finlandia
now browsing by tag
Światła północy – zachody słońca
Światła północy , to również zachody słońca , zachody słońca to spektakl , który trwa na niebie z 1,5 – 2 godziny . Najpierw słonce zachodzi jak u nas , z tym że wszystko przybiera dużo jaskrawszych barw , a potem gdy już zajdzie oświetla niebo spod horyzontu , tworząc dodatkowy spektakl , tym razem w pastelowych barwach . Czasami niebo wygląda różowo niebiesko, czasami fioletowo .
Są miejsca gdzie sama przyroda ma tysiące kolorów , tutaj szczególnie zimą kolorów jest niewiele więc wszechświat dba o to , aby było ich tyle co należy dając piękne zachody słońca czy zorzę .
Zima jest długa praktycznie zajmuje 3/ 4 roku, potem następuje szybka , wiosna , lato i jesień . Jesień uważana za najpiękniejsza pod względem kolorów porę roku. . Wiosna i jesień przychodzą z znienacka i trwają krótko . Mieliśmy kiedyś szczęście w Norwegii , trafić na jesień , ilość kolorów była nie do opisania , a cała przyroda jakby cieszyła się na zimowy sen.
Lato jest krótkie, ale słonce praktycznie nie zachodzi . Dlatego owoce runa leśnego z Laponii uważane są za jedne z najlepszych na świecie , zawierają w sobie dużo światła , a co za tym idzie antyoksydantów , są chętnie kupowane przez Japończyków , specjalistów od długowieczności i zdrowego żywienia .
A my co robimy , budujemy tunele foliowe w których uprawiamy rośliny , odgradzając je od promieni słonecznych 
(niezależnie co powiedzą fachowcy od folii – odgrodzenie jest) , czy to nie iluzja tego świata . W Hiszpanii , Izraelu uprawy są w tunelach , aby można było je kontrolować , nawozić , żeby były czymś co przypomina tak naprawdę dane warzywo . A największą wartość mają te skromne jagódki z północy .
Uprawiajmy więc warzywa , owoce bez tunelu , zbierajmy jagody . Słonce które jest na niebie ,wnika w to co jemy, dostarczając nam bezcennej energii do życia.
A wracając do pór roku .
Po pięknej jesieni następuje długa zima , najpierw ciemna , kiedy przez jakiś czas słonce zapomina o tej krainie , by potem pojawić się znów i radością świecić tak jak teraz .
Zachody słońca są koło 18 , ale jeszcze co najmniej godzinę po zachodzie jest jasno .
Wszechświat nadrabia okres ciemności, Wszyscy muszą mieć światła tyle samo . Z tym, ze tutaj najwięcej go jest latem. Kiedyś w Rosji jeden mężczyzna opowiadał nam, że w czasie dnia polarnego poszedł na ryby na weekend , nie wziął zegarka i rodzina zaczęła się o niego niepokoić , bo nie wrócił do pracy na poniedziałek .
W górach Laponii
Pallas 10 marzec 2013 r.
I poszliśmy rzecz jasna na biegówkach do Parku Narodowego Pallas , obecnie tworzącego razem z parkiem koło Yllas, gdzie rozmawialiśmy ze śnieżnymi istotami, jeden Park Yllas-Pallas .
Park Pallas jest najstarszym parkiem w Finlandii założony w 1938 r. , centrum jego stanowi najstarszy górski hotel w Laponii , również wybudowany w 1938 obok wyciągi narciarskie i szlaki .
Nas ludzi gór oczywiście pociągnęło jak najbardziej w górę , więc najpierw na biegówkach, a potem już na butach , powędrowaliśmy na tundrową górkę , zamarzniętą krainą , przy około -15. Słoneczko nam przyświecało , a górka zapraszała . Idąc po górkę miało się wrażenie , że jest się poza czasem i przestrzenią. Pojawiali się spacerowicze , narciarze, ale nie zakłócali tego stanu ciszy . Wszyscy gdzieś byli w tym samym stanie , czy tego byli świadomi czy nie.
Wszechświat dawał nam wszystkim taki prezent , bycia poza tym co znane .
A górki tutaj to piękne białe kopki , w parku Pallas ciągną się na odcinku ok 
50 km i wychodząc na górę można nie tylko podziwiać następne białe kopki, ale otaczającą górki tajgę ze znajdującymi się w niej jeziorami , taki bezmiar przyrody . Ma się wrażenie, że jest się dzieckiem wszechświata , ale z drugiej strony jego bardzo maleńka cząstką , jakimś puzzlem w układance składającej się z nieskończonej ilości elementów .
To jest tak jak z wiedzą czy świadomością , im więcej wiesz tym otwierają się przed Tobą nowe przestrzenie i wydaje Ci się, że wiesz niewiele i tak w kółko.
Obserwując zorzę , patrzyliśmy na niebo, było bardzo rozgwieżdżone , miliardy miliardów ….. istnień podobnych do naszej ziemi ,tak wiele , że na pewno nie umiemy do tylu liczyć .
Teraz w okolicach nowiu , niebo jest ciemne , potęguje to mało ilość rozproszonego światła, oraz mróz (w nocy -20) tak, że ilość gwiazd którą można dostrzec gołym okiem jest ileż razy większa niż u nas (nawet w górach) .
Czasami zastanawiamy się jak żyją gwiazdy, jaki jest ich cykl , w jakim tempie przemijają ???
Skoro my się zmieniamy to zmienia się wszechświat , jak szybko to następuję ?
Czy na innych gwiazdach – planetach jest życie?
To pytanie jest chyba retoryczne, bo trzeba mieć strasznie nadęte ego, aby znając nieskończenie wielką liczbę planet , twierdzić , że tylko my żyjemy w całym wszechświecie…..
Zorzowy parking
Zorza parking widokowy koło Parku Yllas-Pallas 8-10 marzec 2013
I pojawiła się piękna baletnica. Chyba dobrze się „sprawowaliśmy”, bo zorza została nam pokazana ponownie . Piękna baletnica błysnęła swym światłem na niebie , w najmniej spodziewanym momencie . Pokazując się w swojej kasie , rozświetlając w postaci pierścienia północną część nieba . My jak dzieci zapatrzeni w piękne światło północy . Ponoć jest legenda, że kto ją zobaczy będzie szczęśliwy . W takiego rzeczy zawsze najlepiej wierzyć otwartym sercem .
Jest baletnica i ….. fajnie byłoby ją sfotografować , a my jak zwykle w „pełni przygotowani” na fotograficzną przygodę z zorzą .
Więc się zaczyna
- pamiętasz jaki czas ?
- Jaka przesłona ?
- Jakie WB?
- O kurcze trzeba znaleźć redukcję szumów (a menu aparatu po angielsku)
Trzeba odpalić komputer żeby odczytać podstawowe, proste informacje .
A może gdy następnym razem będzie zorza , i zapomnimy jak ją fotografować wejdziemy na tego bloga i będzie pod ręką .
Jak my fotografowaliśmy zorzę :
Tryb aparatu należy ustawić na manualny ,
przesłonę otworzyć maksymalnie
Balas bieli – pogoda słoneczna
czas w zależności od intensywności zorzy 10-30 sekund
czułość ISO 400, ale lepiej 200 jeżeli się da
Zdjęcie robimy z samowyzwalaczem lub przy pomocy pilota , na statywie lub kładziemy na aucie lub czymś stabilnym.
Obiektyw długość w zależności od zorzy , jak bardziej skupiona można dłuższym ok 100 mm – wtedy wychodzi wycinek , na krótkim 28-35 mm można sfotografować całą pierścieniową . Taką która warkoczem wije się od północy do południa, można objąć tylko rybim okiem (ją widzieliśmy rok temu w Szwecji) , zalecane jest włączenie redukcji szumów .
A baletnica lśniła na północnym niebie , a my przez przednią szybę samochodu patrzyliśmy na nią , jak w ekran w kinie . Taki naturalny film wszechświata .
Uspani ciepłem samochodu poszliśmy spać , by rano odjechać w piękną tundrę , a wieczorem znów powrócić na zorzowy parking z wiarą i nadzieję, że baletnica znów się pojawi
I pojawiła się się znów , tym razem słabsza , jednak w bardziej nieregulowanych formach , wiał wiatr , więc tańczyła szybko po niebie , pojawiając się i znikając . My jej nie fotografowaliśmy , na pewno gdy zorza jest słabsza , czas musi być większy , tak jak niektórzy podają i do minuty .
I na koniec ciekawostka , ta zorza którą widzicie na zdjęciach w rzeczywistości jest dużo słabsza , nowoczesne aparaty odbierają się światło jako szum i fantastycznie go wzmacniają . W rzeczywistości i barwa i jasność jest mniej intensywna ,ale wyraźna pod względem jasności i koloru.
Teraz już odjeżdżamy z zorzowego parkingu , mamy nadzieję, że zorza pokaże nam się znów , w innej swojej odsłonie.
Spacer wśród śnieżnych stworów
Na spotkanie ze śnieżnymi istotami (okolice Yllas) 8 marzec 2013
Zapieliśmy biegówki i po cudownym noclegu ruszyliśmy na wycieczkę przez las . Drzewa jeszcze śpią zimowym snem jednak na drzewach ulokowało się masę śnieżnych zwierząt , jedne nazwane przez nas ludzi inne nie. Opowiadały nam swoje historie , jak się tworzą , jak 
płatek po płatku przylatują tworząc formy i żyjąc w nich określony czas Zresztą jak człowiek, który z prochu powstał i w proch się obróci .
Taka lekcja przemijania , jedne istoty szybciej drugie wolniej przemijają na tym świecie .
Cały wszechświat cieszył się na spotkanie z nami, słońce świeciło , pokazując śnieżne istoty i całą przyrodę w jej najlepszym świetle .
Byliśmy pierwsi na trasie , więc po nocnym opadzie śniegu czuliśmy się jakbyśmy szli przez dziewiczą przyrodę przecierając szlak. 
Śnieg skrzypiał pod nartami , czasami miało się wrażenie, że jest to ciężki mocny dźwięk . Kiedyś czytałam, że świeci nie zostawiają po sobie śladów , na pewno ich kroki nie wywołują tyle hałasu co nasze . Nasze leciutkie biegówki momentami wydawały za ciężkie dźwięki w cichej i spokojnej przyrodzie . Były z nią zdecydowanie nie zsynchronizowane, dlatego często zatrzymywaliśmy się słuchając koncertów ciszy , podziwiając piękno otaczającej przyrody . A droga wiła się raz w prawo, raz w lewo, raz pod górkę , raz z górki.
W Finlandii jest fajny zwyczaj , że kawiarnie są oznaczone z godzinami otwarcia , przed wejściami
do parku czy na trasy biegowe . Takie fajne uczucie biegać od kawiarni do kawiarni.
Tutaj też wybraliśmy traskę między kawiarniami, a właściwie chatkami gdzie można kupić kawę czy pączka .
Jedna z nich, ta przy młynie gdzie spaliśmy prowadzona przez przesympatycznego dziadka, który z radością chwalił się swoją znajomością polskiego i mając okazję ją poszerzał.
Nocleg w lesie
Nocleg w lesie 7/8 marzec 2013
Jesteśmy teraz w Lapońskim lesie w otulinie Lapońskiego Parku Narodowego i kurortu narciarskiego Yllas – zarówno biegówkowego , ale przede wszystkim zjazdowego (kurort w wydaniu fińsko lapońskim to owyciągowana górka i trochę 
tras biegowych i coś w rodzaju hoteli i centrów rozrywki) Parking w lesie, jest usytuowany przy atrakcji turystycznej jaką jest strumień wraz z niedużym wodospadem płynący teraz w zimie i wpadający do jeziorka wraz z usytuowanym obok młynem wodnym.
Ciekawe co tu w Laponii mielili, bo o uprawy zbóż tu trudno.
Cisza otaczającej, zamarzniętej krainy , na zewnątrz kilkanaście stopni minus u nas w landrynce był dzisiaj happy evening zafundowaliśmy sobie grzanie kości w 24 stopniach . Happy evening składał się również z sutego posiłku w postaci grochówki zawekowej jeszcze w Bielsku , niestety nasza „lodówka”pod łóżkiem jest bardzo sprawna, tak, że nie udało nam się grochówki wyciągnąć, ze słoika. Skończyło się na chlebku i zupce chińskiej firmy Vifon (najlepsza naszym zdaniem i wegetariańska bez względu na nazwę )
Czasami wieczorem gdy kładę się do snu (Brygida) wolałabym być w jakimś pensjonacie , gdzie mogłabym wstać swobodnie , iść do ciepłego WC czy ukąpać się .
Jednak gdy rano budzę się w naszej nieszczelnej Landrynce wyspana jak nigdy, nie zamieniłabym tego noclegu na żaden 
inny. Często jak jestem w domu i nigdzie długo nie jedziemy tęsknie za noclegami w landrynce . Tutaj świeże powietrze jest na porządku dziennym , tym bardziej jak się jest w miejscu dziewiczej przyrody i jeszcze zimą . Jest się jakoś tak dziwnie dotlenionym po nocy .
Na noc ogrzewanie przykręcamy i śpimy w temperaturze ok 15-16 stopni .
A materacyki w naszym łóżeczku mamy dokładnie te co w domu i oczywiście kołderka i podusie .
Zapytacie jak znajdujmy tak fajne noclegi ?
Po prostu jechaliśmy był zjazd na leśny parking , zjechaliśmy , spodobał nam się i zdecydowaliśmy zostać tutaj na noc . Tak po prostu .
Zawsze many w umyśle myśl, że potrzebujemy fajnego noclegu, a wszechświat sam nam je podsuwa .
Rankiem , po cudownej nocy nasza landrynka była w białej sukience i mimo kilkunastu stopni mrozu (i chodzącego całą noc webasta ) odpaliła jakby miała ciepły silnik .
D5 Creation