auta z rowu . Kolejna i kolejna próba , lekkie przesunięcie auta , które nie chce wskoczyć na próg drogi i kolejne, kolejne , kolejne …. odkopywanie auta z zaspy sięgającej do okien wysokiej terenówki. Przy kolejnej próbie kiedy łańcuchy sypią iskrami wyrywamy auto z rowu .

To taka przygoda , a może lepiej lekcja , bo przecież nikomu nic się nie stało , nie było żadnego zagrożenia , było ciepło tylko -10, i wiele osób i sprzętów chętnych do pomocy .

Często zastanawialiśmy się czemu Finowie trzymają się środka drogi i mijają się często na centymetry, teraz już wiemy i będziemy jeździć jak oni.

To dla nas lekcja przyzwyczajonych do możliwości wjazdu terenówką na wał śniegu , ulokowany na poboczu , z którego często korzystamy . Lekcja , bo nie raz uczestniczyliśmy w zabawowym wjeżdżaniu w głębokie błoto , a potem zabawowym wyciąganiu z niego auta . Niby nic wielkiego w świecie off-road-u , jednak składnia do refleksji , nad naszym ciągłem pragnieniem zamiany terenówki, na c ampera . Na pewno byłby większy , przestronniejszy , komfortowy z łazienką i WC , ale tam gdzie my jeździmy czy na pewno chciałby jechać z nami i w jaki sposób wyciągalibyśmy go z podobnych przygód.

To również lekcja, że śnieg tutaj , nie znaczy to samo co u nas , niby wygląda tam samo , a jednak …. Tyle czasu już z nim tutaj na północy obcujemy, a tak naprawdę dopiero teraz go poznaliśmy .

Gdy cali szczęśliwi razem z Landrynką znaleźliśmy parking na skraju Parku przyfrunęła balerina , trzeciej nocy z rzędu , oświetlając pół nieba, taki prezent od wszechświata i zapewnienie, że tutaj na północy jesteśmy mile widziani , gdy nie mogąc oderwać oczu obserwowaliśmy piękna Aureolę blisko nas z niska i bardzo wyraźnie spadła gwiazda , obwieszczając” proście , a będzie Wam dane . Nie omieszkaliśmy poprosić !!!