W poszukiwaniu wiosny cz. III 2-3. 04. 2018

Nadmorska szutrówka kończy się półwyspem, przy którym jest piaszczysta plaża Świętego Marka. Warto go odwiedzić, ma kształt pagórka, na szczycie którego stoi kościołek.

Zauważyliśmy że skały na nim są poprzerastane żyłkami kwarcu….powiało magią. Miejsce idealne na starosłowiańskie rytuały. W naszym odbiorze najsilniejsze na wyspie Krk z tych nam znanych.

Miejsce zachęca do przyjrzenia się programom naszych umysłów. A wypływa ich sporo….. Ustawienia które robimy sobie nawzajem stają się zatem codziennym rytuałem.

Widzę siebie taki jaki jestem

A od strony otwartego morza jest za to ”inny świat”. Wybrzeże i łańcuch górski słusznej wysokości ma suchy, skalny charakter.

Jest tu mały, rozciągnięty po brzegu kurorcik o nazwie Stara Baśka.

Graniczy z dzikim wybrzeżem wzdłuż którego warto iść (lub nawet jechać) dalej, odwiedzając malownicze plaże schowane w skalnych zatoczkach. Jest tu także sporo miejsca na nocny postój, może nie nad samą wodą, ale z rozległym widokiem na przestrzeń morza…..

Ciekawą kolejną odsłoną wyspy jest miejsce obok promu pływającego na sąsiednią wyspę Cres. Cała pagórkowata okolica porośnięta jest wysokim zimozielonym lasem, gdzie pnie drzew okręcone są pnączami. Daje to troszkę wygląd lasu ze strefy subtropikalnej. Niesamowita jest ilość odsłon szaty roślinnej tej wyspy.

Raz jeszcze, tym razem w dzień udaliśmy się do miasteczka Vrbnik. Jest to nieduża starówka zawieszona na skale ponad morzem.

O tej porze roku uliczki są puste i dają wrażenie przeniesienia się w inne czasy. Nie wiem czy lepsze…raczej po prostu minione. Myślę o realiach tamtej epoki kiedy ścieki płynęły rynsztokami……po ulicach. Teraz dla nas bardzo sympatyczne miejsce , które nas przyjęło od razu…od pierwszego wieczoru na wyspie. I to w jego pobliżu na plaży – 3 km od niego spaliśmy 3 noce, a potem kolejne 3 po jego drugiej stronie.

Rozczarowało nas tylko samo miasteczko Krk. Może dlatego że po Vrbniku chęci na prawdziwie stare uliczki były duże. Niestety w formie odrestaurowanej, otynkowanej – dla nas nie miał jakiegoś takiego „swojego charakteru”.