Droga do biełuchy – Nilguby 6-10 sierpnia 2016

Na Archipelagu Kuzowa biełuszka ( biełucha arktyczna – delfin koloru białego) nie chciała nam się pokazać, wiele osób mówiło widziałem biełuchę, nam jednak się nie pokazywała.

Skoro ona nie chce przyjść do nas, to my pojedziemy do niej, postanowiliśmy i zaczęliśmy kierować się w stronę wioseczki Nilguby nad morzem Białym.

Z Luohi to niedaleko – w kilometrach ok. 60 km, z czego połowa drogą gruntową. Przekracza się w czasie tej krótkiej podróży magiczne koło podbiegunowe. Na drodze asfaltowej trafił się bar z wyborem tortów, ciast, dań , bułeczek itp. Po tak długim pobycie w przyrodzie i w miasteczkach gdzie nic ładnego nie było, tutaj taki wzrokowy raj. Smakowy może też….

Jednak gdy zna się smak borówki prosto z krzaka, czy grzyba zerwanego chwilę przed przygotowaniem, wszystko inne jest tylko zabawą umysłu, która prowadzi potem do refleksji…..

– Wiesz, te borówki to mają smak !

Droga z Louhi troszkę nam zajęła czasu, syciliśmy się już któryś raz ciszą i pięknem tutejszych jezior, przy okazji piorąc brudne rzeczy, nawet udało mi się położyć hennę na włosy. Czas mijał, a może nam się wydawało, że mija. Rozpływaliśmy się w byciu. Dusza wcale nie chciała pisać czy zajmować się jakąś intelektualną pracą. Pojawiał się włożony od szkoły przymus intelektualnej pracy, a potem nie lubiana praca była kojarzona z komputerem, wszystko to wypływało na subtelnych poziomach.

Uwalniam się od przekonania, że praca umysłowa, na komputerze jest przymusem

Tworzę z radością używając do tego komputera.

Zbieraliśmy borówki i grzyby ciesząc się na dzieci z gotowania na ognisku.

Taka radość prostego przyrządzania posiłków na ofiarowanej przez wszechświat patelni.

Dar, który wykorzystujemy z wielką radością

Cieszę się z darów wszechświata i wykorzystuje je z radością.

Gdzieś z głębi wychodziły programy wstydu za to, że można cieszyć się tak prosto, szczerze i z głębi ze „zwykłej’ patelni.

Uwalniam się od wstydu radości z prostych rzeczy

Pozwalam się cieszyć tym co proste przy innych, bez względu co o tym myślą

A kreacja z taką prostą, niewinną wręcz dziecięcą radością ma potężną moc.

Gdy zaczyna się rezonować ze sobą to przestaje się tworzyć rzeczy, które „powinno” się stwarzać, a które nie rezonują. Przestaje się dawać energię na to co chce społeczeństwo, a zaczyna się proces zatapiania we własnej duszy i robienia tego do czego ona się śmieje.

Uwalniam się od przymusu tworzenia rzeczy, które należy mieć

Tworzę swoje życie, materię, wartości tak aby uzyskiwać z tego wewnętrzną radość

Takie ugruntowanie energii po Kuzowa i przygotowanie na spotkanie z naszym aniołem.

Przestrzeń nad leśnym górnym jeziorem Nilozjero (styk Karelii i Półwyspu Kola) otulała nas, przez parę dni nie spotkaliśmy nikogo.

– Chyba powoli trzeba będzie się zbierać – powiedziałam do Bartka.

– Wiesz ja wierzę, że wszechświat mi to zakomunikuje gdy przyjdzie czas.

W ciszy przestrzeni zamigotał program lęku przed rodzicami, programy tego jak: ich opieprzanie nas kiedyś – przenosimy na siebie teraz. Zachowując się tak samo względem siebie, jak oni kiedyś względem nas.

W ciele został zapisany program lęku przed określonymi zachowaniami, rozwijaniem swoich talentów, życia jak inni i osiągnięcia sukcesu w świecie.

Uwalniam się od przymusu osiągania sukcesu w świecie

Rozwijam swoje talenty i mam zaufanie, że pozwolą mi spokojnie radośnie, egzystować w świecie. Podążać drogą radości.

Zaczęliśmy ustawiać u Bartka lęk przed matką i ustawianie jej granic – gdy właśnie w tym momencie na nasza polankę na brzegu jeziora zajechał samochód i wysiadł z niego chłopak – zły, że jesteśmy w tym miejscu, a za chwilę przypłynęła łódką jego rodzinka. Weszli w naszą przestrzeń bez szacunku do nas. Niesamowite to, że jak potem jechaliśmy dalej – wszystkie miejsca piknikowe nad jeziorem były wolne.

Bartek w ferworze ustawienia granic, pokazał im gdzie mogą postawić auto. Nie spotkało się to wszystko z ich sympatią. Mieli ochotę zrobić tutaj obóz, a na łódce mężczyźni chcieli łowić ryby. Pokrzyżowaliśmy im plany i wszyscy musieli szukać miejsca gdzie indziej.

– Wiesz przestrzeń się zamknęła – powiedziałam do Bartka

– Jedźmy – dodałam

– Jak oni pojadą – odpowiedział – ustawienie granic musi się odbyć, to test wszechświata – i rozwiesił wilgotne jeszcze pranie na sznurkach.

Bartek przez całe swoje życie łykał emocje swoje i innych do siebie.

A co się dzieje jak łyka się te emocje do siebie???

Staje się tymi emocjami, które często nie mającymi nic wspólnego z nami.

Uwalniam się od przymusu łykania emocji innych do siebie

Odbijam innym ich emocje

Emocje innych odbijają się ode mnie, i wracają do właścicieli

Uwalniam się od lęku, że wzbudzę w innych ich wewnętrzną agresję. Agresję, którą chcą przelać na mnie.

Bardzo często osoby pozornie spokojnie mają bardzo dużo podświadomej agresji, którą dzielą się hojnie z innymi.

Uwalniam się od przymusu brania na siebie agresji innych

Podświadoma agresja innych nie ma na mnie żadnego wpływu, widzę ją, niezależnie co inni chcą pokazać na zewnątrz

Filmik o ustawianiu granic poniżej

I tak przestrzeń się domknęła w tym miejscu. Jak się potem okazało w najlepszym dla spotkania z biełuchą momencie.