północ zimą
now browsing by tag
Półwysep Kola styczeń 2008 – notatki z zakurzonego pamiętnika cz.III
Półwysep Kola styczeń 2008 – notatki z zakurzonego pamiętnika cz.III – Rosja
11 styczeń 2008 (17 dzień ) piątek
Noc polarna ma swoje minusy. Budzimy się o 9.30 i myślimy, ze to środek nocy . Nasz gospodarz nagrzał już po „rosyjsku” czyli jest około 25 stopni.
Śniadanie i za dnia czyli między 11-14 na ryby. Dziś jezioro jest dla nas mniej łaskawe .
I znowu w popadam w medytację nad przyrodą , sobą , Bogiem. Tutaj nic nie zagłusza własnych myśli, własnego ja , tutaj jest się tak po prostu ze sobą , z Bogiem , a może z pustką….
Nie dziwię się , że mistrzowie Zen upodobali sobie północ. Północ pustki, gwiezdnego pyłu, czy może siebie. Tutaj ziemia łączy się ze wszechświatem. Tutaj nie trzeba wchodzić w stan medytacji odcinać się od świata tutaj po prostu się w nim jest,
Ten stan ma swoje plusy i minusy. Plusem jest to, ze gdy ma się czystość myśli, wiarę w siebie można wiele doświadczyć , minusem to, że gdy się tych cech nie posiada można popaść w degenerację.
Więc większość ludzi na pewno podświadomie ucieka z tej „pustki” do miasta, gdzie wiele się wybacza i zawsze można podpatrzyć jak żyć.
Czas wracać do cywilizacji czyli do Łowozjero.
W odległości około kilku kilometrów od miasta pojawia się łuna światła. Może wreście zorza, niestety nie, to tylko 3,5 tys miasteczko którego światła rozjaśniają przestrzeń na tak daleko.
Wracamy przez obserwatorium oddalonego 3 km od miasteczka , słyszeliśmy , że można tam tanio przenocować , Cena ta sama co w hoteliku w miasteczku, a warunki dużo gorsze . Pokój ciemny, brak łazienki, choć wokół tajga i szansa zobaczenia zorzy.
Jednak gdy od czegoś mnie odrzuca, nie robimy nic na siłę . Wracamy do naszego hoteliku w miasteczku.
Teraz czeka nas kilka dni w Łowozjero, a potem wycieczka w DZICZ, ale czy na pewno…….
Nam nadzieję, że przepiszę dalsze i bliższe strony mojego pamiętnika i
umieszczę za jakiś czas w portalu.
W razie pytań praktycznych odnośnie podróży mój mail: brygida111@wp.pl, a jak ktoś chce pomieszkać w opisanym domku namiary na Saszę ; Kuzmełko Aleksander , e-mail: elov-ostrov@yandex.ru , tel. +7 921 273 2880 Sasza mówi i pisze tylko po rosyjsku.
Pozdrawiam Sczastliwo Brygida
Półwysep Kola styczeń 2008 – notatki z zakurzonego pamiętnika cz.II
Półwysep Kola styczeń 2008 – notatki z zakurzonego pamiętnika – Rosja
10 styczeń 2008 r. (16 dzień) czwartek
Ruszamy w tajgę , tundrę , a właściwie lieso-tundrę jak mawiają miejscowi. Ruszamy tam gdzie nie ma osad ludzkich gdzie kończy się przestrzeń ludzi , a zaczyna pustka.
Jedziemy drogą, gdy nagle znajdujemy się na dużym jeziorze . Śniegu jest mało, więc ma się wrażenie jakby skuter podążał po tafli lodowiska, a to przecież lodowisko wzięło się od zamarzniętego jeziora. Ścieżka na lodzie , którą podążamy wygląda na wydeptaną. Czuję się tak jakbyśmy jechali utartym szlakiem.
Wiatr bawi się z nami i naszym skuterem , czasami tańczymy tak jak my chcemy , czasami jak on.
Po 15 minutach znajdujemy się na brzegu , na ziemi. Jednak to dopiero początek. Wjeżdżamy w dziewiczy teren, dostępny od listopada do kwietnia . Jeziorka, zamarznięte bagna , lasy czasem niezamarzające źródła , Wszędzie cisza, tylko my przynosimy nasze głosy i ryk skutera.
W tej zamarzniętej krainie nie ma dźwięków jesteś tylko Ty i pustka i Bóg.
Po drodze mijamy szopę bez drzwi dla traktorzystów, którzy w marcu gdy pokrywa lodu dochodzi do 2.5 metra wożą ropę i inne ciężkie artykuły do zagubionych w tajdze wiosek – a jednak te ślady na jeziorze. Traktor może ciągnąć za sobą kilka ton. Traktorzyści odpoczywają w takich domach bez drzwi. Gdyż drzwi przy dużej ilości śniegu byłyby zablokowane i przedzieranie się do nich byłoby bardzo utrudnione.
Mijamy lasy, a może lepiej kępy drzew , zamarznięte bagna , jeziora czasem buksujemy w niezamarzniętych źródłach – czujemy się bardzo bezpiecznie , mamy super przewodnika , kierowcę skutera.
Jest 11. godzina zaczyna świtać tzn słońce chce wyjść za horyzontu jednak jeszcze nie jego czas. Pierwsze promyki słońca mogą pojawiać się około kreszczenia tj. 19 lutego.
Docieramy do domku na jeziorem Marna.
Domek z zewnątrz wyglądający jak drewniana szopka z desek , w środku okazuje się bardzo luksusowy – jest miejsce do spania , piec do grzania, piec na butlę gazową do gotowania, generator prądu. Pełny luksus w sercu lieso-tundry.
Na zewnątrz toaleta bardzo ciekawa z jednej strony typowa wschodnia zdrowa „kucanka” z drugiej strony jak potrzebujesz i nie przymarzniesz możesz założyć krzesełko i siąść po europejsku.
Po ciepłej rozgrzewającej herbatce czeka nas nie lada, nie planowana atrakcja łowienie ryb pod lodem. Nasz przewodnik wędkarskim świdrem wierci dziurę w lodzie, potem rozgarnia lód gołymi rękami i wkłada wędkę , lód trzeba często rozgarniać , bo mimo, ze jest ciepło około – 15 , wodę szybko ścina mróz.
Takie same otworki robi Sasza dla mnie i dla Bartka. Ja jeszcze nie włożyłam wędki , a już złapałam okonia. Ile to przyjemności złapanie ryby, nie wiem czy chodzi to o władzę nad światem przyrody, czy o coś innego jeszcze nie uświadomionego, jednak daje to dużo radości.
Ja „wegetarianka „ (nie lubię mięsa i bardzo rzadko go jem) bawię się łowieniem ryb, jaka iluzja świata. Każdą wędkę którą wkładamy do wody , wkładamy z intencją, że ma się na nią złapać rybka która chce nas nakarmić.
Siedzimy na jeziorze kontemplując ciszę , a może już pustkę . Jedyne co słyszymy to nasze głosy, ruchy, myśli, nasze ciała.
Cisza , cisza, cisza….. a do najbliższej osady ludzkiej 30 km .
Gdy oddalam się od moich towarzyszy czuję , ze wtapiam się we wszechogarniającą mnie przestrzeń , czuję dzikość i słyszę śpiew mojego mózgu.
Czuję się maleńką cząstką wszechświata , słyszę podmuch wiatru, szelest śniegu. Nie chce mi się ruszać , gdyż moje kroki są za głośne i za ciężkie do delikatności przyrody. Tworzą dysharmonię z muzyką przestrzeni.
Jest to jedno z nielicznych miejsc na naszej kuli ziemskiej gdzie tak daleko od siebie są ludzkie osady.
Z jednej strony jest to piękne z drugiej przerażające. Przyroda , a tak niewiele o niej wiemy
Dla nas ludzi wychowanych w cywilizacji , świadomość, że w pobliżu nie ma człowieka wzbudza lęk. Przecież tutaj jest mniej zagrożeń niż w mieście , A czy drugi człowiek może mi pomóc….???
A jednak tkwimy w przeświadczeniu, że siła jest na zewnątrz , a nie w człowieku , w jego wierze w siebie, wierze w Boga. Mamy większe zaufanie do samochodu, niż siebie.
Wierzymy w innych ludzi, technikę, medycyną, a nie zauważamy siebie i cząstki Boga w nas .
Może można żyć w mieście i mieć zaufanie do przyrody , ale nie znam osobiście nikogo takiego.
Po kontemplacji ciszy z naszym „małym” „dużym” połowem wracamy do domku. Mamy 4 okonie i jedną rybę podobną do łososia. Jezioro każdemu z nas coś dało i każdy z nas z czystym sercem może zjeść posiłek.
Kwestia mały czy duży połów polegała na tym, że dla nas był to duży połów jak na 2 godziny łowienia , natomiast Sasza stwierdził, ze jak na styczeń to ok, ale tak w ogóle to nic nie złapaliśmy. Normalnie szczególnie w marcu wrzuca się wędkę i wyciąga rybę w dowolnej ilości.
Po powrocie do chatki Szasza przyrządza uchę (zupę rybaków) oraz smaży resztę ryb na tłuszczu
Ucha inaczej zupa rybna kojarzy mi się z wigilia , gdy moja babcia – świetna kucharka – robiła ją z karpia, dla mnie to była najgorsza zupa świata. Ta smakuje znakomicie
Przepis Saszy:
UCHA
1 kg ryb słodkowodnych świeżych najlepiej 3 rodzai
wrzucić na litr gotującej się osolonej wody
Gotować 10-15 minut
Wyjąć rybę – gdy ryba tłusta jak łosoś czy pstrąg można zostawić , miękkie wyjąc żeby nie było ciapki.
Dodać 2-3 ziemniaki pokrojone w kostkę
1-2 cebule nadkrojone na krzyż
Gotować 15 minut
Dodać 2-3 liście laurowe, pieprz czarny w ziarenkach i mielony
Gotować pod przykryciem jeszcze 5 minut
Zdjąć z ognia i dodać 50 g wódki
Na koniec dodać zieleninę do dekoracji
Pierwszy raz mam okazję delektować się rybą z tak dziewiczej przyrody. Nie znam słowa na określenie jej wspaniałego smaku. Delikates to za mało.
Sasza nie tylko świetnie orientuje się w terenie, jest czuły na podszepty przyrody, ma świetny sprzęt ale również wspaniale zna dzieje łowozjerkiego regionu. Czym dzieli się z nami.
Na Półwyspie Kolskim została wydzielona dzika część zwana
łowozjerskim rejonem jest ona 6 razy mniejsza od Polski a zamieszkuje ją 15 000 ludzi 5 nacji.
Saamowie – żyli tutaj od zawsze , jest to nacja ugrofińska w rysach podobna do europejczyków,
Samowie szli tam gdzie renifery. Ja ze swojego doświadczenia z późniejszego przebywania z nimi mogę stwierdzić, ze jest to nacja bardzo zamknięta
Komi- mieszkańcy Sywtykaru autonomicznej republiki którzy przemieścili się tutaj za reniferami , wnosząc zdobnictwo
Niency – była zaraza reniferów u nich i część z nich wzięła swoje stada i przywędrowała na Półwysep Kolski . Niency odróżniają się od reszty azjatycką urodą
Pomory – przywędrowali z Archangielska
Rosjanie – pojawili się tutaj najprawdopodobniej w XVII wieku wraz z religia chrześcijańską
Nacje te są wymieszane i tylko na specjalne okazje zakładają swoje stroje .
Największym świętem jest Prazdnik Sjewiera w 3 niedzielę marca. Wtedy już przy blasku słońca wszystkie nacje ubierają się w swoje stroje. Termin ten zbiega się z liczeniem reniferów , a przecież Łowoziero to rosyjska stolica reniferów.
Nacje powyższe (poza Rosjanami) żyły wcześniej w koczowniczo w czumach (namiot podobny do tipi) . W czasach komunizmu , władze przekonując o wyższości życia w skupisku i wygodzie (wc w domu, szkoła , szpital itp.) namówiły je do przeniesienia się do miast m.in. Łowozjero , wybudowano dla nich „luksusowe” mieszkania w blokach.
Brak bezpośredniego kontaktu z naturą spowodował szerzenie się alkoholizmu, samobójstw.
Sasza opowiadał , ze ludzie Ci nie mogą zrozumieć , że życie w mieście, w blokach wygląda inaczej niż w tundrze . Kiedyś był świadkiem jak żywego renifera zataszczyli na 4 piętro , w mieszkaniu rozebrali, a krew lała się po klatce schodowej.
Pomijając aspekt polityczny tego przesiedlenia, należy się zastanowić czy życie w wygodzie jest zgodne z każdym człowiekiem , czy daje mu więcej szczęścia, radości harmonii….????
Sasza bardzo nam się podoba jako przewodnik człowiek, kucharz dlatego omawiamy z nim możliwość wyjazdu do wioski , do której można dotrzeć tylko śmigłowcem, a zimą skuterem – ach te ślady na lodzie, oddalonej 140 km na wschód od Łowoziero 8 godzin jazdy na skuterze . Do wsi o której jest wiele współczesnych mitów i legend tworzonych -jak to w życiu bywa – przez tych którzy tam nigdy nie byli.
Na poniedziałek , wtorek ustalamy termin wyjazdu w głąb Półwyspu Kolskiego na 4 dni.
Będziemy mieć parę dni czasu , aby „pomieszkać” w Łowoziero. Piszę „pomieszkać” , bo bardzo lubię ten stan gdy mogę spokojnie wtopić w miasteczko i żyć jego życiem. Wiadomo to tylko 2-3 dni, ale zawsze coś.
Półwysep Kola styczeń 2008 – notatki z zakurzonego pamiętnika część I
W poszukiwaniu kosmicznego pyłu – notatki z zakurzonego pamiętnika Rosja – Półwysep Kola styczeń 2008
Naszą podróż na Północ Rosji natchnieni filmem „Złoty Kompas” zatytułowaliśmy „ W poszukiwaniu kosmicznego pyłu – zorzy , pustki, siebie”
W podroży uczestniczyłam ja – Brygida i mój partner życiowy Bartek
Trasa podróży: Bielsko-Biała- Warszawa – Mińsk – Petersburg – Murmańsk – Łowozjero – Krasnoszczele – Łowozjero – Kirowsk – Apatyty – Moskwa – Brześć – Katowice – Bielsko-Biała
Termin 27 grudzień 2007 – 24 styczeń 2008 – 30 dni
Syciliśmy się urokami Petersburga, gdzie przeżyliśmy cudowny Nowy Rok, urokami spokojnego podróżowania pociągami , gdzie życie płynie swoim rytmem, magią północy i na koniec zajrzeliśmy do Moskwy by odwiedzić Kreml i Plac Czerwony.
Poznaliśmy wspaniałych ludzi którzy długo pozostaną w naszych sercach.
Ta krótka opowieść którą chcemy przedstawić na początek to 3 dni z naszego spotkania z północą.
9 styczeń 2008 (15 dzień) – środa
Czas jechać do Łowoziero . Jesteśmy bardzo już zmęczeni miastem . Z jednej strony ciężko się żegnać z naszymi gospodarzami z drugiej strony z ulgą opuszczamy to ponad 300 000 miasto Murmańsk.
Pobudka o 6 i o 8 autobus z Murmańska .
Do Łowozjiero jedzie się z przesiadką Olieniogorsku i Rewdzie.
Z Murmańska do Oleniogorska jedziemy bardzo komfortowym autobusem , który jedzie do Kirowska (jeden z dwóch wielkich zimowych kurortów Rosji) , jedzie z nami wielu narciarzy. Mimo, ze dziś pierwszy dzień pracy po noworocznym święcie, Cena biletu 158 rubli na osobę. O 10 jesteśmy w Olieniogorsku . Tutaj mamy godzinę czasu na przesiadkę na autobus do Rewdy . Jemy śniadanie i grzejemy się w dworcowej kawiarni. Dworce autobusowe są okropne , natomiast kolejowe przepiękne.
Podjeżdża nasz autobus niestety już nie tak luksusowy i ruszamy……….
Zrobiło się z miarę jasno i słońce próbuje przebić się przez horyzont , widoki za oknem są przepiekane, tak dzikie, jednymi oznakami cywilizacji są słupy elektryczne , oraz zapuszczone gdzieś w tajdze maleńkie koszary wojskowe.
Dojeżdżamy do Rewdy. Przejazd kosztował 102 ruble i trwał godzinę, po oblodzonej jak lodowisko drodze., gdzie biała linia prześwitywała spod lodu.
Wreszcie trochę spokoju i wiejskich klimatów, słońce dalej bez skutku próbuje przebić horyzont , co tworzy coś w rodzaju nieustannego wschodu słońca. Wschodu słońca który trwa cały dzień nocy polarnej tj. około trzech godzin.
Mamy godzinę czasu do autobusu. Prywatni taksówkarze oferują swoje usługi, jednak my nie wiedzieć dlaczego , wolimy poczekać na autobus.
Podjeżdża jeszcze gorszy od poprzedniego , ma się wrażenie , ze za chwilę może się rozpaść .jednak braki techniczne, nadrabia widok kobiet w futrach i butach z renifera. Wchodzimy do autobusu zajmujemy miejsce siedzące płacimy konduktorowi 35 + 12 za bagaż i ruszamy lodową droga przez dzicz.
Dojeżdżamy do Łowoziero , wysiadamy z autobusu, a tutaj przechodząca kobieta widząc 2 zabłąkanych turystów – jest pierwszy dzień po świętach – pyta czy nie potrzebujemy noclegu i czy nie chcemy pojechać na wycieczkę do domku w tundrze.
Niebiosa nam ja zesłały. Okazało się, że jest księgową w najtańszym hotelu lub inaczej mówiąc Misji luterańskiej , a jej zięć wozi turystów skuterem na wycieczki.
W hotelu siejemy lekkie zdziwienie , gdyż życzymy sobie jasno i stanowczo najtańszego łóżka bez wyżywienia. Cena 300 od osoby . Pokój wieloosobowy czyściutki , łazienka na korytarzu również czyściutka. To, że jest ciepło , to chyba nie trzeba pisać gdyż , to urok Rosji. W pomieszczeniach jest zazwyczaj koło 25 stopni. Rosjanie mówią mamy ropę , nas stać. To rozumiem, tylko dlaczego nie otwierają okien…..
Po zagospodarowaniu się w pokoju wołamy Pana od wycieczek na skuterze. Po lekkim targu – jest przecież martwy sezon, w hotelu , a może i w całym Łowoziero jesteśmy jedynymi turystami – ustalamy cenę wycieczki do domku w tundrze na dwa dni na 1000 od osoby . Domek znajduje się 30 km od Łowoziero 1,5 godziny jazdy , no zobaczymy
Po dwóch tygodniach spędzonych w miastach urzeka nas spokój tego miasteczka. Roześmiane dzieci jeżdżące na saneczkach . Jak musi być szczęśliwe dzieciństwo na łonie przyrody, bez zbędników cywilizacji…….. Widać to po dzieciach.
W tym małym miasteczku jest szkoła, szkoła muzyczna, sąd , muzeum i centrum kulturalne Samów.
Ciekawe jest to, że tutaj na dalekiej północy są ślady bytności człowieka z II w, są nawet ślady śnieżnego człowieka , dobrze , że i nam dane jest doświadczać energii tych miejsc.