Swoboda bycia – na pięknych plażach obok Pilos 13-17 marca 2015

 

 

Patrząc na starszych Greków nie wiedziałam co jest, z jednej strony sympatyczni, ale gdy popatrzyło się głębiej – nie chciałam wchodzić w relacje z nimi.

Ich twarze głęboko pomarszczone, zastygłe w ciężkiej powadze, ciała przygarbione, przybite ciężarem życia. Często ledwo chodzący z laską, jakby po wypadku, sztywni w ciele.

Gdy zbierali zioła przy drodze, byłam ciekawa co, jednak nie wyszłam i nie popatrzyłam. Dlaczego?

Co mnie w nich drażni?

Bo przecież otaczający świat to nasze lustro, my się w nim przeglądamy.

Po wyjeździe ze śmierdzącej Kalamaty, znaleźliśmy nocleg przy wodospadach Polylimnio w drodze na Pylos.

Obecnie nie ma możliwości ich zobaczenia, z uwagi na wysoki poziom wody.

 

 

Zresztą miejsce w ogóle nie tylko nie chciało nam się pokazać, ale również nas gościć, uszanowaliśmy to i pojechaliśmy do Pylos.

 

 

Gdzie zauroczył nas kolor wody, którą jak kiedyś na Malediwach nie mogliśmy się nasycić.

Wtapiając w turkusową przestrzeń wody (na Malediwach idzie bardziej w niebieski ).

 

 

Na nocleg, a jak się później okazało na 2 dni przygarnęła nas Laguna Galova, gdzie 10 metrów od morza poddaliśmy się medytacji. Zatrzymując się nie tylko fizycznie, ale również gnanie naszego umysłu.

Na okolicznych łąkach cieszyliśmy się wiosną, słuchając ptaków i żab, które przygrywały nam melodię życia, gdzie cała przyroda budzi się do życia, obsypując milionami kwiatów. Spotkanie wody i ziemi, człowieka i Boga.

 

 

Taka namiastka raju, gdzie nie ma nic, a jest wszystko jednocześnie, gdzie niczego być nie musi, a wszystko jest możliwe.

Spokój…………

 

Bardzo dziękowaliśmy temu miejscu za cudowną gościnę, za ten czas.

 

 

Wyjeżdżając odwiedziliśmy okoliczną wioseczkę na wzgórzu, gdzie pierwszy raz zawitaliśmy do kafejnionu, czyli inaczej mówiąc tradycyjnej knajpki dla mężczyzn, w której przesiadują – pijąc rzekomo kawę (ale bądźmy realistami – alkohol) , grając w karty i inne gry.

Miła Pani przy barze z radością obsługiwała pogubionych turystów, chcąc nas ugościć najlepiej jak mogła.

Tutaj standardem w knajpkach dla miejscowych jest to, że do kawy dostaje się ciasteczko, a do alkoholu zagryzkę.

I tak samo tutaj……..

Niestety zagryzka do wina zawierała mięso.

 

 

Wtapiałam się w to miejsce, chcąc poczuć co mnie tutaj tak denerwuje w kontaktach z miejscowymi. Miejsce opowiadało swoje historie, a że nie było dawno odnawiane, informacji było sporo. Łącznie z niechęcią do turystów, z czasów gdy ubodzy zachodni turyści chcieli tu się czuć jak bogacze, traktując z poniżeniem Greków. Podobne energie jak w Maroku.

Dziwne, a może prawdziwe.

Dziękując zaproszeniu kafejnionu (a na marginesie za 2 kawy z ciasteczkiem i 2 szklanki w wina z zakąską zapłaciliśmy 4 euro – w Grecji to bardzo niska cena – w turystycznych knajpkach jest 2-3 razy drożej). Zaczęłam się śmiać, że chyba polubię je i zacznę odwiedzać.

Dwa dni medytacji na morskim dzikim wybrzeżu dało rezultaty, duchy miejsca zaczęły być nam łaskawe (Grecja zaczęła nam się pokazywać łaskawiej – uśmiechnięci, milsi ludzie, życzliwsi kierowcy, podpowiedzi od przechodniów – takich aniołów, miejsca jakie lubimy na naszej drodze)

Może ich trzeba dłużej oswajać?

Odwiedziliśmy Dunes Navarino plaża Romanos, gdzie żółwie składają jaja. Niestety nie teraz, więc można było tylko nasycić się ich pięknem zatoczek i klifów, bez zobaczenia ich czasowych lokatorów.

 

 

Jadąc do słynnej w kształcie koła plaży Woidokilia, pomyliliśmy drogę i wjechaliśmy na górę, na okoliczny szczyt z kościółkiem, z może półwysep – z trzech stron otoczony wodą. Z jednej strony widok na plażę Romanos z diunami, z drugiej plaże Woidokilia, a z trzeciej na otwarte morze Śródziemne z jego bezmiarem.

 

 

Kościółek postawiony na miejscu dawnego kultu zapraszał do medytacji.

Wcześniej piliśmy wino, więc teraz obserwowaliśmy siebie, nasze samopoczucie.

Nie czuję swobody w ciele po tym winie – powiedział Bartek .

Tak – ucieszyłam się.

„Swoboda” to słowo klucz.

Jej brak, napięcie – to coś, co strasznie drażni mnie u Greków!

Tak, dziękuję temu miejscu za pokazanie kolejnych przestrzeni mnie samej.

Napięcie w kontaktach z innymi, bo trzeba być grzecznym wobec nich, trzeba tak, a tak….

A nie można tak po prostu, swobodnie, radośnie, bez tego jak być powinno? Może czasem niegrzecznie?

 

Pozwalam sobie na swobodę w życiu, w ciele, w kontaktach z innymi, pozwalam sobie nie kontrolować każdego swojego kroku.

 

No właśnie brak swobody to kontrola, ocena zachowań, a potem to wszystko przekłada się na napięcie.

Mówimy wyluzuj.

 

Luz to już coś, jednak swoboda moim zdaniem, ma dużo szersze znaczenie, to :

 

wolność bycia, wolność bycia sobą

 

Swoboda kojarzy się często z beztroską, która jest źle postrzegana w naszym społeczeństwie.

 

My jednak

 

Pozwalamy sobie być beztroscy wierząc, że wszechświat o nas dba, każdego dnia.

 

Zatapiając się zasnęliśmy, by rano przy świergocie ptaków, napisać ten tekst, ciesząc się nowymi spostrzeżeniami i doświadczeniami.

 

Dziękujemy za ten piękny czas w tym rejonie, teraz pojedziemy już na północ. A nie znalazłszy ciepłego hotelu z ciepłą wodą (bo solary słoneczne – miały mało słońca), z radością umyliśmy się w letniej wodzie z dachu landrynki, ciesząc się z tego, że nie musimy dzielić swojej energii pieniężnej z ludźmi, którzy chcą nas oszukać.

 

Pozwalam sobie otaczać się ludźmi szczerymi.